Οι λόγοι που πατώνουν οι ελληνικές επιχειρήσεις στην ψηφιοποίηση

Ο “Οικονομικός Ταχυδρόμος” δημοσίευσε έρευνα της Eurostat σύμφωνα με την οποία οι ελληνικές μικρομεσαίες επιχειρήσεις “πάτωσαν” στις επενδύσεις ψηφιοποίησης, κατατάσσονται τρίτες από το τέλος στην ΕΕ-27 με βάση τον Δείκτη Ψηφιακής Έντασης (Digital Intensity Index – DII) για το 2020. Ο DII που αφορά την ψηφιοποίηση βασίζεται στη χρήση 12 διαφορετικών ψηφιακών τεχνολογιών από τις επιχειρήσεις και στόχος της ΕΕ για τον ψηφιακό μετασχηματισμό ως το 2030 είναι το 90% τουλάχιστον των μικρομεσαίων επιχειρήσεων (ΜμΕ) να φθάσουν σε ένα βασικό επίπεδο ψηφιακής έντασης έως το 2030.

Ο DII για την ΕΕ είναι για τις μεγάλες επιχειρήσεις 89%, για τις μικρομεσαίες επιχειρήσεις 60% και για το σύνολο 61%. Για την Ελλάδα το 60% των επιχειρήσεων είναι στο πολύ χαμηλό επίπεδο, ένα 33% στο χαμηλό, ενώ δεν καταγράφονται ελληνικές επιχειρήσεις στο υψηλό και πολύ υψηλό επίπεδο. Έτσι, τίθεται το ερώτημα “γιατί οι ελληνικές μικρομεσαίες επιχειρήσεις πάτωσαν;” ώστε αν απαντηθεί σωστά, τότε, μπορούμε να ελπίζουμε ότι τα δισ. ευρώ του Ταμείου Ανάκαμψης και Ανθεκτικότητας δεν θα πάνε στον βρόντο.

“Πάτωσαν” γιατί δεν υπάρχουν υποδομές, καλό ίντερνετ και σωστές επιχορηγήσεις. Τώρα αν το 5G που ξεπερνά το πρόβλημα των σκληρών υποδομών (οπτικές ίνες) λύσει το ζήτημα είναι ένα ερωτηματικό με το ανάγλυφο της χώρας και τη νησιωτικότητά της. Το ίντερνετ είναι πανάκριβο και ασταθές. Οι επιχειρήσεις υποχρεώνονται να πληρώνουν speed booster ή internet backup για να έχουν στοιχειώδεις υπηρεσίες διαδικτύου.

Τα αντικειμενικά προβλήματα

Τα 24 ή 50 PPS είναι για γέλια. Ακόμη και οι πολίτες που τους πέταξαν οι τηλεφωνικές εταιρείες στη “σταθερή” τηλεφωνία μέσω ίντερνετ, τώρα τους ζητάνε τρία ευρώ το μήνα για να τους συνδέσουν με οπτική ίνα. Η ρυθμιστική αρχή κάνει τα στραβά μάτια και οι πολίτες πληρώνουν τις επενδύσεις των παρόχων. Επίσης, όταν δεν υπάρχει τραπεζικό σύστημα και οι επιχορηγήσεις πάνε στους λίγους και μεγάλους, τι μπορεί να περιμένει κανείς.

Αλλά και για να μπει μια ΜμΕ ή ΠμΕ στα προγράμματα πρέπει να δαπανήσει πολλά λεφτά για το φάκελο κ.ο.κ. Τέλος, υπάρχει και η καχυποψία, η νοοτροπία, η υπερφορολόγηση, αλλά κυρίως το λειτουργικό κόστος. Διότι για να γίνεις digital πρέπει να πάρεις κόσμο που καταλαβαίνει τα πρωτόκολλα και μπορεί να τα χειριστεί. Τα manual είναι ακαταλαβίστικα, κουραστικά, σχεδόν μεταφυσικά (Σ.Σ: στην δεκαετία υπάρχει κίνδυνος να δημιουργηθεί κίνημα κατά της ψηφιοποίησης, σαν τους ανεμβολίαστους-ψεκασμένους κ.ά.).

Εκτός κι αν το peer-to-peer και το blockchain δημιουργήσει επιχειρηματικές σέχτες που θα κάνουν τη δουλειά τους αλλιώς… Εκτός κι αν μοιραστεί χρήμα εκεί που πρέπει και εύκολα. Να θυμίσω ότι πριν την κρίση, καινοτομικές εταιρείες που είχαν πιάσει 86 βαθμολογία για προγράμματα του ΕΣΠΑ Αττικής, έμειναν στην απέξω γιατί όλα τα λεφτά πήγαν στα κομμωτήρια και στα νυχάδικα στο πλαίσιο μιας στρατηγικής απορρόφησης της γυναικείας ανεργίας. Μετά ήρθε η κρίση και οι αλυσίδες μποτέ έκλεισαν…