Προγραμματικές δηλώσεις έτσι, χωρίς πρόγραμμα

Οι προγραμματικές δηλώσεις είναι μια διαδικασία που δεν παράγει ουσιαστικό αποτέλεσμα. Για την προέλευση τους μάθαμε από τον Κώστα Κόλμερ. Αναρωτιέμαι, όμως, γιατί αυτή η άσκοπη, πλέον, διαδικασία επιβίωσε στο Σύνταγμα του 1975 ως «προγραμματικές δηλώσεις της νέας κυβερνήσεως», οι οποίες κλείνουν με την ψήφισή τους, δηλαδή με παροχή ψήφου εμπιστοσύνης, σα να υπήρχε η πιθανότητα η νεοεκλεγείσα κυβέρνηση να καταψηφισθεί!

Οι προγραμματικές δηλώσεις του Κυριάκου Μητσοτάκη τίποτε το προγραμματικό δεν περιείχαν παρά μόνον μια παράθεση αποσπασματικών μέτρων άνευ εσωτερικής συνοχής, άνευ οδικού χάρτη συγκεκριμένων στόχων. Βεβαίως, με περισσή αυταρέσκεια, συνεχάρη τον εαυτό του και τους συνεργάτες του για τα πεπραγμένα της παρελθούσης 4ετίας, μη παραλείποντας να επαναλάβει πολλάκις ότι κέρδισε τις εκλογές με αυξημένη πλειοψηφία, σα να μην το πιστεύει ούτε ο ίδιος! Αν σκεφθούμε ότι έλαβε λιγότερες 136.838 ψήφους λιγότερες από το 2019, μάλλον έχει δίκιο να μην το πιστεύει…

Όπως και να έχει, δεν εκπλήσσομαι από την αλαζονική στάση του κ. Μητσοτάκη, ήταν απολύτως αναμενόμενη για όσους αντιλαμβάνονται πως σκέπτεται ο ίδιος και οι συν αυτώ. Εκεί που ομολογώ με εξέπληξε, ήταν όταν, ανταγωνιζόμενος το ΠΑΣΟΚ της 10ετίας του ’80 σε επίδειξη άφθονου ανούσιου βερμπαλισμού, αναφέρθηκε σε «μία διαρκή και κεντρομόλο κίνηση, η οποία πρέπει να οδηγεί την κοινωνία ενωμένη προς τα εμπρός, ενσωματώνοντας σε αυτήν αξίες και παραδόσεις μέσα σε μία ενιαία συνέχεια, η οποία θα μας οδηγήσει τελικά στον κοινό βηματισμό στο μέλλον»! Το ΠΑΣΟΚ είναι εδώ…

Επί της οικονομίας

Επί της ουσίας, θα περιορισθώ μόνον να σχολιάσω την -υποτιθέμενη- οικονομική πολιτική της νέας κυβερνήσεως, η οποία απλώς θα επιμείνει στην πολιτική της προηγούμενης 4ετίας. Με την βοήθεια του -ελεγχόμενου- συστημικού Τύπου θα συνεχισθεί το παιχνίδι των εντυπώσεων και της επικοινωνίας. Για το αδιέξοδο οικονομικό μας μοντέλο, για τα προβλήματα της παραγωγής και των μικρομεσαίων επιχειρήσεων, για τον αγροτικό τομέα δεν βρήκε έστω μια λέξη να πει ο Πρωθυπουργός. Όλα αυτά, όπως και το -συνεχώς οξυνόμενο- πρόβλημα των κόκκινων δανείων απλώς δεν υφίστανται για το οικονομικό επιτελείο. Αρκεί αν ευημερούν οι αριθμοί, ή πιο σωστά, όσοι αριθμοί μπορούν να χρησιμοποιηθούν για την δημιουργία εντυπώσεων.

Η καταστροφική και άδικη πολιτική των επιδοτήσεων και επιχορηγήσεων θα συνεχισθεί ενώ, στην ίδια λογική έρχονται αυξήσεις σε δημοσίους υπαλλήλους, οι οποίες θα ήταν απολύτως δίκαιες και εύλογες μόνον αν συνοδεύοντο από ένα γενναίο πρόγραμμα περιορισμού του μεγέθους του κράτους, αλλά και της κρατικής παρεμβάσεως στην οικονομία! Όμως, κάτι τέτοιο δεν θα το δούμε γιατί προσκρούει στον πυρήνα του πολιτικού συστήματος της Μεταπολιτεύσεως, δηλαδή την τεράστια διαπλοκή οικονομικών και πολιτικών συμφερόντων.

Η ανάκτηση της επενδυτικής βαθμίδος -την οποία, σε μια επίδειξη προκλητικής άγνοιας της σημασίας των λέξεων (τύφλα να ‘χει ο Τσίπρας!), ο Πρωθυπουργός κατέστησε εθνικό στόχο- είναι κάτι που φυσιολογικώς και άνευ απροόπτου θα έρθει. Όμως, έχει ήδη προεξοφληθεί από τις αγορές άρα δεν θα αλλάξει κάτι. Άλλωστε, σημασία έχει η περαιτέρω αναβάθμιση ώστε να μην μείνουμε τελευταίοι μεταξύ των πρώτων άλλως η νέα υποβάθμιση δεν θα αργήσει.

Η εξαγγελία της μειώσεως του δημόσιου χρέους ως ποσοστού του ΑΕΠ κάτω από το 140% έως το 2027 είναι απλή πρόθεση και όχι προγραμματική δράση. Η αλήθεια είναι ότι την παρελθούσα 4ετία το χρέος αυξήθηκε κατά 75 δισεκατομμύρια και μόνον η επίδραση του πληθωρισμού στο ΑΕΠ μείωσε τον λόγο του χρέους προς αυτό. Η αλήθεια είναι το χρέος θα συνεχίσει να αυξάνεται σε απόλυτες τιμές δεδομένου ότι θα συνεχίσουν να αυξάνονται τα δίδυμα ελλείμματα που το προκαλούν.

Τα περί πρόωρης αποπληρωμής του διακρατικού χρέους του πρώτου μνημονίου ακούγονται ως θετικός στόχος και, εν μέρει, είναι. Όμως, πόσο σκόπιμη είναι η χρήση των πόρων αυτών για πρόωρη αποπληρωμή φθηνών δανείων; Μήπως θα άξιζε να διατεθούν σε δράσεις, επενδυτικές και μη, που θα μπορούσαν να βελτιώσουν τις συνθήκες στην παραγωγή και να οδηγήσουν σε ένα οικονομικό μοντέλο πολύ μεγαλύτερης εγχωρίου προστιθεμένης αξίας; Ένα απλό παράδειγμα:

Σε συνθήκες συνεχούς μειώσεως της χρηματοδοτήσεως της παραγωγικής οικονομίας και με το ecar (διαφορά μέσου επιτοκίου καταθέσεων με μέσο επιτόκιο χορηγήσεων) στο 5,76% είναι απολύτως σαφές ότι απαιτείται μια εμπνευσμένη πολιτική δημιουργίας ενός χρηματοπιστωτικού συστήματος απαλλαγμένου από την κυριαρχία των συστημικών τραπεζών, οι οποίες ακόμη κουβαλούν τα προβλήματα της κρίσεως, αλλά και -ακόμη χειρότερο- τη νοοτροπία που τις οδήγησε σε αυτήν.

Τέλος, σημειώνω στα θετικά των δηλώσεων τις φορολογικές ελαφρύνσεις και τις μειώσεις των εργοδοτικών εισφορών. Όμως, πρόκειται για αποσπασματικά μέτρα, τα οποία δεν αναιρούν τον αντιπαραγωγικό και άδικο χαρακτήρα του φορολογικού και του ασφαλιστικού συστήματος. Μάλιστα, η κατάργηση των τεκμηρίων έχει και μια αντίθετη όψη, στο βαθμό που ωφελεί συστηματικούς φοροφυγάδες ενώ δεν είχαν επιπτώσεις σε χαμηλόμισθους.