Ψάχνει δρόμο προς τις Αγορές η κυβέρνηση
14/11/2018
Η γερμανική εφημερίς «Χάντελσμπλατ» χρησιμοποίησε την τουρκική λέξη rusfet(*) για να διηγηθή το προεκλογικό ρουσφέτι προσλήψεων στο δημόσιο 10.000 ψηφοφόρων και έτσι απεκάλυψε την μη έξοδο της Ελλάδος στις αγορές. Το μέχρι τούδε αφήγημα του Τσακαλώτου δια την μη έξοδο ήταν ότι μας εμποδίζει η Ιταλία! “Καλά” θα έλεγε κάποιος αφελής “αφού η Ιταλία εμποδίζει την έξοδο της Ελλάδος στις αγορές (δανεισμού κεφαλαίων), γιατί η Κύπρος ζήτησε και έλαβε 1,5 δισ. ευρώ με επιτόκιο 2,4% έναντι 4,2% του ελληνικού δεκαετούς ομολόγου;“.
Η απάντηση χρειάζεται μία εξήγηση προς αποφυγήν της (σκοπίμου) συγχύσεως. Κατ΄αρχήν, άλλο Κύπρος κι’ άλλο Ελλάς. Η χρηματοπιστωτική κρίσις ήταν εκεί διαφορετική από την ελληνική. Η κυπριακή οικονομία είχε ένα πρόβλημα στον τραπεζικό και όχι στον δημοσιονομικό τομέα. Το ενεργητικό των κυπριακών τραπεζών ήταν τέσσαρες φορές μεγαλύτερο απ’ το ΑΕΠ της Μεγαλονήσου εξ αιτίας των Ρώσων (κυρίως) ολιγαρχών που «ξέπλεναν» τα κέρδη τους από την αποσοβιετοποίηση των βασικών βιομηχανιών της χώρας των, την εποχή του προέδρου Γιέλτσιν, μέσω των ελληνο-κυπριακών τραπεζικών ιδρυμάτων.
Όταν το 2012 οι ελληνικές τράπεζες υπέστησαν το «κούρεμα Βενιζέλου» των 107 δισ. ευρώ, ο αντίκτυπος μετεφέρθη στην Κύπρο, που ανυπεράσπιστη κι’ αυτή στη Λουθηρανή εκδικητικότητα του Γερμανού υπουργού Οικονομικών Βόλφγκανγκ Σόημπλε, στερείτο της δυνατότητος ν’ ανακόψει τη διαρροή καταθέσεων. Αντιθέτως, η ελληνική κρίση ήταν δημοσιονομική, με έλλειμμα 14% του ΑΕΠ το 2009. Οι τράπεζες μολύνθηκαν από τα κρατικά ομόλογα που αγόρασαν εξαναγκαστικώς οι κρατικοδίαιτες διοικήσεις, με την απερίσκεπτη φιλαργυρία των. Όταν οι τιμές των ομολόγων κατέρρευσαν το 2010 στις Κάννες, η κυπριακή τραπεζική κρίσις ήταν Ante Portas όπως ο Αννίβας στη Ρώμη.
Με επώδυνα μέτρα, η Κύπρος γρήγορα ανέκαμψε εν αντιθέσει προς την Ελλάδα. Έτσι ο χωρικός κίνδυνος εκεί μειώθη ενώ εδώ παραμένει κι’ αυξάνεται, εξ αιτίας της αβεβαιότητος μετά την λήξη των μνημονίων λιτότητος. Η διαφορά των ελληνικών έναντι των αμερικανικών ή γερμανικών ανταγωνιστικών επιτοκίων δεν καλύπτει τον πολιτικό και οικονομικό κίνδυνο, κατά την άποψη των επενδυτών που αποδοκιμάζουν τις αγορές, αντιθέτως προς τα συνήθως συμβαίνοντα.
Χωρίς ενστάσεις βγήκε κι’ η απόφαση του Συμβουλίου της Επικρατείας, για την καταβολή αναδρομικών στους συνταξιούχους, που θα κοστίσει αρκετά δισ. ευρώ εάν τελικώς εφαρμοσθή. Αργά ή γρήγορα, η ελληνική κυβέρνηση θα εξέλθη στις αγορές πληρώνοντας αυξημένα επιτόκια και μεταφέροντας το βάρος στις επόμενες, αλλά τελικώς δεν θ’ αποφύγει νέα πιστοληπτική στήριξη από την ΕΕ, με ανάλογα περιοριστικά μέτρα. Η επαναγορά της οφειλής προς το ΔΝΤ ύψους 15 δισ. ευρώ θα ξεφουσκώσει το «μαξιλάρι» και τα «πρωτογενή πλεονάσματα» θα εξατμισθούν όσες αφαιμάξεις ρευστότητος και αν κάνει ο Τσακαλώτος.
Κοντολογίς δεν φταίει η Ιταλία ούτε το νέο ρουσφέτι του ΣΥΡΙΖΑ για την εξόδειο δυστοκία της ελληνικής κυβερνήσεως αλλά μάλλον οι αδιατήρητες οφειλές του ελληνικού λαού. Όπως έλεγε ο Στρεψιάδης: (**)
Μπορείς και να κοιμάσαι
Μα τούτο να θυμάσαι
Τα χρέη πούχεις βάλη
Μια μέρα θα σου σωρειασθούν στο κεφάλι.
(*) Ρουσφέτι= χαριστική κυβερνητική παροχή (του Οθωμανού σουλτάνου).Και σε φίλο του κρατούντος κόμματος (του Έλληνος πρωθυπουργού).
(**) Αριστοφάνους ΝΕΦΕΛΑΙ, έμμετρος μετάφραση Πολυβίου Τ.Δημητρακοπούλου.Εκδόσεις Φέξη.
