10 υποψήφιοι αρχηγοί για ένα μη-κόμμα –

του Μάκη Ανδρονόπουλου  – 

Δέκα υποψήφιοι αρχηγοί για ένα πολιτικό μόρφωμα, του οποίου το πολιτικό πιστεύω και η πολιτική στρατηγική παραμένουν  άγνωστα, -αν όχι καλά κρυμμένα μυστικά- ζητούν από 100.000-300.000 πολίτες να τους ψηφίσουν και να τους αναδείξουν στην ηγεσία. Λογικά δεν πρέπει να πάει κανείς, αφού το αίτημα των δέκα είναι παράλογο. Από την άλλη, ο πολίτης σκέφτεται πως η παράταξη πρέπει να διασωθεί όπως-όπως μπας και γλυτώσει ο τόπος από τον ακραίο θατσερισμό του Κυριάκου Μητσοτάκη και τις ιδεοληψίες και την ανικανότητα των υπουργών του Αλέξη Τσίπρα.

Ελπίζουν πως όταν θα βγει ένας από τους δέκα υποψηφίους  προέδρους, θα το παίξει σωστά και δυνατά  και θα μπορέσει να πάρει 12-15% στις εκλογές. Καλή η ελπίδα, αλλά η πραγματικότητα είναι σκληρή. Ο/Η νέος/α αρχηγός θα έχει τρία κρίσιμα προβλήματα να λύσει:

Πρώτον, να φτιάξει εξ αρχής ένα νέο κόμμα με μια παντελώς νέα οργάνωση και δομή. Εάν τα καταφέρει, πράγμα πολύ δύσκολο, θα έχει φτιάξει ένα κόμμα ουσιαστικά αρχηγικό αφού αυτός ουσιαστικά θα αποφασίσει για όλα τα γενετήσια χαρακτηριστικά του. Δηλαδή, εύκολα θα καταλήξει να είναι ένα προσωποπαγές κόμμα, καθώς θα εκμεταλλευτεί εμπροσθοβαρώς την στιγμιαία ισχύ που θα του προσδώσει η εκλογή του. Ο πειρασμός θα είναι ισχυρός για να αντιμετωπίσει τους βαρόνους.

Δεύτερον, αν χάσει η Φώφη, είναι αμφίβολο εάν θα αποδεχθεί να «κλείσει» την μπράντα ΠΑΣΟΚ, εκτός κι αν γλυτώσει έτσι τα χρέη. Το ίδιο θα συμβεί εάν ο νέος αρχηγός δεν έχει ισχυρή διαφορά από τον δεύτερο. Τότε, αυτός θα πρέπει να συμβιβαστεί με μια νέα Ένωση Κέντρου, με τα κόμματα να παραμένουν αυτεξούσια και τους αρχηγούς τους μαρκήσιους στο νέο σκηνικό. Δηλαδή, πάλι μια τρύπα στο νερό.

Εννοείται πως μόλις ο Κυριάκος ανοίξει το κουτί με τις προσφορές θα υπάρξει κίνδυνος να φύγουνε “κολώνες” από το μαγαζί… Η μη πρόσκληση στο πάρτι της Κεντροαριστεράς του Βασίλη Λεβέντη και της Ένωσης Κεντρώων ήταν στρατηγικό φάουλ με “ρατσιστική” πινελιά, που θα πληρωθεί πιθανότατα με την προσχώρηση στη ΝΔ. Η αντι-μητσοτακική ρητορική είναι για να ανεβάζει το τίμημα.

Τρίτον, υπό αυτές τις συνθήκες –προσωποπαγές κόμμα ή συνομοσποδία κομματιδίων- η πολιτική ιδεολογία και οι προγραμματικές θέσεις του νέου φορέα θα είναι μάλλον μεγαλόστομες ασυναρτησίες που θα πετάνε την μπάλα στην κερκίδα. Με την ελπίδα, μάλιστα, ότι αυτή μπορεί να πάει και εκτός γηπέδου.  Οιαδήποτε διακήρυξη μη συνεργασίας με τους “μπλε” ή τους “κόκκινους” θα είναι προσχηματική και θα παιχτεί στο πολιτικό χρηματιστήριο (τι δίνεις παραπάνω για να έρθω).

Συνεπώς, ο απελπισμένος πολίτης είτε είναι γέρος συνταξιούχος με λεηλατημένο από το PSI κομπόδεμα, είτε χρονίως άνεργος 50άρης χωρίς ρεύμα, είτε ανήκει στους νέους που θεωρούν ότι για να γεννηθούν τα δίδυμα χρειάζονται 18 μήνες (όπως στην σχετική διαφήμιση), αφού λοιπόν σκεφτεί όλα αυτά, μάλλον θα προτιμήσει να γυρίσει πλευρό εκείνη την βροχερή Κυριακή των εκλογών και να συνεχίσει τον ύπνο του. Ε! … τώρα μετά τον δεύτερο καφέ το μεσημέρι μπορεί να τον γαργαλίσει κάποιος φίλος και να πάει να ψηφίσει. Αυτό θα είναι ανατροπή. Και εκεί θα σκεφτεί, «σε ποιον να το ρίξω;»

Και οι πέντε ήταν υπέροχοι!

Έτσι, κάθισε ο ενεργός πολίτης και είδε την Πέμπτη το βράδυ το πρώτο debate στο Action24. Έλειπε η Γεννηματά, η οποία γενικά λείπει γιατί συνήθως νίπτει τας χείρας της εκείνη την ώρα. Βέβαια, σκέφτηκε ο άνθρωπος «τι θα έλεγε; Θα αράδιαζε ως Ζαν Ντ΄Αρκ τις γνωστές ηθικοπλαστικές θέσεις διατυπωμένες με τον πέτρινο λόγο του μωσαϊκού νόμου σε ύφος δοκιμής στον καθρέπτη (are you talking to me?).

Έλειπε επίσης ο Οδυσσέας Κωνσταντινόπουλος γιατί έκανε επέμβαση μηνίσκου, έλειπαν και οι Απόστολος Πόντας, Κωνσταντίνος Γάτσιος και Δημήτρης Τζιώτης. Ο τελευταίος μάλιστα διαμαρτυρήθηκε διότι από ότι φαίνεται δεν προσκλήθηκε. Για τους άλλους δεν ξέρουμε, αλλά ο ξανθός ωραίος με την Πόρσε Τζιώτης θα είχε τηλεοπτικό ενδιαφέρον, γιατί δηλώνει «επαναστάτης», έχει καλό έξυπνο και ανατρεπτικό λόγο (είναι εξελιγμένη μορφή Θοδωράκη του start up) και θα ήταν ο «κανένας» (για τη συγκεκριμένη φάση) που έρχεται από το πουθενά.

Τώρα, οι πέντε, Νίκοε Ανδρουλάκης, Σταύρος Θεοδωράκης, Γιώργος Καμίνης, Γιώργος Μανιάτης και Γιάννης Ραγκούσης ήταν γενικά καλοί, ενωτικοί, στιβαροί, Ευρωπαίοι, θα μπορούσαν να είναι καλοί υπουργοί σε μια καλή κυβέρνηση. Ο Ανδρουλάκης επενδύει στους νέους και το μέλλον. Ο Θοδωράκης -κάθε μέρα πιο σοφός και ελεύθερος- είναι ο ανθρώπινος και προχώ! Ο Καμίνης μπορεί να είναι και Δήμαρχος και αρχηγός, όπως ο Σιράκ και ο Ρέντζι, διότι ξέρει πώς να κατανέμει το χρόνο του. Ο Μανιάτης θα έχει το υπουργείο που θέλει. Και ο Ραγκούσης, ηλιοκαμένος με το ωραίο άσπρο μαλλί σε κοντράστ να θυμίζει τα πολλά ένσημα μεταρρυθμιστικής αποτελεσματικότητας. Κανένας δεν είπε κάτι εναντίον του άλλου, ήταν ευγενικοί και σαφείς.

Ενδιαφέρουσα ήταν η τοποθέτηση του καθηγητή Γιαν. Μανιάτη για τα ιδιωτικά πανεπιστήμια. Κανείς όμως δεν πήρε θέση στα καυτά ζητήματα: εθνική κυριαρχία, καθεστώς μετά τον Αύγουστο του 18, εφαρμογή μέτρων 19, αναδιάρθρωση χρέους, σεισάχθεια, δραστική μείωση φόρων, τραπεζικό σύστημα, κατοχικό δάνειο κλπ.

Ο αλγόριθμος της απόφασης

Τελικά ο πολίτης, αν ψήφιζε παλιά ΠΑΣΟΚ, έχει επιλογές. Αν ήταν ολίγον ΠΑΣΟΚ ή και καθόλου έχει επίσης επιλογές. Το ερώτημα είναι τι θα κάνουν οι πολλοί, κυρίως οι νέοι; Θα πάνε να ψηφίσουν; Θα βρέχει; Θα πάνε Μαραθώνιο; Σημασία λοιπόν έχει να υπάρξει μεγάλη συμμετοχή. Όχι επειδή ο Θοδωράκης είπε με 100.000 χάνουμε από τους μηχανισμούς, με 150.000 παίζεται, με 300.000 κερδίζουμε. Κυρίως, επειδή μια μεγάλη συμμετοχή μισού ή ενός εκατομμυρίου πολιτών θα είναι πολιτικό γεγονός που θα επηρεάσει το κρίσιμο 2018.

Άλλωστε, πάνω από τις 300.000 μπορεί να χάνεται και η βεβαιότητα Θεοδωράκη και να ευνοηθεί το outsider. Δεν έχει σημασία εάν μετά οι ψηφοφόροι δεν θα ακολουθήσουν στις εθνικές κάλπες το νέο αρχηγό. Εκείνο που έχει σημασία είναι ότι με 10 υποψήφιους μπορεί να εκφραστεί ο μεσαίος χώρος και να δείξει έλλογη πολιτική ενεργητικότητα, έξυπνη επιλεκτικότητα, συνεργατικότητα, απαλλαγή από νεποτισμούς και μηχανισμούς. Δηλαδή, σε αυτή την εκλογή πρέπει να συμμετάσχουν όλοι οι μη δογματικοί δημοκρατικοί πολίτες και κυρίως οι νέοι και οι νέες, χωρίς καμιά κομματική υποχρέωση.