Ακόμα τούτη η Άνοιξη με Μητσοτάκη-Τσίπρα ραγιάδες…

Όπου να προσηλώσει κανείς το βλέμμα του στο δημόσιο χώρο, όπου να επικεντρώσει την προσοχή του στην πολιτική ακούει άναρθρες κουβέντες αντί λόγου, βλέπει κυρίως κλειστούς δρόμους αντί κάποιας προοπτικής. Ποια είναι τα σχέδια για το μέλλον της χώρας; Τι θέλει κάθε πολιτικό κόμμα γι’  αυτή την κοινωνία; Πως διαλέγονται τα κόμματα, ιδίως το κυβερνητικό και της αξιωματικής αντιπολίτευσης για τα μείζονα, τα ελληνοτουρκικά, την παραγωγική καθίζηση, το δημογραφικό και τόσα άλλα.

Αντί σχεδίων προβάλλουν περιστασιακές τυχαίες προτάσεις με φανερή επιδίωξη την ψηφοθηρία, τις δημοσκοπικές εντυπώσεις. Αντί σχεδίων και μέτρων ανάταξης, επιδόματα και πιέσεις για περισσότερα δοσίματα. Πρόκειται για δύο πολιτικά κόμματα που έλκονται σαν διαχωρισμένα σιαμαία, η ΝΔ και ο ΣΥΡΙΖΑ. Συγκρούονται με κραυγές, οι οποίες συσκοτίζουν το γεγονός ότι διαφοροποιούνται μόνο στα περιστασιακά και τα τριτεύοντα. Έχουν φτάσει τον ανταγωνισμό μεταξύ τους σε βαθμό σχεδόν απόλυτου αμοιβαίου ετεροκαθορισμού. Όσο μοιάζουν, τόσο απογειώνουν την αναξιοπιστία τους στα μάτια των πολιτών. Και από δίπλα ένα τρίτο αδελφάκι το ΚΙΝΑΛ με το άχθος παλαιών αμαρτιών.

Αυτή η δομή του κομματικού συστήματος σπρώχνει τη χώρα χαμηλά, πολύ χαμηλά. Με την αμέριστη και καλοπληρωμένη προπαγανδιστική συνδρομή των περισσότερων ΜΜΕ, αυτός ο τυφλός κομματικός ανταγωνισμός μας μετατρέπει σε μια χώρα με πολιτικό επίπεδο που κινείται στα όρια της αυτοκαταστροφής. Την ίδια στιγμή ηχηρά πομπώδη διατυπώνονται, άλλοτε η κάθαρση, άλλοτε να εφαρμοστεί ο νόμος, άλλοτε πως η δημοκρατία δεν εκβιάζεται.

Δεν γνωρίζω αν η εν γένει δημοκρατία εκβιάζεται, πάντως η ελληνική δημοκρατία εκβιάζεται πανταχόθεν, διαρκώς και επιτυχώς. Εκβιάζεται από την Τουρκία και εκβιάζεται από τις αμερικανικές και γερμανικές κυβερνήσεις και τους εγχώριους ολιγάρχες του παρασιτισμού. Για παράδειγμα προκειμένου ο Αλέξης Τσίπρας να αποκτήσει επιρροή στο αμερικανικό κράτος σε βάρος της παραδοσιακής επιρροής της ΝΔ, παραχώρησε στις ΗΠΑ ό,τι ζήτησαν για τη Βόρεια Μακεδονία, παραχώρησε επίσης στρατιωτικές βάσεις παντού, χωρίς το παραμικρό αντάλλαγμα.

Μητσοτάκης-Τσίπρας και εθνικά θέματα

Και αφότου ανέλαβε τη διακυβέρνηση η ΝΔ εξακόντισε τις δωρεάν προσφορές προς τις ΗΠΑ, προκειμένου να αντισταθμίσει την τυχόν επιρροή του Αλέξη Τσίπρα εκεί. Το ίδιο με τη Γερμανία. Γνωρίζοντας πως η γερμανική κυβέρνηση συμπαθεί πολύ τον πρόεδρο του ΣΥΡΙΖΑ, επειδή της τα έδωσε όλα χωρίς αντίρρηση, ο Κυριάκος Μητσοτάκης αναγνώρισε στην κα Μέρκελ το ρόλο του μεσολαβητή στα ελληνοτουρκικά με την ίδια ανευθυνότητα που ο Αλέξης Τσίπρας χάριζε δημόσιο πλούτο. Άραγε Γερμανοί και Αμερικανοί εκβιάζουν το ΣΥΡΙΖΑ και τη ΝΔ, χρησιμοποιώντας το ένα κόμμα εναντίον του άλλου;

Ή μήπως οι δύο αυτοί αρχηγοί παραχωρούν τα πάντα αυτοβούλως κινούμενοι από τον μεταξύ τους ανταγωνισμό για να κερδίσουν τον ξένο παράγοντα; Το αποτέλεσμα είναι το ίδιο. Αυτό το οποίο κυρίως ενδιαφέρει από κοινού τη γερμανική και την αμερικανική κυβέρνηση είναι να μην αποκτήσει η Ελλάδα ούτε καν περιορισμένη στρατηγική αυτονομία και κατά το δυνατόν σε κανένα επίπεδο.

Για τη γερμανική κυβέρνηση η τουρκική επιθετικότητα είναι ένα θαυμάσιο όπλο, το οποίο χρησιμοποιεί εναντίον μας χωρίς περιστροφές. Και αυτό της το επέτρεψε ο Κυριάκος Μητσοτάκης χωρίς καν διαμαρτυρία, πόσο μάλλον βέτο. Η αμερικανική κυβέρνηση φαίνεται να κάνει το ίδιο, αλλά προς ώρας επιφυλάσσεται επειδή έχει η ίδια προβλήματα με την Τουρκία.

Η ιστορία επαναλαμβάνεται

Έναντι της τουρκικής απειλής η ΝΔ προπαγανδίζει κάθε φορά έναν από μηχανής θεό που θα καταστρέψει την Τουρκία, ή εναλλακτικά πως η Τουρκία θα αυτοκαταστραφεί από μόνη της. Παιδαριώδης παρηγορία, κοινώς στάχτη στα μάτια ότι η οικονομία της θα καταρρεύσει, η τουρκική λίρα το ίδιο, να ο Μπάιντεν θα μας σώσει, ο Μακρόν τσακώνεται με τον Ερντογάν, η αμερικανική βάση στην Αλεξανδρούπολη παρουσιάζεται σαν ελληνικό οχυρό.

Ο δε ΣΥΡΙΖΑ γιατί δεν ασκεί την παραμικρή κριτική σε αυτές τις καταφανείς γελοιότητες; Μήπως η επινόηση παραμυθιών υποδηλώνει ότι αμφότεροι περιμένουν λύσεις από τη Μέρκελ και τον Μπάιντεν; Το ίδιο συμβαίνει και στα Ευρωπαϊκά Συμβούλια όπου ο Κυριάκος Μητσοτάκης φεύγει κάθε φορά ηττημένος και μαζί του η χώρα. Η 13η Ιουλίου του 2015 του Αλέξη Τσίπρα επαναλαμβάνεται με τον Κυριάκο Μητσοτάκη σε περισσότερες και μικρότερες δόσεις. Τι είδους πολιτικοί είναι αυτοί οι οποίοι εξαρτούν την υπεράσπιση της εθνικής κυριαρχίας από τρίτες δυνάμεις, πόσο μάλλον καταφανώς φιλοτουρκικές; Ή μήπως θα λύσουν το πρόβλημα φλυαρώντας καθημερινά περί διεθνούς δικαίου;

Αντί τα δύο κόμματα να συνεννοηθούν για τα ελάχιστα απαιτούμενα για την υπεράσπιση των εθνικών κυριαρχικών δικαιωμάτων, την οικονομική ανάταξη της χώρας, την σταθεροποίηση του εκπαιδευτικού συστήματος και τόσα άλλα βασικά για όλους τους πολίτες εξαπολύουν “λιγναδιάδα” το ένα και “κουφοντινιάδα” το άλλο, λίγο καθεστωτισμό το ένα, διαμαρτυρία το άλλο. Μήπως είναι τόσο φοβικοί και ασήμαντοι όσο δείχνει το γεγονός πως δεν τολμούν καν να υπαινιχθούν την αγορά άλλων εμβολίων για την προστασία του πληθυσμού από την πανδημία, εκτός από όσα συμφώνησε η καταφανώς αποτυχημένη Κομισιόν;