Απλή αναλογική και Προεδρική Δημοκρατία – Η λύση του προβλήματος

Έκλεισα το προηγούμενο άρθρο μου με την υπόσχεση να ολοκληρώσω το θέμα του με ένα επόμενο κείμενο. Όμως, ακόμη και ένα προαναγγελθέν άρθρο δεν μπορεί να αδιαφορεί για την επικαιρότητα, η οποία είχε μεταβληθεί πλήρως. Το άρθρο του Σταύρου Λυγερού για τα κανάλια και τον διαδικτυακό όχλο μου έδωσε την ευκαιρία να επανέλθω στο ζήτημα των θεσμών, αλλά, πριν προλάβω να ολοκληρώσω το κείμενο, η υπόθεση των υποκλοπών ήρθε να αναδείξει την τεράστια και απόλυτη ανάγκη μιας μεγάλης θεσμικής μεταρρυθμίσεως.

Είναι αναγκαία για να εκπληρωθεί η συνταγματική επιταγή του πλήρους και αληθούς διαχωρισμού των εξουσιών, ως το μοναδικό μέσο καταπολεμήσεως της αυθαιρεσίας της εξουσίας και της διαπλοκής και διαφθοράς, που έχουν πνίξει το πολιτικό μας σύστημα. Ο ρόλος της απλής αναλογικής –του εντιμότερου και αντιπροσωπευτικότερου εκλογικού συστήματος– σε αυτή την προσπάθεια είναι καταλυτικός, αφού επιτρέπει την πλήρη εκπροσώπηση όλων των απόψεων και, ως εκ τούτου, δημιουργεί ένα νέο πολιτικό σύστημα.

Ξεκαθαρίζω ότι το εκλογικό σύστημα δεν μπορεί και δεν πρέπει να είναι αυτοσκοπός! Τί νόημα έχει ο καλύτερο εκλογικό σύστημα αν δεν μπορεί να υπηρετήσει τον στόχο της ομαλής & δίκαιης διακυβερνήσεως; Τί νόημα έχει η απλή αναλογική αν δεν μπορεί να δώσει σταθερή και δίκαιη διακυβέρνηση; Τί νόημα έχουν τα πλειοψηφικά ή/και ενισχυμένα συστήματα αν δεν μπορούν αφ’ ενός να συνδυάσουν πολιτική σταθερότητα και δίκαιη διακυβέρνηση, αφ’ ετέρου να διασφαλίσουν την ανεξαρτησία του πολιτικού συστήματος από την επιρροή ισχυρών εξωθεσμικών παραγόντων, δηλαδή από την διαπλοκή και την εκτεταμένη διαφθορά στην οποία αυτή οδηγεί;

Ήδη γνωρίζουμε, από την ιστορική μας εμπειρία, ότι κανένα εκλογικό σύστημα αφ’ εαυτού δεν μπορεί να εξυπηρετήσει αυτούς τους στόχους. Η απλή αναλογική εφαρμόσθηκε στη χώρα μας προπολεμικώς και μεταπολεμικώς, όμως δεν κατάφερε να δώσει δίκαιη διακυβέρνηση, ενώ τα ενισχυμένα ή και τα πλειοψηφικά συστήματα απέτυχαν να διασφαλίσουν πολιτική σταθερότητα.

Απλή αναλογική και Προεδρική Δημοκρατία

Μόνον ο συνδυασμός ενός δίκαιου εκλογικού συστήματος, όπως η απλή αναλογική (δεν στερεί την εκπροσώπηση από καμία άποψη/παράταξη) με ένα σταθερό και αποτελεσματικό σύστημα διακυβερνήσεως, όπως η απ’ ευθείας εκλογή Προέδρου της Δημοκρατίας με πλήρεις εκτελεστικές εξουσίες (δηλαδή με κατάργηση του πρωθυπουργού) και μιας ανεξάρτητης Γερουσίας με ισχυρές ελεγκτικές –όχι νομοθετικές– αρμοδιότητες μπορεί να δώσει λύση στο πολιτικό πρόβλημα της χώρας.

Η νέα πολιτική κρίση των υποκλοπών είναι μια υπόθεση που αγγίζει τον πυρήνα του πολιτεύματος, αφού –μέσω της παραβίασης της προστασίας του απορρήτου των επικοινωνιών– καταδεικνύει την τεράστια αυθαιρεσία της πρωθυπουργικής εξουσίας, η οποία αντιστρατεύεται τις πολιτικές μας ελευθερίες. Το ζήσαμε αυτό και με την αισχρή και αδρά πληρωμένη προπαγάνδα της “λίστας Πέτσα” την περίοδο του κορονοϊού.

Συνεπώς, η νέα πολιτική κρίση γεννά μια νέα μεγάλη ευκαιρία ριζικών μεταρρυθμίσεων, ώστε να επιτευχθεί η πλήρης θεσμική θωράκιση του πολιτεύματος και η εξυγίανση του πολιτικού συστήματος. Χωρίς αυτά δεν θα υπάρξει ποτέ ανεξαρτησία της Δικαιοσύνης, ούτε δίκαιη ανάπτυξη, γιατί αυτά είναι μόνον αποτέλεσμα καλών και ισχυρών θεσμών. Είναι καιρός, 200 χρόνια μετά την ανεξαρτησία μας, να αποκτήσουμε επί τέλους το πολιτικό σύστημα που προέβλεπαν τα Συντάγματα της Επαναστάσεως και ιδίως το Σύνταγμα της Επιδαύρου (Γ’ Εθνοσυνέλευση). Δυστυχώς το ανέστειλε ο αυταρχισμός του Καποδίστρια, με αποτέλεσμα να ανοίξει ο δρόμος στην μοναρχία και την καμαρίλα που την συνοδεύει.

Η νέα κρίση γεννά μια νέα πρόκληση για το σύνολο των ριζοσπαστικών πολιτικών δυνάμεων, οι οποίες πρέπει να λειτουργήσουν ως επισπεύδοντες της μεγάλης θεσμικής μεταρρυθμίσεως. Τέτοιες δυνάμεις υπάρχουν σε ολόκληρο το πολιτικό φάσμα, αλλά δεν θα κατακτήσουν την πολιτική κυριαρχία όσο ο πολιτικός τους λόγος παραμένει καταγγελτικός. Η περίοδος της καταγγελίας έχει παρέλθει, η κοινωνία έχει ανάγκη πρωτότυπου προγραμματικού λόγου και πολιτικού οράματος για το μέλλον της χώρας. Μόνον έτσι οι ριζοσπαστικές πολιτικές δυνάμεις θα προσεγγίσουν τον μεγάλο απόντα του πολιτικού μας συστήματος: τα περίπου τρία εκατομμύρια -3.000.000- που απέχουν από τις εκλογές επειδή έχουν απορρίψει το φαύλο & ανίκανο πολιτικό σύστημα της Μεταπολιτεύσεως.

Συναίνεση για βαθιές μεταρρυθμίσεις

Ριζοσπαστικές δυνάμεις υπάρχουν σε ολόκληρο το πολιτικό φάσμα. Οι μεγάλες θεσμικές μεταρρυθμίσεις είναι ο μοναδικός κοινός τόπος, στον οποίο μπορούν να “συναντηθούν”, είναι το μοναδικό μέσο να διαρρήξουν την κυριαρχία της διαπλοκής και των αντιδημοκρατικών εκλογικών συστημάτων.
– Μένει, οι δεξιοί ριζοσπάστες να καταλάβουν ότι η απλή αναλογική δεν είναι μόνον αναγκαία παραχώρηση στην Αριστερά, ως αντάλλαγμα στην συναίνεσή της, αλλά ουσιώδες συστατικό ενός υγιούς πολιτεύματος.
– Μένει, οι αριστεροί ριζοσπάστες να καταλάβουν ότι η απ’ ευθείας εκλογή Προέδρου της Δημοκρατίας με πλήρεις εκτελεστικές αρμοδιότητες δεν είναι αυταρχισμός, αλλά αναγκαία συνθήκη ομαλής λειτουργίας του κράτους και προϋπόθεση της ανάπτυξης άρα και της ευημερίας των λαϊκών στρωμάτων.
– Μένει άπαντες να απορρίψουν τις ουτοπικές αντιλήψεις περί άμεσης δημοκρατίας και τις λοιπές παρόμοιες ψευδαισθήσεις.

Στο νέο θεσμικό σύστημα, κάθε παράταξη θα μπορεί ισότιμα να θέτει πρόσωπα & προτάσεις στην κρίση του εκλογικού σώματος και αυτό να αποφασίζει, χωρίς τους τεχνητούς εκλογικούς περιορισμούς που διαστρεβλώνουν σήμερα το εκλογικό αποτέλεσμα. Ουδείς θα μπορεί να ισχυρισθεί ότι αδικήθηκε ή αποκλείσθηκε άρα οι νόμοι θα αποκτήσουν πολύ μεγαλύτερη ισχύ & αποδοχή, ως αποτέλεσμα μιας γνήσιας αντιπροσωπευτικής διαδικασίας. Βεβαίως, η ίδια η διαδικασία νομοθετήσεως θα είναι πολύ πιο δημοκρατική & διαφανής αφού η απλή αναλογική δεν επιτρέπει σε τεχνητές κοινοβουλευτικές πλειοψηφίες να διαστρεβλώνουν την λειτουργία της Βουλής κατά το δοκούν.

Στο πλαίσιο αυτό, ο λαός θα αποφασίζει ελευθέρως τι είδους διακυβέρνηση επιθυμεί, δεξιά ή αριστερή, εθνική ή διεθνιστική κλπ. Οπωσδήποτε, η λαϊκή βούληση θα είναι γνήσια και θα εκφράζεται μέσω της συνθέσεως του κοινοβουλίου ενώ ο Πρόεδρος θα είναι “υποχρεωμένος” να ασκεί την εκτελεστική εξουσία εντός του πλαισίου που θα προσδιορίζει η Βουλή και υπό τον αυστηρό έλεγχο της ανεξάρτητης Γερουσίας.