Ας κοιμηθούμε ήσυχοι, οι ΗΠΑ κρατούν γερά τα ηνία!

Θα είναι χαμένος χρόνος και κόπος να υπενθυμίσει σε όσους διακηρύσσουν τώρα την υποστήριξή τους στο Τελ Αβίβ ότι το ιρανικό χτύπημα ήταν απάντηση και όχι απρόκλητη ενέργεια των Ιρανών. Το ξέρουν και εμείς, η κοινή γνώμη, το ξέρουμε ότι το ξέρουν. Ωστόσο στην Ιστορία αυτή ταιριάζει, όσο ποτέ άλλοτε, το πολύ φασαρία για το τίποτα.

Σημασία έχει ότι όλοι παίκτες είχαν όλο το χρόνο να σκεφτούν και να αποφασίσουν ώριμα τη στάση τους. Ό,τι ακολουθήσει θα είναι, λοιπόν, όπως λέμε “κατόπιν ωρίμου σκέψεως”, υπολογισμένη έως και το τελευταίο κόμμα. Και κατόπιν, θα έλεγα, όχι απλώς μελέτης στα Επιτελεία, πολιτικά-στρατιωτικά-οικονομικά, αλλά και συνεννόησης μεταξύ τους, φίλων, άσπονδων φίλων και αντίπαλων, ώστε να μην ξεπεραστούν όρια, αόρατα για εμάς, αλλά σαφέστατα για τους Επιτελείς.

Εννοείται ότι δεν έχω την παραμικρή “έγκυρη” πληροφορία περί αυτού. Αλλά μόνο ο πολύς χρόνος που χρειάστηκε για να αποφασίσουν τι θα κάνουν οι Ιρανοί δείχνει ότι το ρίσκο για απρόβλεπτες κινήσεις και καταστάσεις είναι περίπου μηδενικό. Πράγμα που διόλου δεν σημαίνει ότι μπορούμε να κοιμόμαστε εντελώς ήσυχοι. Λέω “όχι εντελώς” επειδή εμείς, εδώ στα κάτω πατώματα της πραγματικότητας, η πλέμπα, το “κρέας για τα κανόνια” δεν είναι φρόνιμο να κοιμόμαστε ήσυχοι όταν π.χ. ο Μακρόν παριστάνει τον Ναπολέοντα, όταν ο Ζελένσκι παριστάνει τον ήρωα της Ελευθερίας, όταν ένας ηλικιωμένος άρρωστος άνθρωπος εμφανίζεται ως απολύτως ικανός να εκπροσωπήσει και να διοικήσει την μισή ανθρωπότητα, όταν κλπ, κλπ.

Αυτά, όμως, συγκαταλέγονται μάλλον στις αγωνιώδεις κινήσεις της Δύσης να πείσει ότι κρατάει γερά τα ηνία. Και πάντως είναι ακριβές ότι οι αντίπαλοι των Δυτικών είναι ακόμα υποχρεωμένοι να μη διαλαλούν την υπεροχή τους. Ίσως επειδή δεν είναι όλα ρόδινα και στην λάθος πλευρά της Ιστορίας. Αλλά περί αυτού προσεχώς…