Ατζέντα εθνικής κατάθλιψης – Μεταξύ των κομμωτηρίων και της “βίλας”

Όταν ο Φρειδερίκος Νίτσε έγραφε το “Ανθρώπινο, πολύ ανθρώπινο” δεν είχε υπ’ όψιν του ότι την σωτήρια ημέρα, Τρίτη της 15ης Δεκεμβρίου, θα άνοιγαν στην Αθήνα τα nails bar, ούτε ότι είχαν ανοίξει τα salon de coiffure, καθώς δεν γνώριζε ότι μια πανδημία ενός κορονοϊού θα είχε επιβάλει την “κοινωνική αποστασιοποίηση” και τα lockdown. Ούτε γνώριζε πως ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολιτεύσεως στην Ελλάδα ενοικίασε εξοχικό!

Γνώριζε όμως πολύ καλά την “Γέννηση της τραγωδίας” και την “Φιλοσοφία στην τραγική εποχή των Ελλήνων”. Αν γνώριζε πιθανότατα να είχε τα συμπεριλάβει στα ανθρώπινά του και σίγουρα θα είχε βγάλει και μερικά αποφθέγματα κατάλληλα για τις περιστάσεις αυτές, καθώς στο έργο αυτό καταπιάνεται με τα «πρώτα και έσχατα πράγματα», αλλά και με την «ιστορία των ηθικών αισθημάτων»… Προφανώς οι κυβερνητικοί αρμόδιοι που επέτρεψαν την επαναλειτουργία των “νυχάδικων” και των κομμωτηρίων, κατέχουν καλά τη “θεωρία των αποφάσεων” του μεγάλου Έλληνα στοχαστή Παναγιώτη Κονδύλη.

Είναι σαφές πως η βαφή των μαλλιών, ιδιαίτερα στις γυναίκες, αποτελεί κρίσιμο παράγοντα προσωπικής έκφρασης και αξιοπρέπειας, δεδομένου ότι οι ρίζες πρέπει να βαφτούν ιδιαίτερα τώρα στις γιορτές, αν και τα τελευταία χρόνια έχει γίνει της μόδας η επιστροφή στο λευκό μαλλί! Για παράδειγμα, η Αργεντινή τραγουδίστρια της τζαζ Κάρεν Σόουζα, που είναι φυσική ξανθιά, έκανε ντεκαπάζ και ασημί ρεφλέ! Επίσης, επιβεβλημένη ως κρίσιμη απόφαση ήταν να μπορέσουν οι ευτραφείς και οι γέροντες, που δεν μπορούν να σκύψουν και να κόψουν τα νύχια των ποδιών τους, να έχουν δυνατότητα να χρησιμοποιήσουν τις σχετικές υπηρεσίες.

Ανθρώπινα, πολύ ανθρώπινα όλα αυτά, όπως άλλωστε και η ανάγκη της κοπελιάς που δοκίμαζε παπούτσια έξω από το μαγαζί. Προφανώς τα είχε ανάγκη, καθώς πιθανολογούμε είναι εργαζόμενη και έχει χειμωνιάσει. Χρειαζόταν μπότες, τελεία και παύλα! Και το έκανε, αφού προηγουμένως είχε παραλάβει παπούτσια που είχε παραγγείλει μέσω ίντερνετ και της βγήκαν στενά και την χτύπαγαν.

Πίσω από τη βίλα του Αλέξη

Σε ό,τι αφορά το εξοχικό του Τσίπρα, οφείλω να ομολογήσω ότι πέραν από τους τίτλους στους οποίους αναγκαστικά πέφτω πάνω τους, δεν διάβασα ούτε ένα. Κι αυτό γιατί: Πρώτον, τα συμβολαιοποιημένα 500 ευρώ το μήνα, αν μοιάζουν λίγα στους dealers του realestate, είναι ένα δικαίωμα του ιδιοκτήτη να κάνει μια τέτοια προσφορά στον επιφανή ενοικιαστή του, διότι μπορεί να τον θαυμάζει. Επίσης, μπορεί να κατανοεί την ανάγκη του να χαλαρώνει λίγο και ταυτόχρονα να είναι κοντά στην Αθήνα, ή μπορεί να θέλει να αποφύγει τον συντελεστή 32% στο εισόδημα εξ ενοικίων κ.τ.λ.

Δεύτερον, πιστεύω σε μία αριστερά, σαν και αυτή που όρισε ο μακαρίτης Τζίμης Πανούσης, που σε μια συνέντευξη στα early ’90s είχε ξεκαθαρίσει το εξής: «πρέπει να πάρω μια δεύτερη μεγαλύτερη τηλεόραση, έχω οικογένεια και εν πάση περιπτώσει πρέπει να αλλάξω αυτοκίνητο, αυτό που έχω είναι σαράβαλο. Ως εκ τούτω ανήκω σε αυτό που λέμε “ευρύτερη αριστερά”».

Τρίτον, η δόλια και υπέρμετρη προβολή της “είδησης” για τη “βίλα Τσίπρα”, με εντολή Μαξίμου, στα συστημικά μέσα ενημέρωσης, είχε ως στόχο την απαξίωση του προσώπου του, ως αριστερού ηγέτη. Μπορεί βέβαια η κυβέρνηση Τσίπρα να κατάφερε να σταματήσει να τρώνε οι κατεστραμμένοι της χρεοκοπίας που προκάλεσε η κυβέρνηση της ΝΔ το 2009 λεμονόκουπες από τα σκουπίδια, όπως ο Σπίθας του Μικρού Ήρωα, αλλά προφανώς ο στόχος δεν ήταν μόνο αυτός. Ήταν η έξοδος της πατρίδας από τα μνημόνια, που δεν κατάφεραν οι προηγούμενες μνημονιακές κυβερνήσεις και ο αγώνας για μια καλύτερη ζωή των πολλών.

Τέταρτον, είναι σαφές πως τα συμφέροντα των λίγων δεν εξυπηρετούνται από μια διεκδικητική αριστερά που δεν θέλει την “βουλγαροποίηση” των αμοιβών και προσδοκά σε μισθούς ανάλογους με αυτούς που απολαμβάνουν τα “δικά μας παιδιά” σε θέσεις εργασίας, σαν και αυτή του Ψαριανού. Πέμπτον, το εύλογο άρθρο της Έλενας Ακρίτα, το οποίο και διάβασα ολόκληρο, κατέδειξε τον αυταρχισμό της κυβέρνησης και την υποκρισία των προκλητικά επιδοτούμενων συστημικών μέσων ενημέρωσης.

Δεν είναι τυχαία η θέση που καταλαμβάνει η Ελλάδα επί κυβερνήσεως Μητσοτάκη στην κατάταξη της ελευθερίας του τύπου, που βρίσκεται στον πάτο! Τέλος, έκτον, η ανάδειξη του δήθεν σκανδάλου της ενοικίασης της βίλας από τον Τσίπρα, συνέπεσε με την παταγώδη αποτυχία του πρωθυπουργού να φέρει κάτι από τη Σύνοδο Κορυφής, πέραν της διασποράς της εθνικής κατάθλιψης.