Δεν χωράει ο Τσίπρας στη “νέα” εποχή που σχεδιάζουν οι “Δυνατοί”…

Πρέπει να ’ναι κανείς “αόμματος” σαν τον αείμνηστο Μίμη Φωτόπουλο στην ταινία “Κάλπικη λίρα” για να μη βλέπει τις προσπάθειες που καταβάλλονται για την αλλαγή του πολιτικού σκηνικού, στην οποία πρωταγωνιστούν οι Μητσοτάκης και Τσίπρας. Δεν πρόκειται για τίποτα τεκτονικές αλλαγές, αλλά για τις απαραίτητες εκείνες, προκειμένου να λειτουργήσει το σύστημα διαχείρισης του “προτεκτοράτου”.

Είναι πλέον φανερό ότι το σύστημα του ενός και μισού κόμματος δεν μπορεί να υποκαταστήσει τον παλιό καλό (μονοκομματικό) δικομματισμό. Οι “Δυνατοί” χρειάζονται δύο πόλους για να μοιράζουν παιχνίδι, να χρησιμοποιούν και τους δύο, να απειλούν και τους δύο, να μην εξαρτώνται από έναν και γενικώς να ελέγχουν τη ζωή των ανθρώπων, χωρίς κινδύνους “ξαφνικών” εκτρόπων και εκτροπών. Είναι πλέον φανερό ότι ο επικεφαλής του ενός εκ των δύο πόλων, ο Αλέξης Τσίπρας, δεν κάνει πια γι’ αυτή τη δουλειά.

Έχει χάσει την εμπιστοσύνη του λαού, χωρίς να μπορεί να την ανακτήσει (αυτό αντέχεται) αλλά, κυρίως, έχει χάσει την εμπιστοσύνη των “Δυνατών” (αυτό δεν αντέχεται). Με έναν λόγο, ο επικεφαλής του ΣΥΡΙΖΑ (με ό,τι σημαίνει ΣΥΡΙΖΑ) είναι πλέον ένα διττό πρόβλημα: Πρώτον, ο Τσίπρας δεν μπορεί να χειραγωγήσει πλέον τον λαό. Δεύτερον, ο Τσίπρας δεν μπορεί να είναι χρήσιμος στους “Δυνατούς” για τις σχέσεις μεταξύ τους – δεν τον εμπιστεύονται πλέον.

Τι μέλλει λοιπόν γενέσθαι; Απλό! Η σύνθεση ενός νέου πόλου. Αυτό μπορεί να περάσει μέσα από την αλλαγή των συσχετισμών ΣΥΡΙΖΑ-ΚΙΝΑΛ προς όφελος του τελευταίου, μέσα από την ανάδειξη νέας ηγεσίας στο ΚΙΝΑΛ, μέσα από την ανάδειξη νέας ηγεσίας και στον ΣΥΡΙΖΑ. Αυτό το τελευταίο, για να συμβεί, προϋποθέτει νέα εκλογική ήττα του ΣΥΡΙΖΑ, η οποία, πλην απροόπτου φαίνεται αναπόφευκτη. Τότε, όμως, ελάχιστα θα απομείνουν από το κόμμα αυτό, ώστε να έχει ιδιαίτερη σημασία για το σύστημα η ηγεσία του.

Βαδίζουμε προς ένα “τέλος εποχής” και ο Τσίπρας γνωρίζει ότι η “νέα εποχή” δεν θα τον περιέχει. Ενώ ο Μητσοτάκης ελπίζει ότι σ’ αυτήν θα έχει ακόμα κάποιο δρόμο μπροστά του να διανύσει, αν δεν τα θαλασσώσει (με την κατάσταση να του ξεφεύγει), εφ’ όσον βέβαια συνεχίσει να ενδίδει και να δίδει ό,τι του ζητούν. Θα είναι λοιπόν ο ερχόμενος χειμώνας ένας ενδιαφέρων χειμώνας με όρους Κομέντιας Ντελ άρτε για το πολιτικό σκηνικό και συνάμα Ελληνικής Τραγωδίας για τον κοσμάκη…