Διέπρεψε το επιτελικό κράτος στη συγκάλυψη, αλλά λογάριασε χωρίς την κοινωνία

Η κοινωνία των πολιτών δήλωσε την ύπαρξή της, ερήμην των επαγγελματιών εκπροσώπων της. Δήλωσε πως υπάρχει πέραν και εναντίον της ψευδούς εικόνας της, όπως πασχίζει ad nauseam να της την επιβάλλει σύσσωμος ο τηλεοπτικός και γενικότερα ο επικοινωνιακός εσμός της προπαγάνδας και της ευτελούς μικροπρέπειας. Εναντίον ποίου εγέρθηκε η κοινωνία των πολιτών; Κατ’ επανάληψη έχει ορθότατα τονίσει ο Σταύρος Λυγερός ότι είναι δύο διακριτά τα εγκλήματα που έγιναν στα Τέμπη.

Το πρώτο είναι η ανικανότητα, η αποδιοργάνωση, που επί 200 χρόνια χαρακτηρίζουν το ρωμαίικο δοβλέτι. Αυτό που έχουμε καταντήσει να θεωρούμε “φυσιολογικό”. Αυτό που αντιμετωπίζουμε κάθε μέρα σε όλα τα επίπεδα της γραφειοκρατίας, σε όλες τις εκφάνσεις της δημόσιας ανεπάρκειας. Αυτό που ζήσαμε στο Μάτι και σε όλες τις θεομηνίες. Μια ανικανότητα παντός καιρού. Το δεύτερο έγκλημα στα Τέμπη είναι η ολοφάνερη, απροκάλυπτη και θρασύτατη επιχείρηση συγκάλυψης. Μια επιχείρηση που ξεκίνησε αμέσως και στην οποία επιδείχθηκαν εντυπωσιακές αρετές ταχύτητας, αποτελεσματικότητας, μεθοδικότητας, τις οποίες το κράτος αιδημόνως μας έκρυβε. Μείναμε έκπληκτοι με τις δεξιότητες του επιτελικού κράτους! Η αντιπολίτευση σταθερά υποτονική και ανίκανη όχι να κυβερνήσει, αλλά να ασκήσει έλεγχο ή έστω να καταλάβει.

Συγκάλυψη η οποία σημαίνει ασφαλώς ότι πέραν της γενικής ανικανότητας, εγκληματικής αμέλειας κτλ, υπάρχει κάτι πολύ απεχθέστερο που συμβαίνει και επιβάλλεται να μη φανερωθεί. Γιατί δεν πρέπει να μάθουμε τι υλικό μετάφερε η αμαξοστοιχία; Πώς η κορυφή της κυβέρνησης γνώριζε από την πρώτη στιγμή αυτό που δεν πρέπει να μάθουμε οι υπόλοιποι; Διότι, πλέον, οι πάντες βλέπουν ότι οι κινήσεις συγκάλυψης ήταν ταχύτατες και συντονισμένες. Άρα ήξεραν τι ήθελαν να κρύψουν…

Κραυγή για την συγκάλυψη

Δικαιούμαστε να υποψιαζόμαστε ότι αυτό που μεταφερόταν δεν ήταν μόνον επικίνδυνο, αλλά συνδεδεμένο και με άλλες παράνομες ενέργειες. Αυτό, η κυβέρνηση δεν χρειαζόταν ειδική έκθεση εμπειρογνωμόνων για να το πληροφορηθεί. Αλλά φαίνεται να το γνώριζε ήδη! Εδώ βρίσκεται η καρδιά του σκανδάλου των Τεμπών. Υποψίες που ενισχύονται από μερικά “ατυχήματα” που συνέβησαν σε κρίσιμους μάρτυρες και μια ανεξιχνίαστη εξαφάνιση. Κάποιος έπρεπε να ζητήσει τον λόγο για όλα αυτά.

Οι πολίτες δικαιούνται να γνωρίζουν γιατί η κυβέρνηση ενεργεί σαν να ήταν η Καμόρα. Η πρωτοβουλία αναλήφθηκε από μερικούς συγγενείς, με τη στήριξη πολλών συμφοιτητών των παιδιών που δολοφονήθηκαν. Και η κινητοποίηση, παρά την προπαγάνδα, παρά την δολοφονία χαρακτήρων, συνεχίζεται επί δύο χρόνια, πλαισιωμένη από ειδικούς και εμπειρογνώμονες, που κάνουν την δουλειά που όφειλε να κάνει η Δικαιοσύνη.

Με κορύφωση την συστοιχία των μεγαλύτερων συγκεντρώσεων εδώ και δεκαετίες. Παρά την αποσιώπηση από τα ΜΜΕ, παρά την απουσία οργανωμένου κομματικού μηχανισμού. Κανένα κόμμα δεν είναι σε θέση να πραγματοποιήσει τέτοια συγκέντρωση. Όσο κι αν προσπάθησαν να το κρύψουν, δεν κρύβεται. Και όχι μόνον, αλλά οι διαδηλώσεις για τα Τέμπη δημιουργούν ένα ισχυρό ρεύμα πίεσης, το οποίο επιφέρει ρωγμές στο σχέδιο συγκάλυψης. Ιδού λοιπόν τι ενδιαφέρουσες εξελίξεις έχουμε μετά την περασμένη Κυριακή. Βλέπουμε:

1. Εργαζομένους στην ΕΡΤ να κινητοποιούνται εναντίον της στάσης αποσιώπησης των διαδηλώσεων.
2. Αστυνομικούς να ομολογούν ότι δέχθηκαν πιέσεις για την πραγματοποίηση του εσπευσμένου “μπαζώματος” στα Τέμπη, για την κάλυψη των ιχνών του υλικού που προκάλεσε την έκρηξη.
3. Διεύθυνση ΜΜΕ να απολύει ένα γνωστό λούμπεν στοιχείο, το οποίο έκανε στα social αυτό που κάνουν τα συστημικά ΜΜΕ: Χλευασμό και σπίλωση της Καρυστιανού. Το νέο είναι ότι πριν λίγες εβδομάδες, η χυδαιολογία θα επιβραβευόταν. Το υποκείμενο αυτό έκανε καριέρα, μέχρι και βουλευτής (και της Αριστεράς πριν πάρει μεταγραφή στη Δεξιά) έγινε, με όπλο την ανενδοίαστη χυδαιολογία του.
4. Τον, άλλοτε “μαιτρ” της “επικοινωνιακότητας”, Πρωθυπουργό να κάνει την πιο αξιοθρήνητη εμφάνισή του σε τηλεοπτική συνέντευξη· Αν και απέφυγε να βγει αξύριστος, προσπάθησε να παίξει το χαρτί της ενσυναίσθησης (έχω και εγώ παιδιά και τέτοια).

Περιήλθε δε σε αντιφάσεις και αυτοαναιρέσεις. Και το πιο αξιοσημείωτο: επιχείρησε να ρίξει αλλού (στην εταιρεία των ελληνικών σιδηροδρόμων) τις ευθύνες για τα Τέμπη. Τις ευθύνες που 15 μέρες μετά το γεγονός είχε αρνηθεί πως υπάρχουν, εφόσον επρόκειτο για “ατύχημα”, πρωτοφανές ωστόσο, όπου εξερράγησαν τα … λάδια, όπως μας είχε βεβαιώσει, στη σκηνοθετημένη συνέντευξη ξεπλύματος που είχε δώσει τότε.

Η κινητοποίηση ενός ηττημένου λαού

Τι σηματοδοτεί η μεγάλη κινητοποίηση, η οποία σπάει την παρατεταμένη σιωπή ενός ηττημένου σε όλα τα μέτωπα λαού; Κομματική κινητοποίηση δεν ήταν. Συμμετείχαν οικογένειες από όλο το πολιτικό φάσμα. Ξεσηκώθηκαν κατά της μακράν πλέον  διεφθαρμένης κυβέρνησης; Ναι, αλλά όχι μόνον. Η κυβέρνηση δεν ήλθε από το πουθενά. Ούτε επιβλήθηκε εναντίον της θέλησης του λαού. Αποτελεί την κορύφωση μιας μακράς κρίσης εκπροσώπησης. Μιας αδυναμίας του πολιτικού συστήματος να εκπροσωπήσει το εκλογικό σώμα. Ενός συνεχώς διευρυνόμενου χάσματος μεταξύ πολιτικών εκπροσώπων και πολιτών. Η κρίση αυτή αφορά και τον ποικιλόχρωμο χώρο της αντιπολίτευσης. Το πλήθος των διαδηλωτών, λοιπόν, δήλωσε την εξάντληση της υπομονής του με την Πολιτεία:

1. Κανείς στη διοίκηση δεν έχει την ευαισθησία να αναλάβει τις ευθύνες του και τουλάχιστον να παραιτηθεί και να αποσυρθεί από την πολιτική. Σε άλλους πολιτισμούς υπάρχει το Χαρακίρι…
2. Η Δικαιοσύνη παριστάνει την τυφλή, αλλά έχει δεμένα τα μάτια της με διαφανές ύφασμα, ώστε ποτέ να μην κάνει το λάθος να θίξει τα συμφέροντα της εξουσίας ή μεγιστάνων και να εξαντλεί την αυστηρότητά της πάνω στους αδύναμους.
3. Η δημοσιογραφία σπεύδει να αποκρύψει, να στρεβλώσει, να προπαγανδίσει, να παπαγαλίσει ομοιόμορφα, να σπιλώσει, να καθυβρίσει, να κάνει όσα της υπαγορεύσουν οι μιντιάρχες και χρηματοδότες.
4. Η “δημοκρατία” μας είναι προεδρευόμενη κοινοβουλευτική ολιγαρχία. Και μάλιστα βαθύτατα αναξοκρατική και συγχρόνως, όπως αρμόζει στους ανάξιους, τόσο αλαζονική προς τους “υπηκόους” της, όσο “δουλοπρεπής” προς τους προστάτες της.
5. Αυτή η πολιτική νομενκλατούρα (σε πόσες χώρες εμφανίζονται επί δεκαετίες τα ίδια επώνυμα στις κορυφές των κυβερνητικών θεσμών;) λειτουργεί σε αδιαπέραστα από τον έλεγχο της κοινωνίας στεγανά. Προστατευμένη και ατιμώρητη ήταν αναμενόμενο να λειτουργήσει κατά τρόπο που καταλύει το κράτος δικαίου. Το ίδιο πράττει και σε πλήθος άλλων περιπτώσεων που έχουν μεγάλη σημασία για την κοινωνία και το έθνος.

 Ύβρις η συγκάλυψη

Η υποψία για όλα αυτά καθίσταται εδραία πεποίθηση. Και η πεποίθηση διαπερνά ολόκληρο το ιδεολογικο-πολιτικό φάσμα. Καταλύτης υπήρξε η περιφρόνηση με την οποία αντιμετώπισε η κυβερνώσα ολιγαρχία τον φόνο μερικών δεκάδων νέων ανθρώπων. Νέοι άνθρωποι που όλο και λιγότεροι γεννιούνται πλέον και από τους οποίους όλο και περισσότεροι εγκαταλείπουν τη χώρα. Η στάση των κυβερνώντων έχει όλα τα αποτρόπαια χαρακτηριστικά που δηλώνει η λέξη Ύβρις. Και την πόνεσε πολύ την ελληνική κοινωνία αυτό. Αυτές και αυτοί που έχασαν τα παιδιά τους δεν δίνουν δεκάρα αν θα ονομάζονται από τους νεοπουριτανούς της πολιτισμικής ακύρωσης, “γονέας 1” ή “γονέας 2”. Είναι μάνες και πατεράδες και τα παιδιά τους δεν είναι “το” Γιώργο και “το” Μαρία. Δεν είναι οι δεσμοί της γραμματικής της πολιτικής ορθότητας που συνέχουν τις οικογένειες, αλλά πολύ βαθύτερα πράγματα.

Εκείνοι, λοιπόν, που προκρούστεια –και καθ’ υπόδειξη ξένων προστατών– έδειξαν τόσο μεγάλο ζήλο μήπως με τη γραμματική της γλώσσας μας προσβληθούν νέοι άνθρωποι που ανήκουν σε ορισμένες αξιοσέβαστες μειονότητες, έδειξαν με τον πλέον αδίστακτο και σκαιό τρόπο, ότι περιφρονούν την ίδια τη ζωή νέων, ανεξαρτήτως φύλου και συναφών προτιμήσεων. Αυτό πυροδότησε την έγερση των συνειδήσεων. Η επιμονή των πολιτών επί δύο χρόνια οδήγησε στην αρχή του ξηλώματος του πουλόβερ. Ήδη το καθεστώς έχει αρχίσει την επιχείρηση διαχείρισης της ζημιάς.

Μέχρι που θα φτάσει το ξήλωμα; Μέχρι που θα φτάσει η αφύπνιση των πολιτών; Διότι το πουλόβερ της συγκάλυψης είναι ένα μικρό κομμάτι του όλου ενδύματος. Η σχισμή της βασιλικής τηβέννου έδειξε την απαίσια γυμνότητα του άνακτος. Όλο το σώμα είναι σάπιο. Διότι είναι η ίδια αυτή ολιγαρχική ελίτ που χειρίζεται με τον ίδιο ακριβώς τρόπο και μέσα στο ίδιο αδιαπέραστο σκοτάδι, όλα τα θέματα για τα οποία είναι αρμόδιο το δοβλέτι.

Αυτοί οι ίδιοι και με τους ίδιους άθλιους τρόπους και την ίδια ιδιοτέλεια αποφασίζουν για τη γεωστρατηγική, την άμυνα, τις συμμαχίες, τα σύνορα. Ποια συμφορά πρέπει να επέλθει ώστε η κινητοποίηση των πολιτών να απαιτήσει να έχει λόγο και για την πατρίδα, για το μέλλον της και την ύπαρξή της; Θα μπορέσει να αρθρωθεί ο λόγος των πολιτών σε ένα πολιτικό υποκείμενο; Θα θέσει τους όρους και τις αρχές για μια δημοκρατική μεταρρύθμιση; Ίσως θεωρηθεί πως το πάμε πολύ μακριά. Ωστόσο, οι αλλαγές σε παγκόσμιο επίπεδο είναι ιλιγγιώδεις και μας αφορούν άμεσα.

Ο “καραγκιόζης εκσυγχρονιστής”!

Αυτός που θα κληθεί να τις διαχειριστεί για λογαριασμό μας είναι ακριβώς το δοβλέτι που θέλει να κρυφτεί, που απαιτεί “προσωπική ευθύνη”, αλλά αγνοεί την δημόσια ευθύνη, το δοβλέτι που ακκίζεται παίζοντας την άθλια παράσταση “ο Καραγκιόζης εκσυγχρονιστής”! Πριν η χώρα αντιμετωπίσει ζητήματα βαθιών κοινωνικών αλλαγών, επείγει να βρεθεί με την υγιή κοινωνική πλειοψηφία ενωμένη απέναντι σε οποιονδήποτε σχεδιασμό περιορισμού της κυριαρχίας της. Είναι αδίστακτοι. Όλο και περισσότεροι το αντιλαμβάνονται, νιώθουν πως τους αφορά και κυρίως πως αφορά τα παιδιά τους, που στα Τέμπη αντιμετωπίστηκαν ως αναλώσιμα.

Ίσως πάλι να μη συμβεί και τίποτα το φοβερό. Και η όλη ταραχή που προκάλεσαν τα Τέμπη να υποβοηθήσει άθελά της την αλλαγή φρουράς ενός πρωθυπουργού υπερβολικά εκτεθειμένου υπέρ της προηγούμενης αμερικανικής ηγεσίας, για τα γούστα του Τραμπ, που θα προτιμούσε μάλλον κάτι άλλο. Σε κάθε περίπτωση, πάντως, οι κινητοποιήσεις έδειξαν ότι η αξίωση για δημοκρατία εγείρεται από άμεσα ενδιαφερόμενους πολίτες και όχι από κάποιους ονειροπόλους διανοούμενους · τέτοιοι άλλωστε δεν ευδοκιμούν πλέον.

Εκείνοι δε που τους υποδύονται, είναι πολύ απασχολημένοι με τα προγράμματα και τις δημόσιες σχέσεις τους και πολύ ευχαριστημένοι από την “δημοκρατία” που τους τα εξασφαλίζει. Η δημοκρατία είναι υπόθεση του δήμου και ο δήμος είναι που πρέπει να βιώσει την ανάγκη της, πριν κάνει οτιδήποτε σημαντικότερο. Αυτή η εσωτερική ωρίμανση δείχνει να έχει τεθεί σε κίνηση. Δεν είναι αρκετό. Ούτε είναι διασφαλισμένη η αίσια έκβαση· μάλλον το αντίθετο είναι πιθανότερο. Όμως είναι παρούσα, ορατή και παράγει ήδη αποτελέσματα.