Έχουν πετάξει την ασπίδα…

Και με το σκάνδαλο Novartis επιβεβαιώνεται ότι οι πολιτικές δυνάμεις, αλλά και άλλοι θεσμοί έχουν πετάξει την ασπίδα. Το αποτέλεσμα είναι κλιμάκωση της πολιτικής απονομιμοποίησης και παράταση της παρακμής. 

Γράφει ο Παντελής Οικονόμου  – 

Η υπόθεση Novartis έπεσε σαν “βόμβα” στο πεδίο των πολιτικών εντυπώσεων, λόγω των ηχηρών ονομάτων, τα οποία περιλαμβάνει η δικογραφία που εστάλη από την Εισαγγελία Διαφθοράς στη Βουλή. Όποια και αν είναι η δικαστική εξέλιξη και έκβαση (εάν υπάρξει τέτοια), η πολιτική της διάσταση είναι “κοινό μυστικό”. Η εξαχρείωση είναι ενδημικό στοιχείο στα δημόσια πράγματα.

Συμμορίες βάζουν το μικρό, συχνά παράνομο, δικό τους συμφέρον πάνω από το δημόσιο. Στις μέρες μας μαίνονται ξεκαθαρίσματα λογαριασμών μεταξύ τους. Τα βασικά κόμματα μας, εδώ και χρόνια, έχουν πάψει να στέκονται απέναντι στην παρακμιακή αυτή κατάσταση. Ανέχονται στελέχη τους να ξεπέφτουν σε συμπαίκτες διάφορων, αντιτιθέμενων κύκλων συμφερόντων.

Και έτσι, σταδιακά, έχασαν τον ενιαίο λόγο τους προς τους πολίτες-ψηφοφόρους και εντολοδότες τους, κατ’ επέκτασιν την ταυτότητά τους, τον πραγματικό λόγο ύπαρξής τους. Έπαψαν να είναι εθελοντικές ενώσεις πολιτών με κοινές ιδεολογικές αναφορές και ομόθυμους πολιτικούς σκοπούς. Και με την αναξιοπιστία τους στα ύψη στην υπηρεσία της στυγνής ψηφοθηρίας, ο κατακερματισμός τους έχει γίνει τέλειος: απομεινάρια –αντίπαλων κάποτε– κομμάτων συμπράττουν πλέον αδίστακτα με μόνο σκοπό την νομή εξουσίας, σε κάποιες περιπτώσεις και χρήματος.

Ανεξαρτησία της Δικαιοσύνης και αυθαιρεσία δικαστών

Δεν είναι, όμως, μόνο οι κομματικές ηγεσίες που συμπεριφέρθηκαν κατ’ αυτό τον τρόπο. Κι άλλοι ταγοί μας «πέταξαν την ασπίδα». Το «έχουμε εμπιστοσύνη στην Δικαιοσύνη» έχει καταντήσει κούφια ατάκα, πρόσχημα και στερεότυπο. Παραδείγματος χάριν, όσοι και όποιοι αθώοι κατηγορούνται για την υπόθεση Novartis πιθανότατα θα στερηθούν το δικαίωμά τους σε δίκαιη δίκη.

Το «τεκμήριο της αθωότητας», η «ισότητα απέναντι στο νόμο» και το «όχι στην αυτοδικία» έχουν πάψει πια να αποτελούν ασφαλή δεδομένα και απαιτείται αγώνας για την αποκατάστασή τους. Πρώτο βήμα θα ήταν η στοιχειώδης διάκριση ανάμεσα στην, θεσμικά αναγκαία, ανεξαρτησία της  Δικαιοσύνης από την μια και την αυθαιρεσία δικαστών από την άλλη.

Αλλά, πέρα από την Δικαιοσύνη, και η Βουλή έχει εκφυλιστεί από σώμα ελέγχου της εκτελεστικής εξουσίας και νομοθετικής ρύθμισης σε όργανο διεκπεραίωσης εντολών της κυβέρνησης. Πρόκειται για χρόνιο φαινόμενο, το οποίο έχει μετατρέψει το Κοινοβούλιο σε θεραπαινίδα της κυβέρνησης. Με αυτή την τελευταία, συχνά να χρησιμοποιείται ως όχημα νομοθετικής κάλυψης επιλογών της κρατικής γραφειοκρατίας ή και κύκλων ιδιωτικών συμφερόντων.

Δεν γνωρίζουν τι ψηφίζουν

Πολύ συχνά, οι βουλευτές καλούνται να κρίνουν και να ψηφίσουν νομοσχέδια με άμεσες επιπτώσεις στις συνθήκες του βίου εκατομμυρίων Ελλήνων, χωρίς ακριβώς να γνωρίζουν το περιεχόμενο και κυρίως τις επιπτώσεις των διατάξεων, στο πλαίσιο εκτέλεσης κυβερνητικής εντολής. Αυτός είναι δυστυχώς ο κανόνας, ο οποίος υπονομεύει καίρια την αποστολή, το κύρος, τελικά την δυνατότητά του βουλευτή να προασπίζει τα συμφέροντα των εντολέων του, δηλαδή το εθνικό και δημόσιο συμφέρον.

Στην πραγματικότητα, όλα τα παραπάνω συνιστούν δημοκρατική έκπτωση, με αποτέλεσμα, λόγω και της οξύτατης και παρατεταμένης οικονομικής κρίσης, την γενικευμένη πολιτική απονομιμοποίηση. Στο κλίμα αυτό, το ξέπνοο κατεστημένο μας αδυνατεί να μετασχηματίσει υποθέσεις διαφθοράς και διαπλοκής σε μοχλούς εκδημοκρατισμού και ανόρθωσης. Με αποτέλεσμα να επιδίδεται στην ανταλλαγή πολιτικά άσφαιρων πυρών. Όλοι εναντίον όλων, στη λογική «ο θάνατος σου η ζωή μου».

Για μας, η Novartis μπορεί να είναι μια ακόμα παρακίνηση να γυρίσουμε την πλάτη στις συμπλοκές αυτών των εξουσιαστικών ομάδων. Τα συμφέροντα τους είναι εντελώς ξένα προς τα δικά μας. Και είναι ανάγκη να αποσύρουμε τα όποια υπόλοιπα ελπίδας είχαμε κάποτε επενδύσει σε κόμματα συμπαίκτες τους, ώστε να σπάσουμε τον φαύλο κύκλο που μας καθηλώνει σε μία εξουθενωτική παρακμή.