Έπρεπε η αντιπολίτευση να διασώσει τον Μητσοτάκη για τον γάμο των ομόφυλων;

Μία πτυχή αυτής της στρατηγικής θα μπορούσε να είναι “η σταθερή και αταλάντευτη θέση ότι στεκόμαστε απέναντί της, σε κάθε θέμα γιατί τη θεωρούμε επικίνδυνη για τη χώρα”. Αυτός θα ήταν ένας άξονας πολιτικής που θα έδινε ένα μήνυμα αισιοδοξίας και ελπίδας στον ελληνικό λαό. Η κοινοβουλευτική εικόνα να υπερψηφίζεται ένα νομοσχέδιο της κυβέρνησης από την αντιπολίτευση κι όχι από το ένα τρίτο της πλειοψηφούσας παράταξης, δίνει ένα θολό μήνυμα στον μέσο πολίτη.

Με αφορμή το συγκεκριμένο θέμα που δημιούργησε τόσες τριβές και στο πολιτικό σύστημα, αλλά και στην κοινωνία, δόθηκε η εντύπωση ότι η αντιπολίτευση σύρθηκε πίσω από τις επιθυμίες της κυβέρνησης και του πρωθυπουργού, ο οποίος δεν μπορούσε να περάσει το νόμο που ήθελε με τους βουλευτές της παράταξής του. Αυτή η ουσιαστικά άμεση στήριξη των επιλογών της κυβέρνησης, ίσως αποτελεί μέγα πολιτικό λάθος, αφού σύντομα (και ήδη το πράττει) θα το εκμεταλλευτεί στο έπακρο.

Από όποια οπτική και αν το δει κανείς, σε καμία περίπτωση δεν θα έπρεπε να δίνεται χείρα βοηθείας και άλλοθι, σε μια κυβέρνηση που καταδικάστηκε πρόσφατα για την καταπάτηση ελευθεριών και δικαιωμάτων από το Eυρωκοινοβούλιο, σε οποιοδήποτε νομοσχέδιο κι αν έφερνε στη Βουλή, πόσο μάλλον σε ένα θέμα που αφορά δικαιώματα. Αυτό θα ήταν ένα μήνυμα αντίστασης στο πλαίσιο του διακριτού (και συνταγματικά προβλεπόμενου) ρόλου της αντιπολίτευσης, αλλά και ελπίδας για την πλειοψηφία των πολιτών που είναι απέναντι στις κυβερνητικές πολιτικές και πρακτικές.

Εγκλωβισμός της προοδευτικής αντιπολίτευσης

Μεθοδολογικά, για το νομοσχέδιο, θα μπορούσε να υπάρξει δέσμευση ότι θα υπερψηφίζονταν αμέσως μόλις η χώρα, κατά τις προβλεπόμενες δημοκρατικές διαδικασίες, απαλλάσσονταν από το παρόν καθεστώς, δίνοντας έμφαση παράλληλα και αναδεικνύοντας τα τρέχοντα και πολύ σημαντικά ζητήματα επιβίωσης που έχει η κοινωνία.

Αυτά τα θέματα που απασχολούν τον μέσο πολίτη, αλλά και την πλειοψηφία του λαού είναι, κατά προτεραιότητα, η ακρίβεια, το κόστος ενέργειας, η ανεργία, η μετανάστευση των νέων, τα εθνικά, τα πανεπιστήμια, η ανατίμηση και η τεράστια αύξηση της συμμετοχής των ασφαλισμένων στα φάρμακα (κάτι που πέρασε στα ψιλά) και το κράτος δικαίου. Οι άλλες μεθοδεύσεις έχουν καθαρά επικοινωνιακό χαρακτήρα και πραγματικά πιστεύω ότι μπορεί να μην παρουσιαστεί ξανά στο ορατό μέλλον, τέτοια μεγάλη πολιτική ευκαιρία καταδίκης των κυβερνητικών αποπροσανατολιστικών ελιγμών.

Συμπερασματικά, θεωρώ ότι σε αυτή τη χρονική στιγμή, η αντιπολίτευση που προσδοκά να αποτελέσει την εναλλακτική πρόταση εξουσίας, θα έπρεπε να τοποθετηθεί κυρίαρχα και κάθετα απέναντι στο παρόν καθεστώς και να μη δώσει άφεση αμαρτιών για κανένα ζήτημα και με κανένα τίμημα. Είναι πιθανό η πλειοψηφία του ελληνικού λαού, σύντομα να την αγκάλιαζε και να της έδινε ανέλπιστα μεγάλο ποσοστό στις επερχόμενες ευρωεκλογές. Ελπίζω αυτή η μοναδική ευκαιρία να μην ήταν καθοριστική για το μέλλον της ευρείας προοδευτικής παράταξης, αλλά και της χώρας.