Έχει μέλλον η Νέα Αριστερά;

Ως αναμένονταν κατόπιν της αναλήψεως της προεδρίας του ΣΥΡΙΖΑ υπό του αμφιλεγόμενου κ. Στεφάνου Κασσελάκη, ένδεκα βουλευτές του κόμματος αποχώρησαν και σχημάτισαν νέα κοινοβουλευτική ομάδα, τη Νέα Αριστερά. Προηγουμένως δεν συντάχθηκαν με την γραμμή του ΣΥΡΙΖΑ καταψηφίσεως του νομοσχεδίου για τα “κόκκινα δάνεια”, δηλώσαντες “παρόντες”, αν και διαφώνησαν με το ακαταδίωκτο του ΤΑΙΠΕΔ για παράνομες πράξεις του, που αποτελεί όνειδος εις κράτος-δικαίου ως θέλει να θεωρείται η Ελληνική Δημοκρατία.

Στους κόλπους του νέου κόμματος προσχώρησαν και δύο μειονοτικοί βουλευτές, ο Χουσεΐν Ζεημπέκ και Φεραχάτ Οζγκιούρ, που προκαλούν αμφιβολίες για τον χαρακτήρα της νέας κινήσεως, αφού αυτοί θέλουν “τουρκική” την ελληνικοτάτη Θράκη. Μάλιστα, ο νέος πρόεδρος της Νέας Αριστεράς, κ. Αλέξης Χαρίτσης υπεραμύνθηκε του δοθέντος επί ΣΥΡΙΖΑ ονόματος Βορείου Μακεδονίας και της κατάπτυστης συμφωνίας των Πρεσπών του ετέρου Αλέξη, ο οποίος δήλωσε από την Ρώμη ότι «τον ανησυχεί η πολυδιάσπαση του προοδευτισμού που ενδυναμώνει την συντήρηση», ενώ ο διάδοχός του στον ΣΥΡΙΖΑ δήλωσε «λαϊκός» και ότι ήλθε για «να σπάσει αβγά».  Και μία πρώην δεξιά υπουργός Εξωτερικών τάχθηκε υπέρ του γάμου ομοφύλων.

Γενικώς, ούτως ειπείν, επικρατεί πλήρης χασμωδία στο μη κυβερνητικό στρατόπεδο, προς όφελος του κ. Μητσοτάκη ο οποίος διακατέχεται από μεταρρυθμιστικό οίστρο για άχρηστα ζητήματα, ως η επιστολική ψήφος και οι έξυπνοι μετρητές, που σημειωτέον δεν υπάρχουν σε Γερμανία-Ελβετία, κράτη καθυστερημένα εν σχέσει με το Μητσοτακέϊκο.

Πού πας Αριστερά

Η ιστορία εν τούτοις εξακολουθεί να παίζει τα παιχνίδια της. Ο Δεκέμβριος αποδεικνύεται ο μοιραίος μήνας της ελληνικής Αριστεράς. Στον αγώνα του Ελληνικό Στρατού για την απελευθέρωση των Ελλήνων της Μικράς Ασίας από τον τουρκικό ζυγό, η αριστερά έριψε το σύνθημα της ήττας “Οίκαδε”, το 1922.

Στις 3 Δεκεμβρίου 1944 έκαμε πολυαίμακτο κίνημα στην Αθήνα για την κατάληψη της εξουσίας (ΕΑΜ,ΕΛΑΣ, ΟΠΛΑ) που συνέτριψαν οι Εγγλέζοι. Τον Δεκέμβριο 1946, οι αριστεροί προετοίμασαν την έναρξη του ανταρτοπολέμου στο Λιτόχωρο του Ολύμπου κι εφέτος, τον Δεκέμβριο πάλι, η “προοδευτική” τους πτέρυγα διαλύθηκε από τα εξ’ ων συνετέθη μαρξιστικά στελέχη (Τσακαλώτος, Αχτσιόγλου, κλπ).

Η εντεύθεν διαπίστωση αφορά στην ανωφελή συνεισφορά της Αριστεράς στην ελληνική πραγματικότητα. Δεν έχει ρόλο να παίξει στη κοινωνική ανέλιξη χωρίς συσσώρευση κεφαλαίου, με ανυπαρξία αριστοκρατίας, αλλά ισχυρά ολιγαρχία και με πολλά υπαρξιακά προβλήματα το κυριότερο των οποίων είναι το δημογραφικό κι ο επιθετικός γείτων. Η αριστερή ιδεολογία δεν προσφέρει λύσεις στα σύγχρονα ελληνικά προβλήματα ως της παιδείας, της υγείας και της οικονομικής ανάπτυξης.

Αντιθέτως, με την αρνητική της στάση στην απελευθέρωση των πανεπιστημίων απ’ την ασφυκτική κρατική παρέμβαση και την “δωρεάν” παροχή των αχρήστων γνώσεων, υπονομεύει τον επαγγελματισμό, την επιστημοσύνη και την ανάδειξη του ελληνικού προϊόντος. Καταδικάζει την νεολαία σε αναχρονισμό και την οικονομία σε εξάρτηση από τη ξένη τεχνολογία, εν αντιθέσει με την Τουρκία που παράγει ακόμη και μη επανδρωμένα πολεμικά αεροσκάφη…

Αριστερά και λαϊκές μάζες

Τα κρατικά νοσοκομεία αδυνατούν να λειτουργήσουν με μισθούς πείνας του νοσηλευτικού προσωπικού και τον νεποτισμό των καθηγητών-ιατρών. Στην οικονομία η επιδίωξη αυξήσεως του κατωτάτου μισθού ασχέτως παραγωγικότητος, η κυριαρχία του μαχητικού συνδικαλισμού στη συντήρηση ζημιογόνων επιχειρήσεων κι η αποθέωση της πολυπληθούς δημοσιοϋπαλληλίας εμποδίζουν την αυτοσυντήρηση της χώρας κι αυξάνουν το δημόσιο χρέος. Τέλος, αλλ’ όχι εξαντλητικώς, η κατάχρηση από τους αριστερούς της λεξιμαγείας στην κατασκευή ενός ουτοπικού κοινωνικού οράματος, χωρίς όμοιο του παγκοσμίως, αποπροσανατολίζει τις λαϊκές μάζες, που έχουν όμως το δικαίωμα ψήφου, ώστε να διαιωνίζουν το πολιτικό αδιέξοδο.

Μ’ όλα αυτά τα κουσούρια, τι μέλλον έχει κι η Νέα Αριστερά; Θα είναι η επανάληψη μιας παραγωγής έργου που το έχομε ξαναδεί όχι μία, ούτε δύο φορές, αλλά πολλές από τότε που ο Μπεναρόγιας ίδρυσε στην Θεσσαλονίκη τους πρώτους κομμουνιστικούς πυρήνες του εργατικού κινήματος στην Ελλάδα, παραφυάδες του οποίου είναι κι οι ένδεκα αποσκιρτήσαντες του ΣΥΡΙΖΑ. Αλλά κι αν μένανε δεν θ’ άλλαζε τίποτε προς το καλύτερο. Το τρίτο μνημόνιο φέρει την υπογραφή τους.

Όπως είπε κάποτε ο Αλέξανδρος Σολζενίτσιν (1918-2008) «ο κομμουνισμός είναι ένα ψόφιο σκυλί, μόνο που για μερικούς ακόμη στη δύση, εμφανίζεται σαν λιοντάρι». Αυτός κάτι ήξερε περισσότερο για την Αριστερά…