Φτάνει το πολιτικό κεφάλαιο του Μητσοτάκη για τη Χάγη;

Ο πρωθυπουργός Κυριάκος Μητσοτάκης υπεσχέθη διά ζώσης (φωνής) ότι οι εισηγήσεις της ελληνικής διπλωματίας, απ’ την μέλλουσα διαπραγμάτευση με την Τουρκία για την προσφυγή στην Χάγη, θα τεθούν υπ’ όψιν της Βουλής και του κόμματος της ΝΔ, από την έγκριση ή απόρριψη των οποίων θα αποφασίσει εάν θα δεχθεί τις προτάσεις.

Έχει τη νομιμοποίηση ως άρτι εκλεγείς ηγέτης του πλειοψηφούντος κόμματος στη Βουλή, με 158 βουλευτές, απ’ το εκλογικό σύστημα της “ενισχυμένης αναλογικής” που ο ίδιος ψήφισε. Η αποχή όμως έφθασε το ρεκόρ 47% του εκλογικού σώματος. Με αυτό το πολιτικό κεφάλαιο θα “παίξει” το μέλλον του ελληνικού λαού, ο οποίος δεν θα ερωτηθεί εάν συμφωνεί με τις απαιτήσεις της Τουρκίας στο συνυποσχετικό του Διεθνούς Δικαστηρίου της Χάγης.

Εκτός από τα όρια της ελληνικής ΑΟΖ στο Αιγαίον που είναι «η μόνη διαφορά με την Τουρκία» (όπως αναφέρει η κυβέρνηση), ο Ερντογάν περιλαμβάνει το εύρος του ελληνικού εναερίου χώρου, τον αφοπλισμό των νήσων, ακόμη κι αν έχουν γηγενή πληθυσμό, τ’ ανώνυμα νησαία εδάφη εντός των ελληνικών χωρικών υδάτων των έξι μιλίων, τον διορισμό των μουφτήδων στην Θράκη, την αποξήλωση του φράκτη στον Έβρο, την παραγνώριση της ΑΟΖ του Καστελόριζου κι ό,τι άλλο ήθελε προκύψει καθ’ οδόν προς το Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης.

Ο Τούρκος πρόεδρος Ερντογάν εδήλωσε στο Βίλνιους της Λιθουανίας «Είθε, να καταλήξουμε σε συμφωνία και ειρήνη με την Ελλάδα» έχοντας την ευλογία του Αλλάχ και την υποστήριξη των ασπόνδων φίλων μας, που δεν βλέπουν με καλό μάτι την τριπλασίας εκτάσεως ελληνική ΑΟΖ εν συγκρίσει με το έδαφος της, επί τη βάσει του Δικαίου της Θαλάσσης. Όπως δεν συμπαθούν και τη ποντοπόρο ελληνική ναυτιλία που μεταφέρει τα τρόφιμα, καύσιμα και πολεμικά εφόδια, όπου προκύψει ανάγκη στον πλανήτη (Κορέα, Ιράκ, Ουκρανία, Αμερική).
Αμφότεροι όμως, Ερντογάν και Μητσοτάκης δεν αντιπροσωπεύουν παρά το ήμισυ του λαού που διοικούν.

Ο μεν πρώτος καλλιεργώντας τα σκοτεινά ένστικτα της αρπαγής και δηώσεως, αναθεωρεί διεθνείς συνθήκες και απειλεί εκβιάζοντας πάντες, ο δε δεύτερος προσλαμβάνει συνεργάτες φίλα προσκειμένους στην Τουρκία που εύχονται “σφάξε με αγά μου ν’ αγιάσω” στην καλύτερη περίπτωση, διότι υπάρχουν και χειρότερα.

Η προσφυγή στην Χάγη

Κι ό μεν Ερντογάν έχει σχηματίσει αρκετό πολιτικό κεφάλαιο στην χώρα του, να κάνει πάλι, ας πούμε, την Αγιασοφιά Μνημείο της Ανθρωπότητος από τέμενος, ενώ είναι το επιστέγασμα του Βυζαντινού Πολιτισμού και μετά να πει στον Μητσοτάκη: «Πατσίσαμε, φέρτε τώρα τις Οινούσσες, την Κίναρο και τ’ άλλα νησιά, την Θράκη και το Καστελλόριζο».

Ο Κυριάκος Μητσοτάκης, όμως, δεν έχει τόσον πολιτικό κεφάλαιο. Δεν θα βρει συμφώνους όλους τους Έλληνες πατριώτες για παραχωρήσεις στην Τουρκία, τους από αιώνων κατοίκους της Κρήτης, του Αιγαίου, της Θράκης των Μακεδόνων βασιλέων – κι ήδη από 100ετίας, της Αλεξανδρουπόλεως, που απελευθέρωσε ο ελληνικός στρατός το 1913 και εκχωρήθηκε στην Ελλάδα μετά την λήξη του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου ως νικήτριας χώρας της Βουλγαρίας και Τουρκίας, με βασιλέα τον Αλέξανδρο (…Γλύξμπουργκ, κατά τους εξ ευωνύμων).

Γι’ αυτό στην εξίσωση της νομιμοποιήσεως του Κυριάκου Μητσοτάκη για να δεχθεί το συνυποσχετικό στο Διεθνούς Δικαστηρίου της Χάγης, πρέπει να προστεθεί όχι μόνο το κόμμα κι η Βουλή, αλλά και σύμπας ο ελληνικός λαός. Δημοψήφισμα λοιπόν για την Χάγη. Το πολιτικό κεφάλαιο σου δεν φτάνει.