Γιατί δεν καταρρέει δημοσκοπικά η ΝΔ

Όσο και να μην εμπιστεύεται κανείς τις “πειραγμένες” και κατά παραγγελία δημοσκοπήσεις ή τον καθεστωτικό ρόλο (με το αζημίωτο) των περισσότερων ΜΜΕ, είναι γεγονός ότι η στήριξη της παρούσας κυβέρνησης από ένα καθοριστικό τμήμα του εκλογικού σώματος συνεχίζει να υφίσταται. Γιατί συμβαίνει όμως αυτό το “πολιτικό παράδοξο” ; Υπάρχει ζήτημα “ανορθολογικότητας” μεγάλης μερίδας των πολιτών;

Την απάντηση σε όλα αυτά μπορεί να ιχνηλατήσει κανείς σε δύο από τα σημαντικότερα βιβλία της κοινωνικής επιστήµης στον 20ο αιώνα του γνωστού Γερμανού κοινωνιολόγου και πολιτικού οικονομολόγου, Μαξ Βέμπερ. Στο βιβλίο του “Wirtschaft und Gesellschaft” (“Οικονομία και Κοινωνία”), ο Βέμπερ προβαίνει σε μια εξαιρετική μελέτη του “ατομικού πράττειν”, αναλύει τα υποκειμενικά κριτήρια αυτής της ατομικής πράξης και ξεχωρίζει τέσσερις θεμελιώδεις ιδεοτύπους της – όπως και τα κίνητρά της:

• Παραδοσιακή πράξη (εθισμός και συνήθεια).
• Θυμική πράξη (παρόρμηση).
• Ορθολογική ως προς τα μέσα πράξη (εργαλειακός ορθολογισμός – ατομικός ωφελιμισμός).
• ορθολογική ως προς την αξία δράση (δογματικές-ιδεολογικές αξίες).

Σ΄ ένα άλλο κλασικό βιβλίο του, “Politik als Wissenschaft” (“Η πολιτική ως επάγγελμα”), ο Βέμπερ διαχωρίζει την άσκηση πολιτικής με βάση δύο τύπους “ηθικής”:

• Ηθική του φρονήματος.
• Ηθική της ευθύνης.

Ο Βέμπερ θεωρεί ότι καμιά από τις δύο αυτές ηθικές δεν μπορεί από μόνη της να συγκροτεί τον “γνήσιο άνθρωπο”. Στο βαθµό που η ηθική της ευθύνης και η ηθική του φρονήματος δεν αποτελούν απόλυτες αντιθέσεις, πρέπει να αλληλοσυμπληρώνονται. Ένας απαραίτητος όρος στην πολιτική, αλλά κι ένας καθόλου εύκολος συνδυασμός!

Το “ατομικό πράττειν” του Βέμπερ και η ΝΔ

Οπότε, με βάση τα παραπάνω, μπορεί κάποιος να ισχυριστεί σε γενικές γραμμές ότι ο “εργαλειακός ορθολογισμός – ατομικός ωφελιμισμός” με περιτύλιγμα την ψευδεπίγραφη “ηθική της ευθύνης” δίνει το γενικό στίγμα του σημερινού ψηφοφόρου της Ν.Δ. ώστε να μένει “πιστός” στο κόμμα αυτό. Χωρίς βέβαια να υποτιμούμε τον εθισμό και τη συνήθεια.

Σε κάθε περίπτωση πρέπει ν΄ αποκλειστούν όμως τόσο η “ηθική του φρονήματος” ως ιδεολογικό υπόβαθρο αξιών, όσο και η παρόρμηση και το θυμικό. Έτσι όμως ένα ποσοστό της τάξης του 15 με 20%, όσων δηλαδή “με κάποιο τρόπο είναι στα πράγματα” και ψηφίζουν στις εκλογές, είναι “δεδομένο” για τη ΝΔ. Ακόμα και αν δυσκολεύεται πολιτικά με όλα όσα “ζοφερά” της καταμαρτυρούνται.

Τα υπόλοιπα, μέχρι την επιδιωκόμενη αυτοδυναμία της ΝΔ και την απόλυτη πολιτική κυριαρχία της είναι ζήτημα επικοινωνίας και διαχείρισης εικόνας, επιλεκτικών παροχών και διαχείρισης ευρωπαϊκών κονδυλίων, καλλιέργεια ψευδαισθήσεων, προπαγάνδας και βεβαίως της εύνοιας των ξένων πρεσβειών, προφανώς με υποχωρήσεις στα εθνικά ζητήματα. Και όλα αυτά, σε μια εντελώς εξαρτημένη χώρα μειωμένης εθνικής κυριαρχίας, που είναι υποθηκευμένη για δεκάδες χρόνια. Σε αυτό το “πεδίο” όμως είναι που θα κριθεί τελικά το εκλογικό αποτέλεσμα, όταν έρθει η ώρα.

Όσο για την σοβαρή και αξιόπιστη αντιπολίτευση, που θα εκμεταλλευτεί πολιτικά μια τέτοια δυσοίωνη για τη χώρα κατάσταση, ακόμα αναζητείται! Δυστυχώς! Και στον ορίζοντα δεν φαίνεται κάτι το αυθεντικά καινούριο, παρά μόνο κάποιες “νεκραναστάσεις”…….