Γιατί έχει σχέση η ολιγαρχική δημοκρατία με την κρίση στο ποδόσφαιρο

Με ενδιαφέρον, αλλά και με αηδία, παρακολουθώ στις μέρες μας τα τεκταινόμενα στο χώρο του ποδοσφαίρου και ιδιαίτερα τις τοποθετήσεις των πολιτικών κομμάτων. Βλέπουν τις νέες ευκαιρίες που προκύπτουν για αύξηση του ποσοστού τους και δεν χάνουν το χρόνο τους. Ο σκοπός αγιάζει τα μέσα και με κάθε τρόπο προσπαθούν να προσεταιριστούν κάθε εγκληματική φάτσα και όλο το σόι των συμμοριών.

Ενώ οι διάφοροι κομματικοί, στελέχη ή δημοσιογράφοι, με μύρια όσα, προσπαθούν να αναδείξουν την ανικανότητα της κυβέρνησης, που δεν είναι σε θέση “να μοιράσει σανό σε δύο γαϊδάρους” για ένα θέμα που οι ίδιοι δηλώνουν ότι χρονίζει, αναδεικνύοντας έτσι και τη δική τους ανικανότητα να μοιράσουν το σανό δίκαια. Εδώ αυτό που ταιριάζει να πει κανείς είναι “στο σπίτι του κρεμασμένου δεν μιλάνε για σχοινί”.

Βέβαια υπάρχουν και στελέχη και κομματικοί κονδυλοφόροι που δείχνουν να ενδιαφέρονται για την επίλυση της κρίσης στο ποδόσφαιρο που προέκυψε από το «πουθενά», σύμφωνα με έναν τίτλο μιας εφημερίδας (αυτή φαίνεται να ήταν σε χειμερία νάρκη όλα αυτά τα χρόνια). Έτσι αραδιάζουν διάφορες, γνωστές εξάλλου, διαπιστώσεις για τα κακώς κείμενα, χωρίς να λένε τι πρέπει να γίνει.

Λύση με νέο μνημόνιο!

Και αυτό γιατί προτάσεις για λύσεις δεν φέρνουν ψήφους, ενώ η ανάδειξη του πολιτικού αντιπάλου ως ανίκανου ή διαπλεκόμενου φέρνει. Άλλωστε τι προτάσεις μπορούν να κάνουν, αφού και αυτοί, αντικειμενικά, διαπλεκόμενοι είναι μέχρι τα μπούνια. Τώρα, διαβάζω, ότι η εξέλιξη της κρίσης οδηγείται σε κάποιας μορφής “λύση” με χρήση ενός νέου μνημονίου!

Ότι ακριβώς θα ήθελαν μερικοί, ειδικοί στο σχίσιμο των μνημονίων, για να προωθήσουν, χωρίς δυσκολίες, και την ανάπτυξη της νέας “προοδευτικής” συμμαχίας με τους γυρολόγους πολιτικούς και να ενώσει έτσι και τον πολύπαθο λαό που φέρεται να είναι διχασμένος σε βόρειους και νότιους “πολίτες”. Και όλα αυτά, ασφαλώς, στο όνομα της δημοκρατίας! Δεν υπάρχει τσίπα και χωρίς ενδοιασμούς μας κοροϊδεύουν κιόλας και, δυστυχώς, λίγοι είναι ακόμα οι πολίτες που γνωρίζουν τι ακριβώς συμβαίνει.

Όμως γι’ αυτό αναδύονται, αντικειμενικά, στην επιφάνεια που και που οι διαχρονικά υποβόσκουσες κρίσεις για να υπάρξουν και οι ευκαιρίες να αυξηθεί ο αριθμός των πολιτών που σκέφτονται διαφορετικές λύσεις για τις κρίσεις. Κρίσεις που αναπαράγονται περιοδικά, γιατί η δημοκρατία νοσεί σοβαρά με ευθύνη όλων των πολιτικών κομμάτων. Τα κόμματα που χρησιμοποιούν, εν γνώση τους ή μη, ακατάλληλα μέσα για την εξυπηρέτηση των αξιωματικών αρχών της δημοκρατίας.

Αθώα μέσα

Ποια είναι αυτά τα φαινομενικά αθώα μέσα, που δεν αποτελούν, άλλωστε, μέρος των αξιωματικών αρχών της δημοκρατίας και που οδηγούν, δυστυχώς, σε ανεπιθύμητα αποτελέσματα; Πρώτον, είναι η χρήση της εκλογικής διαδικασίας για την ανάδειξη πολιτών σε αξιώματα πάσης μορφής, η οποία, εσφαλμένως, θεωρείται το άλφα και το ωμέγα της δημοκρατίας.

Κι’ αυτό γιατί η εκλογική διαδικασία γεφυρώνει τον υποψήφιο για το αξίωμα με τον ψηφοφόρο. Η γεφύρωση αυτή παράγει διαπλοκή. Όσο περισσότεροι είναι οι ψηφοφόροι, όπως σε ένα συνδικάτο ή σε μια ποδοσφαιρική ομάδα ή στην ένωση των βιομηχάνων ή στην ένωση των εισαγγελέων και δικαστών ή στην ένωση πολιτών με γεωγραφικό πρόσημο κτλ, άλλο τόσο αυξάνεται και ο βαθμός διαπλοκής αυτών με, πχ τα πολιτικά κόμματα.

Αυτές οι διαδικασίες εισάγουν από το παράθυρο τις ανισότητες, οικονομικές, κοινωνικές και κυρίως πολιτικές. Επιπλέον, η εκλογική διαδικασία ανοίγει το δρόμο σε ισχυρά κέντρα πάσης μορφής να ελέγξουν την εξουσία. ΜΜΕ ή ποδοσφαιρικά σωματεία, μπορούν και διαμορφώνουν την κοινή γνώμη που έχει ως αποτέλεσμα να διαμορφώνεται και το εκλογικό αποτέλεσμα καταλλήλως.

Η δημοκρατία ως ολιγαρχικό μόρφωμα

Δεύτερον, η ανανέωση της θητείας του αξιωματούχου η οποία, δια της διαπλοκής, οδηγεί στον επαγγελματισμό της πολιτικής με τα γνωστά ανεπιθύμητα αποτελέσματα. Αυτό, πολλές φορές, οδηγεί σε φαινόμενα όπου η εξουσία ανήκει, διαχρονικά, πλήρως σε ισχυρά κέντρα.

Αυτά, τα δυο καθ’ όλα, φαινομενικά τουλάχιστον, δημοκρατικά μέσα έχουν οδηγήσει τις διάφορες δημοκρατίες ανά την υφήλιο σε βαριά νόσο τόσο ώστε να μεταμορφώνεται η κάθε δημοκρατία σε ολιγαρχικό μόρφωμα. Βλέπετε ότι λάμπει δεν είναι και χρυσός. Υπάρχουν και άλλα, πλέον των δυο, μέσα που χρησιμοποιούνται προς χάριν της δημοκρατίας βεβαίως, αλλά που είναι και αυτά της ίδιας κοπής με τα παραπάνω.

Υπάρχει το επιχείρημα που λέει: «τι πιο δημοκρατικό που να μπορεί ο πολίτης να εκφράζει άμεσα την προτίμησή του»; Το αποτέλεσμα όμως που επαναλαμβάνεται συστηματικά δεν συνηγορεί υπέρ αυτής της άποψης. Υπάρχει και το άλλο επιχείρημα που λέει: έτσι αναδεικνύουμε και τους πιο άξιους. Αλλά ούτε και αυτό επιβεβαιώνεται από τα αποτελέσματα.

Τομή η αφαίρεση της διαπλοκής

Το συμπέρασμα που προκύπτει είναι ότι η εκλογική διαδικασία δεν μπορεί να χρησιμοποιείται δια πάσαν νόσον. Μια εκλογική διαδικασία μπορεί να χρησιμοποιηθεί σε συνέλευση όπου οι ψηφοφόροι είναι μη διαπλεκόμενοι και τέτοιοι ψηφοφόροι είναι δυνατόν, με κάποιες διαδικασίες, να προκύψουν.

Το πρώτο μεγάλο βήμα προς μια πραγματική πολιτική εξυγίανση είναι η αφαίρεση της πελατειακής διαπλοκής που ευδαιμονεί και ευδοκιμεί στα πολιτικά κόμματα. Αυτό για να επιτευχθεί δεν χρειάζονται ούτε συνταγματικές αλλαγές ούτε νέοι νόμοι. Μόνο αλλαγές στο καταστατικό των κομμάτων χρειάζονται και ασφαλώς πιστή εφαρμογή αυτών (βλ. Δούρειος ίππος της δημοκρατίας, Εκδόσεις Άμμων).

Μόνον που κανένα εν υπάρξει κόμμα δεν θα προχωρήσει σε τέτοιες μεταρρυθμίσεις, για ευνόητους λόγους. Οι προβληματισμένοι πολίτες διαθέτουν μόνον το δρόμο της δημιουργίας νέων κομμάτων με χαρακτηριστικά που εν πρώτοις λαμβάνουν σοβαρά υπόψη τους τους κινδύνους που απορρέουν από τα δύο ανωτέρω “μέσα” της δημοκρατίας.