Γιατί η λύση είναι στα πρόσωπα – Ανομολόγητα σενάρια

Όταν οι Ουκρανοί ψήφισαν για πρόεδρο της χώρας τους έναν κωμικό ηθοποιό, που σατίριζε στην τηλεόραση τον ρόλο του προέδρου της χώρας, το έκαναν γιατί είχαν απελπισθεί από την διαφθορά και την κλεπτοκρατία. Οι Έλληνες εδώ και δέκα χρόνια ψάχνουν τον ”κανένα” και αφού δεν τον βρίσκουν, οι μισοί σχεδόν δεν πάνε να ψηφίσουν. Αυτή τη φορά όμως με την απλή αναλογική, θα δούμε πολλά νέα πολιτικά start ups και με δεδομένο ότι μεταπολιτευτικά το εκλογικό σώμα αναζητούσε πάντα ένα ενδιάμεσο ισχυρό κόμμα που θα κάνει πιο εύπεπτο το δικομματισμό, μπορεί να δούμε ενδιαφέρουσες ανατροπές.

Ήδη έκανε την εμφάνισή του “κόμμα επιφανών ομογενών” ως εθνικά ενιαίο πολιτικό σχήμα, ενώ σε πυρετώδεις διεργασίες βρίσκονται κι άλλα σχήματα νέου τύπου με την έννοια ότι επιχειρούν να υπερβούν το πλαίσιο αριστερά-δεξιά με βάση την κοινή λογική για την επίλυση των προβλημάτων της χώρας, καθώς θεωρούν ότι αυτή απουσιάζει από την πολιτική πραγματικότητα και τη δημοκρατική λειτουργία.

Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι οι δημοσκοπήσεις με έμμεσο τρόπο αποκαλύπτουν το πολιτικό αδιέξοδο στο οποίο βρίσκονται οι Έλληνες πολίτες. Δεν ξέρουν τι να ψηφίσουν. Κόμματα και αρχηγοί είναι σκέτη απογοήτευση μπροστά στα πραγματικά προβλήματα της χώρας. Βεβαίως, η κυβέρνηση Μητσοτάκη διαθέτει επιχειρήματα και το πιο συνεκτικό σχέδιο ανάπτυξης, άσχετα αν είναι για λίγους, αλλά έχει απογοητεύσει σε κρίσιμα πεδία, πέραν του κόστους διαβίωσης.
Η αίσθηση ότι η χώρα βιώνει μια απίστευτη παρακμή μέσα στην τοξικότητα και τη διαφθορά, μέσα από τις ιστορίες της παιδοφιλίας, των γυναικοκτονιών, των βιασμών, των ληστειών, της εγκληματικότητας, του σχολικού εκφοβισμού, των πλειστηριασμών, των πτωχεύσεων, των εξαγορών είναι πια διανοητικά, ψυχικά και αισθητικά αβάστακτη.

Η δραματική υπόθεση της “Κιβωτού” καθυστέρησε να βγει στο φως, παρότι οι καταγγελίες είχαν γίνει πολύ νωρίτερα, με αποτέλεσμα οι πολίτες να σκέφτονται εύλογα ότι βγήκε τώρα για να καλύψει την υπόθεση των παρακολουθήσεων. Η δε δικαιολογία πως η καθυστέρηση οφείλεται στην ενασχόληση των αρχών με την υπόθεση της 12χρονης, μάλλον εντείνει την υποψία των πολιτών.

Για το αδιέξοδο δεν φταίει η απλή αναλογική, αλλά η πολιτική πόλωση γύρω από τα πραγματικά προβλήματα της χώρας –εθνικά, κοινωνικά, δημοκρατίας, κόστους διαβίωσης, αναπτυξιακά, απασχόλησης, υγείας, παιδείας κ.ο.κ.– που δοκιμάζουν πολιτικά πρόσωπα και κόμματα. Η πολιτική πόλωση φιλοτεχνείται συστηματικά από τις κομματικές ηγεσίες με πολλαπλασιαστές τα μίντια των συμφερόντων, τους μεγάλους παίκτες του παρασκηνίου και προφανώς τις πρεσβείες των “σοφών” μας φίλων για τις δικές τους επιδιώξεις που συνήθως δεν στηρίζουν το εθνικό συμφέρον, ούτε τη δημοκρατία αυτή καθαυτή.

Σενάρια συμμαχιών και συμβιβασμών

Όπως έχουμε γράψει στο παρελθόν, οι συστημικές εξωθεσμικές δυνάμεις υποστηρίζουν διακομματικά πολιτικά πρόσωπα που θα μπορούσαν να στηρίξουν διάφορα σενάρια συγκρότησης κυβέρνησης της αρεσκείας τους, αν και ουσιαστικά προτιμούν τον “μεγάλο συνασπισμό” ΝΔ-ΣΥΡΙΖΑ, με τεχνοκράτη πρωθυπουργό, προκειμένου να ληφθούν κρίσιμες αποφάσεις στα εθνικά κυρίως θέματα (συμβιβασμός με την Τουρκία κλπ) και να προχωρήσουν μετά στο business as usual. Αυτό θέλουν και τα ξένα funds, που βλέπουν στην Ελλάδα πολλές ευκαιρίες, αλλά φοβούνται τόσο το πρόβλημα με την Τουρκία, όσο και το πολιτικό με την έννοια ότι απεύχονται μια κυβέρνηση της αριστεράς που θεωρούν ότι θα διέπεται και από ρεβανσιστικές διαθέσεις κι ένα “μη ενδοτικό” πατριωτισμό…

Κλειδί στις εξελίξεις θα είναι η πολύφερνη νύφη, το ΠΑΣΟΚ-ΚΙΝΑΛ του Νίκου Ανδρουλάκη που μοιάζει να έχει καθίσει στο 10-12%. Πολλοί εκτιμούν ότι σε κάθε περίπτωση, είτε πάει με ΝΔ είτε με ΣΥΡΙΖΑ, θα κινδυνέψει από ανεξαρτητοποιήσεις ή ακόμη και με διάσπαση. Στο μεταξύ, μοιάζει να έχει εγκλωβιστεί στην υπόθεση των επισυνδέσεων-παρακολουθήσεων και πέρα από τον αυτονόητο αντιπολιτευτικό λόγο, δεν έχει προβάλει ένα προγραμματικό σχέδιο. Η εμμονή στη σοσιαλδημοκρατία δεν σημαίνει και πολλά στους πάλαι ποτέ ψηφοφόρους του κόμματος -μάλλον αρνητικό κλικ τους κάνει.

Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν έχει πείσει γι’ αυτό και παραμένει καθηλωμένος. Το πρόγραμμα της Θεσσαλονίκης απαντούσε όπως-όπως στα τρέχοντα (με κάποιο ταξικό πρόσημο), αλλά, ούτε βάθος είχε ούτε αναπτυξιακό όραμα. Οι δε αντιπολιτευτικές επιθέσεις σε πρόσωπα, όπως ο Πιερακάκης, γίνονται μπούμερανγκ. Και οι οργίλες δηλώσεις για την προστασία της πρώτης κατοικίας δεν αρκούν. Ως αριστερά που έδωσε για 6 δισ. ευρώ τις τράπεζες μαζί με το ενεργητικό τους (όλη η καλλιεργήσιμη γη και πολλά άλλα) στα ξένα funds, θα έπρεπε να έχει ως σημαία ένα στιβαρό σχέδιο για την ανάκτηση του ελέγχου του τραπεζικού συστήματος και μέσα από αυτό ριζοσπαστικές λύσεις για την απελευθέρωση του ιδιωτικού τομέα από τα παράλογα χρέη.

Η ΛΥΣΗ του Βελόπουλου, που φαίνεται να τραβάει τους ανέστιους σκληροδεξιούς πατριώτες, θα διαπραγματευτεί άνετα με τη ΝΔ κάποια υπουργεία και υφυπουργεία, ανάλογα με το ποσοστό και τις έδρες που θα έχει. Το ΜέΡΑ25 μπορεί να επιβιώσει ως κόμμα διαμαρτυρίας και να συμμετάσχει στο σενάριο της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΠΑΣΟΚ, αλλά δεν φαίνεται να μπορεί να κάνει κάποιο άλμα έστω και μικρό. Το ΚΚΕ εντός και επί τα αυτά.

Αλλαγή αρχηγού στη ΝΔ;

Η κάλπη είναι μυστήριο πράγμα και η απλή αναλογική, τα πολιτικά start ups, όπως και η διάθεση του κόσμου να πάει ή να μην πάει, αλλά και οι αλλαγές στις έδρες των εκλογικών περιφερειών που φέρνει η απογραφή, διαμορφώνουν ένα αλγόριθμο αγνώστων προθέσεων.
Βέβαια, όλα δείχνουν ότι η ΝΔ παραμένει πρώτο κόμμα με αισθητή διαφορά, αλλά με πολλά ερωτηματικά αν θα καταφέρει την αυτοδυναμία έστω και στις δεύτερες εκλογές. Αυτά λένε αυτοί που ξέρουν. Η θεσμική εκτροπή με τις υποκλοπές και τις παρακολουθήσεις υπουργών κ.ά. έχει εξοργίσει ακόμη και αγίους στο κόμμα. Πολλοί είναι πεπεισμένοι ότι με Μητσοτάκη δεν βγαίνει αυτοδυναμία και έτσι τίθεται το ερώτημα να τον “φάμε” μετά τη μη αυτοδυναμία στην πρώτη εκλογική αναμέτρηση, ώστε να υπάρχει θεσμική νομιμοποίηση ή να τον “φάμε” τώρα και να διεκδικήσουμε εξ αρχής αυτοδυναμία;

Κατά τις πληροφορίες μας διακινούνται sotto voce τα εξής σκεπτικά: Αν ο Μητσοτάκης πάει κακά, γίνεται αλλαγή μέσα στην προεκλογική φάση. Αν όμως ο Κυριάκος πάει καλά στον γύρο της απλής αναλογικής, έστω και χωρίς αυτοδυναμία, χάνεται η “νομιμοποίηση” της ανατροπής του και πάμε για 8ετία Κυριάκου με ότι αυτό σημαίνει εσωκομματικά. Συνεπώς, πρέπει να “φαγωθεί” πριν. Αλλά πώς; Η μόνη αφορμή που θα δικαιολογούσε την ανατροπή του πριν τις εκλογές είναι οι υποκλοπές που είναι βαρύ θεσμικό ζήτημα δημοκρατίας. Δηλαδή, η ανάκριση και η όλη διαδικασία, ακόμη κι αν δεν περατωθεί, να έχει βγάλει ενοχοποιητικά στοιχεία που να δικαιολογούν την ανατροπή του μέσα στη Βουλή (κατά πως πήγε να γίνει με τον ΓΑΠ). Εξ’ ου και ξαφνικά μύρισαν πρόωρες εκλογές.

Σε μια τέτοια περίπτωση χρειάζεται κάποιοι να πάρουν πάνω τους το εγχείρημα το οποίο πρέπει να έχει μετρηθεί και κλειδωθεί πριν την κίνηση. Ο Σαμαράς καραδοκεί για τη ρεβάνς, αλλά δεν είναι γκανιάν. Και αυτό το ξέρουν οι βουλευτές και οι υποψήφιοι. Άρα, ποιος; Και ποιος θα έχει το προφίλ για να πείσει το ΠΑΣΟΚ ή ακόμη και τον ΣΥΡΙΖΑ πάνω σε ένα πρόγραμμα εθνικής κάθαρσης, εξυγίανσης και ανάτασης με κοινωνικό πρόταγμα. Οι καραμανλικοί; Αλλαγή αρχηγού σημαίνει –κατ΄επέκταση – απομητσοτακικοποίηση και αποσημιτοποίηση, δηλαδή νέες λίστες στο παραπέντε και μια σχετική προεκλογική προγραμματική διαφοροποίηση.

Η δύσκολη υπέρβαση των γραμμών

Ο Αντώνης Δημόπουλος σε άρθρο του στo metarithmisi.gr τονίζει ότι «η δημιουργία συγκυβέρνησης, σε όποια κατεύθυνση, απαιτεί μια δύσκολη υπέρβαση αυτών των προκαταλήψεων και τραυμάτων, αλλά και σημαντικών ιδεολογικών ή υπαρξιακών αντιθέσεων και προσπάθεια σοβαρής προγραμματικής συμφωνίας στα μεγάλα θέματα για το εθνικό συμφέρον (εθνικά, οικονομία, εργασία, κοινωνική πολιτική, θεσμικά)… Οι αποφάσεις που θα παρθούν από την επόμενη κυβέρνηση για το ταμείο ανάκαμψης, την αξιοποίηση των υδρογονανθράκων αλλά και για τα εθνικά θέματα θα προσδιορίσουν την πορεία μας την επόμενη δεκαετία. Όλα αυτά θα πρέπει να αποτελέσουν μέτωπα ουσιαστικής διαπραγμάτευσης της όποιας συγκυβέρνησης, που θα κληθεί πιθανόν να δώσει ταυτόχρονα και επείγουσες απαντήσεις στην πίεση της στιγμής (ακρίβεια ,ενέργεια), αλλά και στην εμφάνιση αστάθμητων παραγόντων (ελληνοτουρκικά)».

Σε όλα τα κόμματα υπάρχουν υγιείς δυνάμεις και σημαντικές προσωπικότητες που μπορούν. Όπως, άλλωστε, υπάρχουν υγιείς κοινωνικές δυνάμεις και, ακόμη πιο πολλές κρίσιμες για τη χώρα, προσωπικότητες που επίσης μπορούν. Η απλή αναλογική είναι μια μοναδική ευκαιρία συγκλίσεων και συναινέσεων. Στη Γερμανία χρειάζονται τρεις με έξι μήνες για τη συγκρότηση συμμαχικής κυβέρνησης με προγραμματική συμφωνία. Εμείς δεν έχουμε τέτοια πολυτέλεια, γιατί ο Τούρκος τη νύχτα καραδοκεί. Συνεπώς, στην περίπτωση που χρειαστεί η χώρα να κυβερνηθεί από δύο plus κόμματα καλό είναι να αρχίσουν από τώρα να ρίχνουν τους τόνους και να ξεκινήσουν να συζητάνε σαν άνθρωποι επί του πραγματικού.