Γιατί η Μελόνι και τα… “Αδέλφια” της τρομάζουν την Ευρώπη

Έντρομη η δημοκρατική Ευρώπη παρακολουθεί τις πολιτικές εξελίξεις στην Ιταλία, όπου το ακροδεξιό κόμμα “Αδέλφια της Ιταλίας”, από το 4% στις εκλογές του 2018, εμφανίζεται τώρα πρώτο στις δημοσκοπήσεις με ποσοστό κοντά στο 25%, με αποτέλεσμα να θεωρείται πιθανή επόμενη πρωθυπουργός της Ιταλίας να είναι η αρχηγός του Τζόρτζια Μελόνι. Κι αυτό όταν ο πρόεδρος Μακρόν έχει χάσει την πλειοψηφία στην γαλλική Εθνοσυνέλευση και δεν μπορεί να περάσει νομοσχέδια, με την Λεπέν σε ρόλο «αξιωματικής αντιπολίτευσης»…

Με την ΕΕ να έχει διαβεί το κατώφλι της ύφεσης, τις ΗΠΑ να είναι απέναντι σε βαριά ύφεση (κατά Ρουμπινί), τον πληθωρισμό να καλπάζει και τις αντιπληθωριστικές πολιτικές να προκαλούν παράλυση, είναι φυσικό η κοινωνική εντροπία να ανεβαίνει επικίνδυνα. Τι προκαλεί όμως τη στροφή των μαζών στα ακροδεξιά εθνικιστικά κόμματα; Μα οι νεοφιλελεύθερες πολιτικές της παγκοσμιοποίησης, που εφαρμόζουν οι κυβερνήσεις εις βάρος των πολλών υπό την καθοδήγηση των ελίτ των τραπεζών και της τεχνοκρατίας, που υπηρετούν το απρόσωπο διεθνοποιημένο κεφάλαιο των αγορών.

Οι συνεχώς αυξανόμενες ανισότητες είναι αδιαμφισβήτητες. Η αντίδραση μοιάζει λογική: κατά των ελίτ, άρα αντισυστημικός λόγος, κατά της παγκοσμιοποίησης που αποσάθρωσε τα μεσαία στρώματα στη Δύση, άρα εθνικιστικός λόγος, κατά της υποκρισίας της δικαιοσύνης, άρα λόγος εκδικητικός, ρατσιστικός και αυτοδικία. Έτσι, με την “βοήθεια” της οικονομικής ανέχειας οι μάζες οδηγούνται στον εκφασισμό.

Κεφάλαιο φαιών αποχρώσεων

Το θέλει αυτό το κεφάλαιο; Μάλλον όχι, αλλά δεν είναι διατεθειμένο, ιδιαίτερα οι ελίτ που το υπηρετούν να παραχωρήσουν τίποτε, πέρα από τα στοιχειώδη. Κοινωνική αναδιανομή εντός του κράτους δικαίου δεν υπάρχει. Με τον ένα ή άλλο τρόπο οι μάζες αντιλαμβάνονται ότι το κράτος και δυστυχώς, κατ’ επέκταση και η δημοκρατία, είναι μηχανισμός που εξυπηρετεί τα συμφέροντα των λίγων, εξ ου και η τεράστια αποχή από τις εκλογές ή η στροφή στα λεγόμενα αντισυστημικά κόμματα. Τα θέλει αυτά το κεφάλαιο; Μάλλον όχι, αλλά –ιστορικά- πάντα βρίσκει τρόπο να συνεννοηθεί με τους πάσης αποχρώσεως φασίστες-ναζί-σταλινικούς κ.ά.

Το Εθνικοσοσιαλιστικό Κόμμα της Γερμανίας, οι Ναζί, εμφανίστηκαν στο πολιτικό προσκήνιο ως πατριωτικό αντισυστημικό κόμμα με σοσιαλιστικό φιλολαϊκό πρόγραμμα, αλλά όταν οι βιομήχανοι χρειάστηκαν “ζωτικό” χώρο και νέες αγορές, τότε που ο Χίτλερ πήρε την εξουσία και χρειαζόταν τους βιομήχανους για τα πολεμικά του σχέδια, αυτοί οργάνωσαν τον “συμβιβασμό”. Έτσι, μέσα σε ένα τριήμερο έγινε το μακέλεμα (30/6-2/7/1934) της αριστερής πτέρυγας του κόμματος, την περιβόητη Νύχτα των Μεγάλων Μαχαιριών (Nacht der langen Messer) κατά την οποία εκκαθαρίστηκε και η παραστρατιωτική οργάνωση Sturmabteilung μαζί με εκατοντάδες δεξιούς πολιτικούς και άλλους αντίπαλους του Αδόλφου.

Η χούντα Παπαδόπουλου στα αρχικά της ανακοινωθέντα είχε σοσιαλιστικό- αντικαπιταλιστικό πρόσημο, που εξαφανίστηκε μέσα σε ελάχιστα 24ωρα και έκτοτε ξέρουμε πως αγκάλιασε το κεφάλαιο. Τα ιστορικά παραδείγματα τέτοιου τύπου συμβιβασμών είναι πάμπολλα.

Επιστροφή στην εποχή των άκρων

Στη Δύση, η «εποχή των άκρων» φαίνεται να έχει επανακάμψει. Οι αντικειμενικές συνθήκες για μεγάλες κοινωνικές αναταραχές υπάρχουν, το λένε ακόμη και οι εκθέσεις και οι μελέτες διεθνών οργανισμών. Οι υποκειμενικές συνθήκες που διαμορφώνουν το απαραίτητο κίνητρο εμπλοκής, δοκιμάζονται. Οι “ασπιρίνες” που παρέχει το σύστημα δεν φαίνεται να είναι αποτελεσματικές.

Σε τέτοιες καταστάσεις αδιεξόδου το κεφάλαιο ευνοεί τον πόλεμο, ως μηχανισμό εκτόνωσης και συγκάλυψης. Μοιάζει να είμαστε κάπου εκεί… Το βλέπουμε στην Ουκρανία και τις δυνατότητες επέκτασης της σύρραξης… Ειδικά τώρα που η Ουκρανία χάνει τον πόλεμο.

Εκτός εάν, η λογική και η θεωρία της προόδου της ιστορίας, παρέμβουν για τη ριζική αλλαγή του διεθνούς συστήματος. Η επιστροφή του εκδοτικού προνομίου νομίσματος στο κράτος από τις ιδιωτικές κεντρικές τράπεζες, θα ήταν ένας ριζικός εξορθολογισμός. Μία παγκόσμια γενναία σεισάχθεια δημοσίου χρέους θα εξαέρωνε την φούσκα των “οικονομιών του χρέους” και, αντίστοιχα, στον ιδιωτικό τομέα θα άλλαζε άρδην την κατάσταση στις αγχωμένες δυτικές και όχι μόνο κοινωνίες. Αλλά αυτά είναι κόλπα ζόρικα που κάνουν στην Ινδία, όπως άδει ο τροβαδούρος…