Γιατί ο μετά-ΑΝΕΛ ΣΥΡΙΖΑ δεν έχει σοσιαλδημοκρατικό ορίζοντα

Η κραυγαλέα διάψευση μιας εναλλακτικής αναπτυξιακής “αριστερής” πολιτικής για την ανόρθωση της χώρας συνοδεύτηκε από την εμμονή σε μεθοδεύσεις οριακές και μισαλλόδοξες στα θέματα κράτους δικαίου. Αντίστοιχη όμως είναι και η πορεία της μετατροπής της κοινωνικής πολιτικής σε προνοιακή, της διαρκούς αναστάτωσης και υπαναχωρήσεων σε θέματα παιδείας του αδιέξοδου και προσχηματικού διάλογου με την εκκλησία μέσα σε μια γενικότερη δοκιμασία των –ασθενών– θεσμών.

Ο σημαντικότερος ωστόσο τομέας του μεγάλου ελλείμματος της τωρινής διακυβέρνησης είναι η παντελής αδυναμία έως αδιαφορία για υλοποίηση, έστω σταδιακά, κρίσιμων μεταρρυθμίσεων που μπορούν πραγματικά να ξεκολλήσουν την χώρα απ την στασιμότητα. Η πόλωση ως στρατηγική, που κάνει αδύνατες τις όποιες, απαραίτητες για μεγάλες αλλαγές, συγκλίσεις, μαζί με έναν ορίζοντα διαρκούς αυτοσχεδιασμού δεν δείχνει ένα χώρο ζωντανό και ικανό να αντιμετωπίσει τίποτα πέρα απ την επιβίωση του στην εξουσία.

Καμιά εξωτερική, μνημονιακή νομοτέλεια η αναγκαιότητα δεν είναι πια υπεύθυνη για την πλήρη παγίδευση της οικονομίας και του κράτους σε κοντοπρόθεσμες διεκπεραιώσεις και της κοινωνίας σε μικροδιευθετήσεις. Πέρα από διάφορους τακτικισμούς και τις συνεχείς καταστροφικές καταγγελίες, εδώ καταγράφεται η δομική αδυναμία της σύγχρονης “ριζοσπαστικής αριστεράς” στην παραγωγή εναλλακτικών και υλοποιήσιμων πολιτικών, με επίγνωση των στρεβλώσεων και μαθημάτων της κρίσης και προοπτική δημιουργίας του νέου.

Είναι εμφανής η παντελής έλλειψη μια αξιακής και ιδεολογικής ραχοκοκαλιάς που μπορεί να προβάλλει στο μέλλον τις νέες δυνατότητες για έξοδο από την κρίση και βελτίωση της θέσης τόσο της μεσαίας τάξης όσο και των υπολοίπων εργαζομένων. Η βασική στόχευση της σοσιαλδημοκρατίας διαχρονικά, παρά τις όποιες τωρινές αναταράξεις της, είναι η διαρκής πρόοδος μέσα από την διάχυση ισχύος και πόρων προς τα κάτω. Αποσκοπεί στη μείωση των ανισοτήτων με συνεχή παρέμβαση στο παρόν και διαρκή σχεδιασμό ανταπόκρισης στο ρίσκο των μελλοντικών προκλήσεων.

Μεγάλες ριζοσπαστικές πολιτικές αναδιανομής αλλά και πολιτισμικό ορίζοντα χειραφέτησης και αλληλεγγύης, σημαντικές ιστορικές τομές αλλά και καταλυτικές αντιψυχροπολεμικές διεθνείς πρωτοβουλίες για τον Τρίτο Κόσμο, σημάδεψαν μεταπολεμικά αυτήν την κατεύθυνση Η λαίλαπα της παγκοσμιοποίησης και η ετεροβαρής αντιμετώπιση της από τους σοσιαλιστές του “τρίτου δρόμου” άφησε μεγάλες πληγές στον χώρο αυτό και έσπρωξε στην αποστράτευση και απογοήτευση τους πολίτες που τους πίστεψαν και τους στήριξαν.

Ένα λαϊκίστικο εναλλακτικό πρόγραμμα

Η τωρινή ευρωπαϊκή εθνολαϊκιστική στροφή καταδεικνύει αυτή την αποδοκιμασία του νεοφιλελευθερισμού των ελίτ με το καθαρά δημοσιονομικό στίγμα αλλά και την ατελή αρχιτεκτονική βορρά νότου στην ΕΕ. Στον βαθμό που η σοσιαλδημοκρατία συνεχίζει να είναι το ουσιαστικό μεταρρυθμιστικό κινούν της ευρωπαϊκής προσπάθειας και ξαναβρεί τις ουσιαστικές απαντήσεις αλλά και τις αποτελεσματικές νέες πολιτικές, ένας ολόκληρος κόσμος να ξανασυνδεθεί μαζί της.

Η προσχηματική προσπάθεια φτιασιδώματος του μεταΑΝΕΛ ΣΥΡΙΖΑ με σοσιαλδημοκρατικό λούστρο προσκρούει σε αυτήν ακριβώς την εγγενή αντίφαση. Η κυβέρνηση μπρος στο μεταμνημονιακο τοπίο δείχνει εμφατικά το τεράστιο έλλειμμα προοπτικής, θέλησης αλλά και δυνατοτήτων σχεδιασμού και αλλαγών για το αύριο της χώρας. Ένα λαϊκίστικο εναλλακτικό πρόγραμμα ήρθε σε σύγκρουση με μια σκληρή πραγματικότητα παράγοντας άπειρα λάθη και υπαναχωρήσεις σε όλα τα μέτωπα πλην των συνεχών διακηρύξεων ,υποκαθιστώντας την δημιουργική πολιτική με την τακτικίστικη διεκ-περαίωση και την συνεχή έγκληση του αμαρτωλού παρελθόντος.

Πλησιάζοντας στο τέλος περιόδου κατασκευές συγκλίσεων εκ των ενόντων και επί –προεκλογικόν- σκοπόν με γενικόλογες κεντροαριστερές αναφορές παντός καιρού, μιας ρητορικής ξεπερασμένης και μιας πρακτικής της ξαφνικής «αποκάλυψης» προσβάλλουν την κοινή λογική και κυρίως αξιοπρέπεια. Είναι λάθος του κινήματος αλλαγής, αναπαράγοντας κακές τακτικές απατημένων να λοιδορεί και να δαιμονοποιεί πρώην στελέχη, ανακαλύπτοντας ξαφνικά την έλλειψη αρετής η πολιτικού βάρους η απαξιώνοντας εκ των υστέρων τους αυτομολήσαντες.

Οι πρόσκαιρες εντυπώσεις δεν είναι ποτέ οριστικές ,υπογραφές συγκυριακές εύκολα έρχονται και δύσκολα ξεχνιούνται και όλοι κρίνονται από το εντύπωμά τους, ειδικά διανοούμενοι που τιμήθηκαν δυσανάλογα για την προσφορά τους και ακόμα δεν κατάλαβαν την απουσία τους. Η εποχή απαιτεί ένα ισχυρό και ουσιαστικά επεξεργασμένο μεταρρυθμιστικό μέτωπο πραγματικής εξόδου απ την τωρινή στασιμότητα, με ριζικές παρεμβάσεις και ευρείες συγκλίσεις σε μεγάλους τομείς και ανθρώπους πραγματικά αποφασισμένους και ικανούς να το υποστηρίξουν απέναντι στον καιρό.