Γιατί ο Μητσοτάκης δεν έχει λόγο να ξαναπροτείνει την Σακελλαροπούλου

Ο μεν πρωθυπουργός και οι περί αυτόν (οι τελευταίοι μόνο σε επίπεδο εισηγήσεων) ενδιαφέρονται για το τι αντιδράσεις θα προκαλέσει το άκουσμα του ονόματος του υποψηφίου Προέδρου για την επόμενη πενταετία στην Κοινοβουλευτική Ομάδα του κόμματος – η ομοψυχία της οποίας έχει αποδειχθεί εύθραυστη, παρά την υπερψήφιση του προϋπολογισμού με 159 ψήφους – τα δε κόμματα της αριστερής και κεντροαριστερής αντιπολίτευσης ενδιαφέρονται για το εάν ο νέος Πρόεδρος της Δημοκρατίας θα “ενσαρκώνει την εθνική ομοψυχία”, άρα πρέπει κατ’ αυτούς να προέρχεται από την Κεντροαριστερά, λες και δεν μπορεί κάποιος κεντροδεξιός υποψήφιος να ενσαρκώσει την εθνική ομοψυχία.

Υπό αυτά τα δεδομένα ο πρωθυπουργός, που είναι αυτός που θα επιβάλει την τελική λύση, έχει έναν από δύο δρόμους να διαβεί: Ή για να ικανοποιήσει την ΚΟ, αλλά και την βάση του κόμματός του, μετά το πολιτικό φιάσκο όπως αποδείχθηκε της νυν Προέδρου, θα επιλέξει μία μετριοπαθή προσωπικότητα από τον χώρο της Κεντροδεξιάς, που θα προκαλέσει τις λιγότερες δυνατές αντιδράσεις στον χώρο αριστερότερα της ΝΔ – όπου σε αυτήν την περίπτωση αναμένεται η υπερψήφιση του υποψηφίου με την απόλυτη πλειοψηφία του όλου αριθμού των Βουλευτών στην τέταρτη ψηφοφορία – ή θα επιλέξει μία προσωπικότητα από τον χώρο της Κεντροαριστεράς που ναι μεν θα εξασφαλίσει την εκλογή με άνω των 180 ή ακόμα και 200 ψήφων, αλλά (το κυριότερο για αυτόν) θα προκαλέσει τις λιγότερες δυνατές αντιδράσεις στην Κοινοβουλευτική Ομάδα του κόμματός του, αποφεύγοντας τις διαρροές.

Κατά την γνώμη μου, αυτό είναι το πολιτικό διακύβευμα της προεδρικής εκλογής.

Μη ρεαλιστική η αύξηση των προεδρικών αρμοδιοτήτων 

Ανέκαθεν ήμουν της άποψης ενός σε λελογισμένα πλαίσια ενισχυμένου ρόλου του Προέδρου της Δημοκρατίας με αύξηση των αρμοδιοτήτων του, με επαναπόδοση σε αυτόν ορισμένων αρμοδιοτήτων που του αφαιρέθηκαν κατά την αναθεώρηση του 1985/1986 και με ενίσχυση με νέες αρμοδιότητες, που δεν τις είχε ούτε πριν το 1986.

Σε κάθε συζήτηση για συνταγματική αναθεώρηση τίθεται το θέμα κυρίως στον επιστημονικό και δημοσιογραφικό διάλογο, αλλά τελικά απορρίπτεται από τις μεγάλες πολιτικές δυνάμεις διότι ο αυξημένος ρόλος του Προέδρου, με την παράλληλη αποδυνάμωση του πρωθυπουργοκεντρικού συστήματος διακυβέρνησης που επιβλήθηκε ή καλύτερα ενισχύθηκε με την αναθεώρηση του 1986, δεν συμφέρει τον εκάστοτε πρωθυπουργό και ιδιαίτερα τον σημερινό, που έχει συγκεντρώσει όλη την εξουσία σε αυτόν και στο σύστημα εξουσίας του Μαξίμου.

Συνεπώς ο Κυριάκος Μητσοτάκης θα ήταν ο τελευταίος που θα έθετε ζήτημα αναθεώρησης των διατάξεων του Συντάγματος περί αρμοδιοτήτων του Προέδρου προς την κατεύθυνση της ενίσχυσής των, όπως θα ήταν και ο τελευταίος που θα ήθελε να προτείνει μία ισχυρή προσωπικότητα για την θέση αυτή, ακόμα και με τις ελάχιστες αρμοδιότητες που ήδη έχει.

Δεν θα προταθεί η νυν Πρόεδρος της Δημοκρατίας

Υπό αυτήν την έννοια η σημερινή Πρόεδρος είναι το ιδανικό πρόσωπο για τον τρόπο διακυβέρνησης του πρωθυπουργού, αλλά ο τελευταίος γνωρίζει ότι ενδεχόμενη επαναπρότασή της όχι μόνο θα διερρήγνυε την εύθραυστη ούτως ή άλλως ενότητα της Κοινοβουλευτικής Ομάδας του κόμματός του, αλλά δεν θα συγκέντρωνε την απόλυτη πλειοψηφία των βουλευτών, μετά και την άρνηση του ΣΥΡΙΖΑ να την υπερψηφίσει – έχει ήδη προηγηθεί η Νέα Αριστερά με την πρόταση Ράμμου, ενώ και τα άλλα κόμματα αριστερότερα της ΝΔ δεν ενθουσιάζονται με την ιδέα, για να μην πω για τα κόμματα δεξιότερα αυτής που δεν θέλουν ούτε να το ακούσουν.

Συνεπώς επαναπρόταση και επανεκλογή της νυν Προέδρου ουδέν ωφελεί, αλλά μάλλον θόρυβος γίνεται κατά την ευαγγελική ρήση. Όχι μόνο δεν θα προσφέρει κάτι στο πολιτικό μας σύστημα (σε αυτό ούτως ή άλλως) ή στον πρωθυπουργό, αλλά θα δυσχεράνει έτι περαιτέρω την θέση του στο εσωτερικό, όχι μόνο της ΚΟ αλλά του κόμματός του ευρύτερα, ενώ θα προκαλέσει και αντιδράσεις στην αριστερή ή δεξιά αντιπολίτευση.

Καλό είναι λοιπόν να μην καταναλώνουμε και πολύ φαιά ουσία με το θέμα εκλογής Προέδρου, όχι γιατί θεσμικά δεν είναι σημαντικό, αλλά γιατί μόνο η (τυπική) θεσμική διάστασή του έχει πλέον απομείνει, ενώ στερείται πολιτικής ουσίας. Όλα τα άλλα ενδιαφέρουν περισσότερο το σύστημα εξουσίας του Μαξίμου και σε αυτό φαίνεται ότι “τσιμπάει” και η αντιπολίτευση.