Γιατί οι ευρω-ελίτ ενεργούν σε βάρος των εθνικών συμφερόντων

Αυτό ισχύει σήμερα για την πλειοψηφία των ευρω-ελίτ, με βιογραφικά που διαμορφώνονται από τις διαλέξεις των αμερικανικών πανεπιστημίων, τα σεμινάρια του Στέιτ Ντιπάρτμεντ, τις εκτιμήσεις των δεξαμενών σκέψεις και τα προγράμματα για νέους ηγέτες. Οι ευρω-ελίτ δεν επηρεάζονται απλώς από την Ουάσιγκτον. Μέσω του διατλαντισμού διαμορφώνονται επαγγελματικά και συνδέονται ιδεολογικά με αυτήν. Σαν αποτέλεσμα, οι στόχοι της εξωτερικής πολιτικής της Ουάσιγκτον δεν χρειάζεται να επιβληθούν στις ευρωπαϊκές πρωτεύουσες, αφού εκφράζονται οικειοθελώς εκ των έσω.

Οι παραπάνω δεν είναι εθνικές ελίτ που αποζητούν το κοινό καλό. Ούτε καν είναι αυτό που ο Γκράμσι αποκαλούσε “πολιτιστική ηγεσία μιας κυρίαρχης τάξης”, όταν κριτίκαρε τις εθνικές ελίτ σε σχέση με τους συμπολίτες τους. Οι ευρω-ελίτ αποτελούν μια υπερεθνική κάστα, που έχει εκπαιδευτεί να θεωρεί τον Ατλαντισμό συνώνυμο του Δυτικού πολιτισμού. Είναι πολιτικοί, που τα βιογραφικά και τα κίνητρα της καριέρας τους δεν ευθυγραμμίζονται με τα συμφέροντα των συμπολιτών τους, αλλά με τις επιταγές της ατζέντας της μονοπολικής ηγεμονίας.

Δε προκαλεί έκπληξη ότι οι κινήσεις τους στη γεωπολιτική σκακιέρα είναι συχνά πρόδηλα λανθασμένες, παράλογες ή και μειοδοτικές για τα εθνικά συμφέροντα, αφού στη πραγματικότητα είναι αφοσιωμένοι σε μια διαφορετική ομάδα αναφοράς, με την οποία έχουν σχέση εξάρτησης. Αυτό που αντιμετωπίζουν οι πολίτες είναι μια θεσμοθετημένη διατλαντική Ηγεμονία, που λειτουργεί μέσω μιας νεοφιλελεύθερης ευρωπαϊκής άρχουσας τάξης, η οποία αδιαφορεί όλο και περισσότερο για το ευρυνόμενο χάσμα μεταξύ των αποφάσεων της και του δημόσιου αισθήματος.

Απλή και κυνική

Η λογική του Ατλαντισμού είναι απλή και κυνική: η καταστολή αρχίζει με τα μυαλά, όχι με τους πυραύλους. Η διατήρηση της ισχύος του βασίζεται περισσότερο στην ήπια ενσωμάτωση και λιγότερο σε εμφανείς εξαναγκασμούς. Ο Ατλαντισμός στρατολογεί και πιστοποιεί ανερχόμενους ηγέτες, επιδιώκοντας την ιδεολογική αφομοίωση και ψυχολογική χειραγώγησή τους. ΕΕ και ΝΑΤΟ είναι βάσεις εξουσίας των ευρω-ελίτ, που ενεργούν στο ίδιο γεωπολιτικό μήκος κύματος. Υπό την αιγίδα τους, οι ευρωπαϊκές κυβερνήσεις βρίσκονται σήμερα σε πολεμική ετοιμότητα, δεσμευόμενες για μεγάλες αυξήσεις των αμυντικών δαπανών τους, σε βάρος θεμελιωδών κοινωνικών αναγκών.

Ο Γ.Γ. του ΝΑΤΟ, Ρούτε, πρόσφατα δήλωσε: «Το ΝΑΤΟ είναι πιο ισχυρό από την αυτοκρατορία του Ναπολέοντα». Η δήλωσή του ίσως κρύβει ένα κρυφό φόβο: όπως η Ρωσία συνέβαλε στην πτώση της αυτοκρατορίας του Ναπολέοντα, με την πιθανή νίκη της στον ουκρανικό πόλεμο θα μπορούσε να συμβάλει στην πολιτική κατάρρευση της αυτοκρατορίας της παγκοσμιοποίησης.

Η πίστη στον Ατλαντισμό ομαλοποιεί τις αυτοκτονικές επιλογές κάποιων κυβερνήσεων σε βάρος των χωρών τους. Ο τρόπος που είχε αντιδράσει ο πρώην καγκελάριος Σολτς στην καταστροφή του αγωγού Nord Stream, πράξη οικονομικού σαμποτάζ εναντίον της Γερμανίας, ήταν μία έμμεση προδωσία για τον λαό του. Η εξωτερική πολιτική του Μητσοτάκη, αντί να προωθεί ένα βιώσιμο σχέδιο ειρήνης στη περιοχή με σεβασμό στην εθνική κυριαρχία, περιορίζεται σε μια εγκεκριμένη από το ΝΑΤΟ πολιτική κατευνασμού των επιθετικών γειτόνων.

Το ευρω-ελίτ βιογραφικό

Η διαμόρφωση ενός τυπικού ευρω-ελίτ βιογραφικού ξεκινά με σπουδές σε διατλαντικές πανεπιστημιακές σχολές πολιτικο-οικονομικών επιστημών (διεθνείς σχέσεις, παγκόσμια οικονομία, επιχειρηματικότητα κλπ.), συχνά με υποτροφίες από “φιλανθρωπικά” ιδρύματα. Συνεχίζεται με προνομιακές θέσεις σε δεξαμενές σκέψης και καταλήγει σε πολιτικά κόμματα, υπουργικά συμβούλια ή υπερεθνικές ενώσεις και οργανισμούς. Ivy League σχολές, μαζί με ιδρύματα (Ford, Rockefeller, Fulbright), και δεξαμενές σκέψης (RAND, Brookings, Council on Foreign Relations) είναι μηχανές ενσωμάτωσης των ελίτ. Όπως λέγεται χαρακτηριστικά, ένα Ivy League καρτελάκι στο στήθος ή μια Fulbright κονκάρδα στο πέτο είναι ο πιο σίγουρος τρόπος για να “ανήκεις” (π.χ., πρόσβαση σε Βρυξέλλες, Ουάσιγκτον και άλλα κέντρα αποφάσεων).

Συνδυάζοντας την εταιρική χρηματοδότηση με Ivy League υποτροφίες, οι δεξαμενές σκέψης αντιπροσωπεύουν τις δυνάμεις, που καθοδηγούν την παγκόσμια πολιτική οικονομία, τουλάχιστον στη δυτική της εκδοχή. Οι χρηματοδότες τους (πολυεθνικές εταιρείες, χρηματοπιστωτικά ιδρύματα, υπηρεσίες πληροφοριών) επιζητούν τον συντονισμό των πολιτικών τους σε διάφορους τομείς στρατηγικού σχεδιασμού (άμυνας, διεθνών σχέσεων). Αυτό, συχνά, ακολουθεί την εξής διαδικασία: Δεξαμενές σκέψεις συντάσσουν πολιτικά κείμενα, που εκφράζουν τις απόψεις συγκεκριμένων χρηματοδοτών τους. Στη συνέχεια, αυτά τα κείμενα μετατρέπονται σε νομοσχέδια από ειδικευμένους νομικούς. Τέλος, τα νομοσχέδια προωθούνται στους λομπίστες, οι οποίοι διαπραγματεύονται τη ψήφιση τους από βουλευτές όλου του πολιτικού φάσματος.

Τροφοδοτούμενες από εταιρικές δωρεές και άλλες επιχορηγήσεις, οι πανεπιστημιακές σχολές και δεξαμενές σκέψης λειτουργούν σαν διυλιστήρια ιδεών και τροφοδότες “Αρίστων”: προ-εγκρίνουν το αφήγημα ή το υπόδειγμα σκέψης και στη συνέχεια διοχετεύουν τους ανθρώπους τους στα κόμματα, κυβερνήσεις και κρατικούς οργανισμούς για να τα εφαρμόσουν στη πράξη. Παράλληλα, τα συστημικά ΜΜΕ αναλαμβάνουν να προπαγανδίσουν το αφήγημα, αλλά και να καλύψουν τις αποτυχίες, τα σκάνδαλα και τη διαφθορά που αυτό παράγει.

Τα υπερεθνικά δίκτυα γνώσης, ενσωματωμένα σε πανεπιστημιακά προγράμματα, “φιλανθρωπικά” ιδρύματα και δεξαμενές σκέψης, λειτουργούν ως φορείς μιας ήπιας ισχύος. Μέσω αυτών, μόνο ένας συγκεκριμένος τύπος γνώσης γίνεται εξουσία. Γι’ αυτό, συνιστούν τη βασική τεχνολογία εξουσίας των ευρω-ελίτ: ένας τρόπος παραγωγής γνώσης και επιλογής προσωπικού, που είναι εντυπωσιακά επιτυχής στην αναπαραγωγή της συγκεκριμένης κοσμοθεωρίας σε παγκόσμιο επίπεδο. Π.χ. τα προγράμματα Fulbright και οι συναντήσεις Bildenberg αποτελούν διαμορφωτικά οικοσυστήματα, που ταξινομούν, διαμορφώνουν και αναδεικνύουν εκείνους, που μπορούν και δεν διστάζουν να προωθήσουν τη κοσμοθεωρία του Ατλαντισμού.

Υπερτερούν του εθνικού συμφέροντος

Τα παραπάνω καθιστούν σαφές το ότι η απάντηση στο ερώτημα “γιατί μια ευρω-ελίτ δεν έχει ενδοιασμό να ενεργήσει σε βάρος των συμφερόντων της χώρας της”, δεν βρίσκεται απλά στη διαφθορά ή στην ιδεοληψία. Έχει επίσης να κάνει με τα κατάλληλα διαμορφωμένα βιογραφικά, τη διαδικτυωμένη ελίτ γνώση, την ψυχολογική εξάρτηση και την τυφλή αφοσίωση στον υπέρτατο θεσμό της διατλαντικής Ηγεμονίας. Γι’ αυτό, συχνά οι ευρω-ελίτ δεν εξυπηρετούν ξένα συμφέροντα επειδή εξαναγκάζονται, αλλά το κάνουν επειδή δεν μπορούν να φανταστούν άλλο τρόπο.

«Έχω το καλύτερο βιογραφικό της χώρας», κόμπασε αμερικανοτραφής Έλληνας πολιτικός. Υπό μία έννοια ήταν ειλικρινής: η διατλαντική Ηγεμονία δεν επιβάλλεται μόνο μέσω της βίας, αλλά μέσω της στρατολόγησης και της κατάλληλα σχεδιασμένης εκπαίδευσης των πολιτικών ελίτ. Αυτά τα βιογραφικά εκφράζουν αυτό που αποκαλείται “ήπιος μηχανισμός των υπερεθνικών δικτύων γνώσης των ελίτ”. Πρόκειται για συγκεκριμένες ροές ανθρώπων, χρημάτων και ιδεών, που θεσμοθετούν τη συναίνεση από την Ουάσιγκτον στις ευρωπαϊκές πρωτεύουσες.

Βέβαια, η επιβολή και των πιο “καλλωπισμένων” ελίτ σε μια κοινωνία δεν είναι μια καλοήθης διαδικασία. Κυνικοποιεί τις προθέσεις, σκληραίνει τους χαρακτήρες, εξωραΐζει τις κοινωνικές ανισότητες και ορίζει τι είναι πολιτικά ορθό. Τα δίκτυα γνώσης των ελίτ τροφοδοτούν έναν αυταρχισμό, που καθορίζει ποιες σκέψεις επιτρέπονται και ποια ερωτήματα μπορούν να τεθούν. Εσωτερικεύουν μια ιεραρχία νομιμότητας: οι προτεραιότητες της Ηγεμονίας θεωρούνται καθολικές, ουδέτερες και ότι εκφράζουν την κοινή λογική. Εναλλακτικοί τρόποι σκέψης για μια εθνική εξωτερική πολιτική (η κυριαρχία, η μη δέσμευση, ο ανενδοτισμός, ακόμα και το ευρασιατικό εμπόριο) θεωρούνται εξτρεμιστικοί ή απλά αφελείς.

Έτσι, ευρωπαϊκά έθνη, που ανοικοδομήθηκαν από τις στάχτες του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, τώρα βαδίζουν πρόθυμα προς τη σύγκρουση με μια πυρηνική υπερδύναμη, για να εξυπηρετήσουν τα συμφέροντα της διατλαντικής Ηγεμονίας. Αυτά είναι τα συμπτώματα μιας ιδιότυπης παράνοιας, που εκτυλίσσεται σε πολλές ευρωπαϊκές πρωτεύουσες. Οι αυτοκτονικές επιλογές αυτών των ελίτ σε βάρος των λαών τους είναι απαραίτητες για κάθε πολιτικό με περιορισμένους εθνικούς ορίζοντες, που πασχίζει να αποδείξει την αφοσίωση του στην ατζέντα της διατλαντικής Ηγεμονίας. Για όλους τους παραπάνω λόγους, τα εσωτερικά κίνητρα των ευρω-ελίτ υπερτερούν του εθνικού συμφέροντος.