Γιατί “μαγειρεύεται” κυβέρνηση τεχνοκρατών στην Ελλάδα

Έχουμε μπει σε μία νέα εποχή, όπου θα πρέπει να εξοικειωθούμε, αφού πρώτα εμβαθύνουμε και κατανοήσουμε, έννοιες όπως ψηφιακός καπιταλισμός, πράσινη μετάβαση, ανθεκτικότητα, παρέμβαση των κολοσσών του διαδικτύου στις κοινωνικές σχέσεις των ανθρώπων, τεχνητή νοημοσύνη, κυβερνοπόλεμος, υβριδικές απειλές…

Οι πολεμικές βιομηχανίες παράγουν τα λεγόμενα “έξυπνα όπλα”, αξιοποιώντας πρωτοποριακά τεχνολογικά επιτεύγματα, ενώ οι αγορές επηρεάζουν τις δημοκρατικές ελευθερίες. Καλλιεργείται η εντύπωση στην κοινή γνώμη πως όλες αυτές τις προκλήσεις, μπορούν να αντιμετωπιστούν μόνο από μία κυβέρνηση τεχνοκρατών. Διαφαίνεται, μάλιστα, στον διεθνή ορίζοντα, ένας σχεδιασμός ισχυρών κέντρων εξουσίας, για κυβερνήσεις τεχνοκρατών, που θα στηρίζουν δύο ή και τρία πολιτικά κόμματα.

Η Ιταλία, με την κυβέρνηση του “σκληρού” τραπεζίτη Μάριο Ντράγκι αποτελεί πιλότο, παράδειγμα που θα υποχρεωθούν, αργά ή γρήγορα, εκόντες άκοντες, να ακολουθήσουν και άλλες ευρωπαϊκές χώρες. Αυτονόητη συνέπεια, η απαξίωση της εκλογικής βούλησης των λαών, αλλά και η υπολειτουργία των δημοκρατικών θεσμών. Οι πιέσεις, θα είναι αφόρητες και οι κινήσεις θα περιορίζονται σε ένα ασφυκτικό πλαίσιο, που θα ορίζεται, από την δημοσιονομική πορεία της ΕΕ.

Από την άλλη πλευρά, ο ευρωατλαντισμός δημιουργεί ένα άλλο ασφυκτικό πλαίσιο με επίκεντρο την κρίση στην Ουκρανία, δηλαδή τις σχέσεις ΗΠΑ-Ρωσίας, αλλά και εξ αυτού, τις ενδονατοϊκές σχέσεις των ΗΠΑ, με την Γερμανία, την Γαλλία, την Τουρκία, την Ουγγαρία και την Πολωνία. Εννοείται πως κι αυτό το νέο γεωπολιτικό πλαίσιο μας αφορά άμεσα, αφού μας επηρεάζει.

Σε ό,τι αφορά τα δημοσιονομικά, η αύξηση των επιτοκίων, η διογκούμενη και λόγω πανδημίας κρίση χρέους, αλλά και η ενεργειακή τιμολογιακή πολιτική που εξαθλιώνει τις μικρές και μικρομεσαίες εισοδηματικές τάξεις, απαιτεί πολιτικές σκληρής λιτότητας και δημοσιονομικής πειθαρχίας. Τέτοιες πολιτικές μόνο οι κυβερνήσεις τεχνοκρατών μπορούν να επιβάλουν, επειδή αδιαφορούν για το πολιτικό-κοινωνικό κόστος (κοινή εκτίμηση της οικονομικής ολιγαρχίας, τεχνοκρατών, τραπεζιτών, επιχειρηματιών).

Η εποχή για κυβέρνηση τεχνοκρατών

Η οικονομική κρίση σε συνδυασμό με την ανασφάλεια λόγω της γεωπολιτικής κρίσης (Ουκρανία), θεωρείται απειλή για την συστημική ευστάθεια της ΕΕ και των κρατών-μελών της. Γι’ αυτό ακριβώς ενισχύονται οι σχεδιασμοί σε διεθνή κλίμακα για μεταβατικές κυβερνήσεις ειδικού σκοπού. Στόχος –όπως διακηρύσσουν οι τραπεζίτες για τις χώρες της ΕΕ– είναι η ορθολογικότερη αξιοποίηση δανείων από την εφαρμογή του Μηχανισμού Ανάκαμψης και Ανθεκτικότητας, ώστε να επιτευχθεί μεγαλύτερος ρυθμός ανάπτυξης της οικονομίας τους, που θα βελτιώσει το επίπεδο ζωής και συνολικά τους δείκτες της ευρωπαϊκής οικονομίας.

Αλλά αυτά τα σχέδια –λέγεται πως υποστηρίζει το Διευθυντήριο των Βρυξελλών– θα υλοποιηθούν ταχύτερα και αποτελεσματικότερα όχι από τους πολιτικούς των χωρών με εύθραυστες οικονομίες, αλλά από τεχνοκράτες. Ήδη για την Ελλάδα, στις Βρυξέλλες “παίζουν” τα ονόματα του Γιάννη Στουρνάρα και του Μαργαρίτη Σχοινά για την πρωθυπουργία σε κυβέρνηση τεχνοκρατών, με τη στήριξη τριών κομμάτων, που το εγχώριο μιντιακό σύστημα θα την ονομάσει “κυβέρνηση εθνικής ενότητας”!

Βέβαια έχει μια λογική αυτή η πολιτική “ανορθογραφία” (οι λαοί επιλέγουν την κυβέρνησή τους και όχι η γραφειοκρατία των Βρυξελλών), δεδομένου ότι οι βουλευτικές εκλογές που θα γίνουν –πιθανόν μέσα στο 2022– με απλή αναλογική, δεν πρόκειται να δώσουν αυτοδυναμία (κοινοβουλευτική πλειοψηφία) σε κανένα κόμμα. πιθανόν ούτε και οι επαναληπτικές. Με το πρόσχημα, λοιπόν, ότι οι συνθήκες, δημοσιονομικές και γεωπολιτικές, δεν επιτρέπουν ακυβερνησία, ενδέχεται να γίνει προσπάθεια να επιβληθεί κυβέρνηση τεχνοκρατών, με τις “ευλογίες” της ΕΕ.