Η αδιαφορία για την ΕΕ πλανάται μαζί με την αποχή πάνω από τις ευρωκάλπες

Στην πιο αρνητική πρόβλεψη, η αποχή δεν θα είναι μόνο η πρωταγωνίστρια των ευρωεκλογών, αλλά θα γράψει 6 μπροστά στο δικό της ποσοστό. Η αυξημένη αποχή συνιστά έκφραση αποδοκιμασίας και απαξίωσης για το σύνολο του πολιτικού συστήματος. Οι πολίτες είναι απογοητευμένοι από την κυβέρνηση -σε ποσοστό που κυμαίνεται περί το 65%-, όπως δείχνουν όλες οι μετρήσεις. Από την άλλη όμως είναι εμφανές ότι δεν τους γοητεύουν και τα κόμματα της αντιπολίτευσης και προτιμούν να απέχουν από το να εκφράσουν ενεργητικά την απογοήτευε τους. Εν ολίγοις δεν ελπίζουν ότι με την ψήφο στα κόμματα της αντιπολίτευσης θα βελτιωθεί είτε η πορεία της χώρας είτε η καθημερινότητά τους.

Το εάν αυτό οφείλεται στο χαμηλό επίπεδο του πολιτικού δυναμικού και της τρέχουσας πολιτικής αντιπαράθεσης ή έχει βαθύτερες ρίζες στο ότι η ελληνική κοινωνία είναι μία ηττημένη κοινωνία μετά το 2015, είναι αντικείμενο που θα έπρεπε να απασχολεί τους κοινωνιολόγους. Το ότι δεν έχουν γίνει αξιόλογες αναλύσεις για την κρίση και τις συνέπειές της στην ψυχολογία της ελληνικής κοινωνίας, αποδεικνύει την καχεξία των κοινωνικών επιστημών ή ότι δεν μπορούν να βγουν από τον κύκλο της πολιτικής αντιπαράθεσης. Είναι αστείο ότι ΝΔ, ΣΥΡΙΖΑ και ΠΑΣΟΚ ανταλλάσσουν κατηγορίες για την περίοδο 2012-2019 όταν είναι σαφές ότι κανέναν κόμμα που κυβέρνησε δεν ακολουθούσε την δική του πολιτική, αλλά υλοποιούσε τις αποφάσεις του Σόιμπλε και των δανειστών.

Ο μεν Κυριάκος Μητσοτάκης ταυτισμένος με το “Βάστα Σόιμπλε”, επισείει τον κίνδυνο της επανάληψης του συλλογικού τραύματος, στην περίπτωση που οι πολίτες πιστέψουν ότι μπορεί να υπάρξει μια πιο ελπιδοφόρα οικονομική προοπτική, έστω στο επίπεδο της αναδιανομής της υπερβολικής κερδοφορίας των ενεργειακών επιχειρήσεων, των τραπεζών και των εταιρειών τροφίμων. Ο δε ΣΥΡΙΖΑ παραζαλισμένος από την περυσινή συντριβή, δίχως αρχή μέση και τέλος υπό την παρούσα ηγεσία του, δεν μπορεί να πείσει ότι οι συνθήκες είναι διαφορετικές και ότι δικαιολογούν μία στροφή. Το ΠΑΣΟΚ δεν μπορεί να ξεφύγει ούτε καν από την ομηρεία του αρχηγού του μετά την παρακολούθησή του από τον Κυριάκο Μητσοτάκη. Όσο για το ΚΚΕ και την Ελληνική Λύση που παλεύουν για τη 4η θέση όχι μόνο δεν αποτελούν απειλή, αλλά βάζουν πλάτη στον Κυριάκο Μητσοτάκη όταν χρειάζεται, εξασθενώντας αντίστοιχα την αριστερή και την δεξιά κριτική.

Ο πονοκέφαλος της αποχής

Επί του παρόντος η αποχή ανησυχεί εξίσου την κυβέρνηση και την αντιπολίτευση αφού δεν μπορούν να προσδιορίσουν από πια δεξαμενή ψηφοφόρων, της κεντροδεξιάς ή της κεντροαριστεράς θα προέλθει το μεγαλύτερη ποσοστό αποστασιοποίησης. Εάν είναι από την κεντροδεξιά, τότε η ΝΔ θα κυμανθεί στο όριο του 30% με όλες τις συνέπειες που θα έχει για την δική της αποσταθεροποίηση. Εάν μοιραστεί εξίσου, η κυβέρνηση θα διασωθεί σε ένα φτωχό 33% των μισών ψηφοφόρων της χώρας, χωρίς να σημαίνει ότι η επόμενη τριετία θα είναι υγιεινός περίπατος.

Εάν το ένα στοιχείο αυτών των εκλογών είναι η αποχή, το δεύτερο είναι η κραυγαλέα αδιαφορία των ελληνικών πολιτικών κομμάτων και ακολούθως των ψηφοφόρων για τα όσα συμβαίνουν στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Με εξαίρεση την Νέα Αριστερά, οι αναφορές στην Ευρώπη ήταν ελάχιστες και επιφανειακές και περιορίστηκαν στον κίνδυνο της Ακροδεξιάς. Οι αναλύσεις τους για το φαινόμενο της νέας δεξιάς στην Ευρώπη είναι νηπιακού επιπέδου.

Με καθυστέρηση δεκαετίας ανακαλύπτουν την “επέκταση του πεδίου της άκρας δεξιάς” όταν τα κόμματα της Λεπέν και της Μελόνι έχουν περάσει ήδη στο επόμενο επίπεδο και διαπραγματεύονται την ενσωμάτωση τους στην κεντρική διαχείριση. Το τι σημαίνει πχ η μετάβαση στην πράσινη οικονομία, η ενοποίηση των αγορών ενέργειας και ψηφιακής τεχνολογίας για την αντιμετώπιση του ανταγωνισμού από τις ΗΠΑ και την Κίνα και κυρίως η στρατιωτικοποίηση της Ευρώπης με την ανάπτυξη της κοινής αμυντικής πολιτικής και της πολεμικής βιομηχανίας είναι εκτός του πεδίου ενασχόλησης τους. Μιλούν για αλλαγές στην αρχιτεκτονική της Ευρώπης και κατάργηση του βέτο δίχως να αναλογίζονται τι θα σημάνει για τις διαφορές με την Τουρκία, την Αλβανία και τα Σκόπια.

Ίσως από την πλευρά μας θα ήταν υπερβολικό να περιμένουμε προσεγγίσεις σε αυτά τα θέματα από ενσωματωμένους δημοσιογράφους, τηλεπερσόνες και παλαιές δόξες του αθλητισμού που φιγουράρουν στα ψηφοδέλτια των κομμάτων προκειμένου να μαζέψουν ψήφους.