Η απαξίωση-αυτοκαταστροφή της ιστορικής Αριστεράς

Αξίζει, φρονώ, να σταθώ σε κάποια στοιχεία που συγκροτούν το νέο ιδεολογικό της πρόσωπο ως συνέχεια μιας Ιστορικής Αριστεράς, που κοινωνικά έχει, πλέον, μεταλλαχθεί. Αυτή τη νέα ιδεολογία της ανερχόμενης, νέας, κοινωνικής Δεξιάς, συνέθετε ως φαίνεται, αν και με αντιφατικές πολλές φορές, είναι η αλήθεια, ενέργειες, μια sui generis μείξη προϋπαρχόντων αρνητικών και νέων στοιχείων.

Ήταν ο βαθιά καλλιεργημένος αριστερόστροφος μεταπρατισμός, που κατ’ επανάληψη έφερε την Αριστερά σε σύγκρουση με την πλειοψηφία του ελληνικού λαού (λ.χ. το Μακεδονικό προπολεμικά αλλά και στις μέρες του ΣΥΡΙΖΑ), ο αθεράπευτα κομπλεξικός επαρχιωτισμός, η βαθιά ρουσφετολογική – κομματοκρατική νοοτροπία, η αναξιοκρατική και κρατικοδίαιτη αντίληψη, η παγιωμένη αντίληψη για το περιούσιον του σχήματός τους και ότι για όλα φταίνε οι άλλοι, αλλά και ο καλά κρυπτόμενος πίσω από συλλογικές ταμπέλες αβυσσαλέος ατομικισμός.

Eίναι μερικά στοιχεία που,αργά αλλά σταθερά, οδήγησαν σε αυτά τα σημερινά θλιβερά πολιτικά μορφώματα, που κυρίαρχα πλέον χαρακτηριστικά τους είναι ο δικαιωματισμός, ο “ωχαδερφισμός”, ο κοσμοπολιτισμός, η α-εθνική ή αντιπατριωτική οπτική, ο ά-τοπος διεθνισμός, ο ιστορικός αναθεωρητισμός και η πέρα από “αντικαπιταλιστικές κορώνες” βαθύτερη σύγκλιση στην νεοφιλελεύθερη ιδεολογία, την woke κουλτούρα και τα προτάγματα της παγκοσμιοποίησης.

Χωματερή του διεθνούς καπιταλισμού

Αποτελεί γεγονός ότι αν αφαιρέσεις τους δεκάρικους περί εργατικής τάξης, διεθνισμού, δικαιωμάτων πάσης μειονότητας και επαναστατικού κινήματος, αυτό που ως πραγματικότητα αποκαλύπτεται είναι ένα συντεχνιακού τύπου αριστερίζον κατασκεύασμα.  Η ιστορική εμπειρία λ.χ. τόσο της Ευρωπαϊκής, όσο και της Ελληνικής Αριστεράς, καταδεικνύει ότι η Αριστερά υπερασπίζονταν πρώτιστα την εθνική εργατική της τάξη. Εξόχως αποκαλυπτική είναι η στάση των Μαρξ-Ένγκελς στις προσπάθειες εισαγωγής ξένων εργατών στην Αγγλία από τους Βρετανούς αποικιοκράτες.

Αυτό σήμερα έχει ανατραπεί καλυπτόμενο από τον μανδύα υπεράσπισης της διεθνούς εργατικής τάξης, που στην πραγματικότητα για τους Έλληνες αριστερούς δικαιωματιστές είναι οι πρόσφυγες και οι μετανάστες τους οποίους όμως αντιμετωπίζουν, κατά κύριο λόγο, στα πλαίσια της κατευθυνόμενης και χειραγωγίσιμης “φιλανθρωπίας” των ΜΚΟ, αντί του ορθού που είναι η ουσιαστική τους ένταξη, στον βαθμό που οργανικά θα ενσωματωθούν, στο πεδίο αναμέτρησης του εργατικού κινήματος με το κυρίαρχο συγκρότημα εξουσίας. Το αποτέλεσμα είναι το να πρωταγωνιστούν, με τις ευλογίες των μεγάλων αφεντικών, στο να μετατραπεί η Ελλάδα σε χωματερή του διεθνούς καπιταλισμού και των δουλεμπόρων του, και σε μια νεοφιλελεύθερη ζούγκλα.

Είναι, λοιπόν, κατά την γνώμη μου, προφανές ότι αυτό που εκπροσωπεί το μεταλλαχθέν αυτό συνονθύλευμα, δεν έχει καμιά σχέση με την Αριστερά του παρελθόντος, που ανεξάρτητα από τις αντιφάσεις και τα μεγάλα της λάθη, ήταν ενταγμένη στην υπηρεσία της εθνικής εργατικής και των εθνικών υποτελών τάξεων. Αυτό που σήμερα εμφανίζεται ως Αριστερά είναι, όπως προανέφερα, ένα συντεχνιακού τύπου αριστερίζον κατασκεύασμα. Και δεν μπορεί, αναγκαστικά λοιπόν, παρά να αναρωτηθούμε, αν αυτό το συντεχνιακό κατασκεύασμα και οι εκπρόσωποί του θα μπορούσαν να διαχειριστούν με ταξική (;) μεροληψία, τον υπερδανεισμό της Ελλάδας από τα ευρωπαϊκά κονδύλια υπέρ του λαού ή υπέρ των νέων μεσοστρωμάτων που οι ίδιοι πια εκπροσωπούσαν και εκπροσωπούν.

Τα αποτελέσματα της μετάλλαξης αυτής ήταν ορατά πολύ πριν ο ΣΥΡΙΖΑ ανέλθει στην εξουσία με την εμφανή συνεύρεση του καλπάζοντος, πλέον, Κυρκισμού με τα βουλιμικά σαΐνια του “ρεαλιστικού μετακομμουνισμού” που με σταθερή νοοτροπία ισόβια σιτιζόμενου, αναζητούσαν όπως και οι ομογάλακτοί τους στις ανατολικές χώρες, ένα νέο σχήμα που θα τους προσέφερε ασφαλώς στέγη-τροφή και προστασία, σε μια “δημιουργική σχέση” που έκλεινε μερικά την αντιπαλότητα των μελών της ίδιας οικογένειας του ιστορικού ΚΚΕ που μέχρι το 1968 συγκατοικούσε, αλλά και που άνοιγε διάπλατα την αγκαλιά της στην δημιουργική συνεύρεση με το οργανικά μετέχον των “κοινών σοσιαλιστικών οραμάτων και αξιών”, σημιτικό ΠΑΣΟΚ της “εκσυγχρονιστικής” ρεμούλας.

Η συγκυβέρνηση Μητσοτάκη-Κύρκου-Φλωράκη το 1989 (με όλες τις συγκυριακά δύσκολες αιτιώδεις πτυχές της) είχε έμπρακτα αποτυπώσει το βάθος και το εύρος του όποιου ελληνικού ιστορικού συμβιβασμού. Και σε αυτό, όπως είναι λογικό, υπήρξαν, ανεξάρτητα από το εθνικό, ταξικό και ιδεολογικοπολιτικό τους βάθος, αντιδράσεις από τμήματα της ιστορικής αλλά και της εκτός των τειχών Αριστεράς.

Η αριστερά και τα δύο στρατόπεδα

Τώρα που η βασική μετατόπιση έχει, πλέον, συντελεστεί, φρόνιμο είναι να δούμε τα πράγματα πιο νηφάλια γιατί αυτό ίσως θα μας βοηθήσει στο να κατανοήσουμε ότι ούτε η μνημονιακή μετάλλαξη και πολιτικοκοινωνική κατρακύλα του ΣΥΡΙΖΑ, ούτε η συνολική, σχεδόν, κατάρρευση της Αριστεράς, αποτελούν ένα ανεξήγητο φαινόμενο.

Σε αυτή την κατεύθυνση σημασία έχει να αντιληφθούμε την υπαρκτή διχοστασία που διαπερνούσε  την Ελληνική Αριστερά και που σε πολλές περιπτώσεις αποτυπωνόταν στην αντιφατική στάση κορυφαίων στελεχών της. Αυτό μεταπολεμικά αποτυπώνεται σε πλήθος στάσεων και συμπεριφορών για να πάρει με την διάσπαση του 1968 τα χαρακτηριστικά του μυθιστορήματος του Στήβενσον, όπου ο δρ. Τζέκυλ και ο κύριος Χάιντ δρουν διαφορετικά εκφράζοντας όμως τον ίδιο άνθρωπο.

Έτσι, λοιπόν, και στον χώρο της καθόλου Ελληνικής Αριστεράς διαμορφώνονται, χωρίς διαχωρισμούς από “ηλεκτροφόρα σύρματα”, δύο θα λέγαμε διαφορετικά στρατόπεδα με άλλοτε ανταγωνιστικά, άλλοτε μισοανταγωνιστικά και άλλοτε συγκλίνοντα χαρακτηριστικά.

Σχηματικά και χωρίς φιλοδοξίες συστηματικής και ακριβούς ανάλυσης τα δύο στρατόπεδα θα μπορούσαν να περιγραφούν ως εξής:

Το πρώτο εξέφραζε την συσπείρωση των δυνάμεων εκείνων που από καιρό είχαν μπει κάτω από τις σημαίες ενός “αριστερόστροφου” αστικού εκσυγχρονισμού στην τροχιά του κοινωνικοπολιτικού τους μεταμορφισμού. Πρωτοστάτες στην συγκρότηση του εν λόγω στρατοπέδου υπήρξαν οι δημιουργικοί απόφοιτοι της κυρκικής αριστεροδεξιάς μαζί με τα βουλιμικά σαΐνια “του ρεαλιστικού μετακομμουνισμού” που επωάσθηκαν στους κόλπους του ΚΚΕ. Από κοινού συνέθεσαν τον νέο τύπο του αριστερού, επαρχιώτη μικροευρωπαίου, που θεώρησε φρόνιμο και συμφέρον να εγκαταλείψει το “αντιπαραγωγικό” αριστερό παρελθόν του, αναζητώντας την νέα του φάτνη στις Βρυξέλλες ή την Ουάσινγκτον.

Το δεύτερο στρατόπεδο ήταν περισσότερο αντιφατικό  και ετερόκλητο. Εκτεινόταν από το πλειοψηφικό στον χώρο της αντιπολίτευσης επαναθεμελιωμένο στο παλαιό οικόπεδο της Αριστεράς ΚΚΕ, την αριστερή αντιπολίτευση στον χώρο αρχικά του ΣΥΝ και μετά του ΣΥΡΙΖΑ, τους διάφορους επιβιώσαντες ριζοσπαστικούς, σοσιαλιστικούς, κομμουνιστικούς και αναρχικούς  κύκλους, τις ποικίλες κομμουνιστικής, σοσιαλιστικής ή αναρχικής προέλευσης εξωκοινοβουλευτικές συσπειρώσεις, ορισμένους αριστερούς, πατριωτικούς, ριζοσπαστικούς  θύλακες και κύκλους διανοουμένων μιας ΕΑΜικών προδιαγραφών πατριωτικής – δημοκρατικής Αριστεράς και τέλος ένα μεγάλο πλήθος ανένταχτων νομάδων.

Απαρτιζόταν με μιαν άλλη προσέγγιση από αυτούς, που παρ’ όλες τις διαρκείς διαψεύσεις από την ζωή και τις εμφανείς αυταπάτες τους, εξακολουθούσαν να θεωρούν την Αριστερά ως τον χώρο που οι υποτελείς τάξεις ανασυγκροτούσαν τις δυνάμεις τους απέναντι στο κυρίαρχο συγκρότημα εξουσίας με στόχο την εθνική και κοινωνική χειραφέτησή τους.