Η διπλή ηθική της Γερμανίας – Άλλο Ισραήλ άλλο Ελλάδα!

Μόλις έφτασε στο αεροδρόμιο του Βερολίνου, κρατήθηκε και ανακρίθηκε επί τρεισήμισι ώρες από την γερμανική αστυνομία. Του απαγορεύτηκε η είσοδος στη χώρα, το διαβατήριό του κατασχέθηκε και του επιστράφηκε μόνο με την επίδειξη της κάρτας επιβίβασης για την πτήση επιστροφής στην Αγγλία· του ανακοινώθηκε δε ότι αν τυχόν συμμετάσχει στο συνέδριο, ακόμα και εκτός Γερμανίας μέσω του zoom, αυτό θα αποτελέσει αδίκημα με τιμωρία ενός έτους φυλάκιση. Η γερμανική αστυνομία εισέβαλε και διέκοψε βίαια τη διαδικτυακή μετάδοση του εν λόγω συνεδρίου για την Παλαιστίνη, το οποίο διεξαγόταν με τη συνδυασμένη πρωτοβουλία των οργανώσεων “Εβραϊκές Φωνές για μια Δίκαιη Ειρήνη στη Μέση Ανατολή” και “ΜΕΡΑ 25”.

Ακολούθησε η απαγόρευση δραστηριότητας (Betätigungsverbot) στο Γιάνη Βαρουφάκη, ουσιαστικά απαγόρευση εισόδου στη Γερμανία. Παρόλο που η δράση του Έλληνα καθηγητή είχε ως στόχο την πολιτική ενός κράτους και διόλου την φυλετική του υπόσταση (συνεργάστηκε άλλωστε με Εβραίους αντικαθεστωτικούς), του αποδόθηκε με χαρακτηριστική ευκολία ο τίτλος του “πλέον αντισημίτη πολιτικού στην Ευρώπη”. Τίτλος με ιδιαίτερη αξία όταν αποδίδεται από εκείνους, οι οποίοι αποδεδειγμένα κατέχουν το αντικείμενο σε επιστημονικό βάθος.

Την ίδια στιγμή, η Γερμανία αντιμετωπίζει την κατηγορία της συνεργίας σε γενοκτονία, την οποία απήγγειλε εναντίον της η Νικαράγουα ενώπιον του Διεθνούς Δικαστηρίου των Ηνωμένων Εθνών. Ασχέτως των νομικών τεχνικών λεπτολογιών, στις οποίες ενδέχεται να προσκρούσει η καταγγελία αυτή και ανεξαρτήτως της τύχης που θα έχει η έγκληση, είναι πασιφανές ότι η συστράτευση του κράτους της Γερμανίας με την πολιτική του ισραηλινού κράτους είναι απόλυτη και ξεπερνά το επίπεδο της απλώς φιλικής συμπαράστασης. Η Γερμανία κάνει ό,τι μπορεί, όχι μόνον για να ενισχύσει το Ισραήλ στον πόλεμο κατά των Παλαιστινίων, αλλά εξαντλεί επίσης και κάθε μέσο, προκειμένου να εμποδίσει να ακουστεί έστω η άλλη άποψη· ίσως με μεγαλύτερο ζήλο από ό,τι το ίδιο το Ισραήλ, όπου καθημερινώς το καθεστώς δέχεται και ανέχεται ανελέητη κριτική από την εφημερίδα Χααρέτζ.

Γερμανία και Ισραήλ

Έχει ενδιαφέρον να δώσει κανείς προσοχή σε αυτόν τον ακραίο “προστατευτισμό”, που έχει επιλέξει η Γερμανία να ασκεί έναντι του Ισραήλ. Η στήριξη εκδηλώνεται σε πολλά πεδία:

1. Η Γερμανία είναι ο δεύτερος μεγαλύτερος προμηθευτής του Ισραήλ σε οπλικά συστήματα μετά τις ΗΠΑ. Το 2023, ενέκρινε εξαγωγές όπλων προς το Ισραήλ, αξίας €326,5 εκατ., σύμφωνα με στοιχεία του υπουργείου Οικονομικών. Πρόκειται για ποσό σχεδόν δεκαπλάσιο εκείνου που εγκρίθηκε το 2022 (βλ. Stockholm International Peace Research Institute-SIPRI).
2. Σε διπλωματικό επίπεδο, αποτελεί αχώριστο δίδυμο με τις ΗΠΑ στη στήριξη των ισραηλινών θέσεων στους διεθνείς θεσμούς.
3. Η Γερμανία είναι ο μεγαλύτερος χρηματοδότης αυτού που ο Norman Finkelstein ονομάζει “βιομηχανία του Ολοκαυτώματος”, ο δε Enzo Traverso “παγκόσμια πολιτειακή θρησκεία του Ολοκαυτώματος”. Δεν υπάρχει συνέδριο, πρόγραμμα, ταινία, διοργάνωση, μουσείο σχετικό με το Ολοκαύτωμα που να μην προβάλλεται ως χορηγός η Γερμανία. Ακόμα και ενέργειες που θυμίζουν φτηνή προεκλογική δημαγωγία δεν περιφρονούνται, όπως η έκτακτη ενίσχυση με 220€ κάθε επιζώντα του Ολοκαυτώματος, με την ευκαιρία του συμβάντος της 7ης Οκτωβρίου!

Η πολιτική ηγεσία της Γερμανίας ορίζει την υποστήριξη προς το Ισραήλ ως Staatsräson (λόγο κρατικού συμφέροντος) γι’ αυτήν: είναι δηλαδή συνυφασμένη με το γερμανικό συμφέρον, η προστασία του Ισραήλ. Πρόκειται για καταστατική αυτοδέσμευση του γερμανικού κράτους. Όπως δήλωσε κατά την εκδίκαση της καταγγελίας της Νικαράγουα στο Διεθνές Δικαστήριο, η δικηγόρος της γερμανικής πλευράς Tania von Uslar-Gleichen, «Η ιστορία μας είναι ο λόγος για τον οποίον η ασφάλεια του Ισραήλ βρίσκεται στον πυρήνα της εξωτερικής πολιτικής της Γερμανίας».

Για τις ΗΠΑ λίγο πολύ οι αιτίες της φιλοϊσραηλινής πολιτικής τους αναφέρονται στον στρατηγικό έλεγχο της γεωπολιτικά σημαντικότατης περιοχής αφενός, αφετέρου στη μεγάλη δύναμη του εβραϊκού λόμπι στο εσωτερικό. Η Γερμανία όμως, παρουσιάζεται να ενεργεί με βάση κίνητρα ηθικά και ως φρόνιμη μαθήτρια της ιστορικής της εμπειρίας, προς εξιλέωση από των πολλών παλαιών της αμαρτιών. Αυτό που ονομάζουν Vergangenheitsbewältigung (μέριμνα αναμέτρησης με το παρελθόν).

Ταύτιση αντισιωνισμού και αντισημιτισμού

Αν η Γερμανία διατείνεται πως η ενοχή της για τη μεγαλύτερη γενοκτονία της Ιστορίας της επιβάλλει να επανορθώσει, επισημαίνουμε ότι η πρακτική της παραβιάζει κατάφωρα ένα τέτοιο καθήκον. Η Γερμανία έχει υιοθετήσει πλήρως την – τόσο αρεστή στους Ισραηλινούς – ταύτιση αντισιωνισμού και αντισημιτισμού. Όπως δήλωσε ο Καγκελάριος Σόλτς κατά την 85η επέτειο του πογκρόμ της “νύχτας των κρυστάλλων” τον περασμένο Νοέμβριο: «Η θέση της Γερμανίας είναι με την πλευρά του Ισραήλ». Αναφερόμενος δε στις διαδηλώσεις συμπαράστασης στην Παλαιστίνη είπε: «Κάθε μορφή αντισημιτισμού δηλητηριάζει την κοινωνία μας, όπως κάνουν ακριβώς οι ισλαμικές διαδηλώσεις και πορείες».

Προχώρησε δε, σε απειλές εναντίον των μεταναστών ότι θα τους απελαύνει αν επιδεικνύουν «αντισημιτική συμπεριφορά». “Αντισημιτική συμπεριφορά” θεωρείται η διαφοροποίηση από την πολιτική του Ισραήλ! Στην περίπτωση αυτή, ο “αντισημιτισμός“ χρησιμοποιείται ως πρόσχημα για την εφαρμογή ισλαμοφοβικής και ξενοφοβικής πολιτικής, στο πεδίο της οποίας το Σοσιαλδημοκρατικό Κόμμα διαγκωνίζεται με την Εναλλακτική για την Γερμανία και το Χριστιανοδημοκρατικό Κόμμα. Εξετάζεται και η πρόταση του τελευταίου να μην δίδεται γερμανική υπηκοότητα σε κανέναν αλλοδαπό αν δεν υπογράψει δήλωση ότι δεσμεύεται στην υπεράσπιση του Ισραήλ!

Άλλη πρόταση αφορά τον περιορισμό του δικαιώματος του συναθροίζεσθαι μόνο στους Γερμανούς υπηκόους! Ωστόσο, η κυβέρνηση δεν είναι το ίδιο ανήσυχη για το γεγονός ότι οι πραγματικά αντισημιτικές ενέργειες (επιθέσεις σε συναγωγές κτλ) έχουν ως δράστες –άνω του 80%– λευκούς χριστιανούς και άθεους, Άριους πάντως. Δεν μπορεί να μην παρατηρήσει κανείς το τερατώδες οξύμωρο αυτής της στάσης σε σύγκριση με τη στάση που κρατάει σταθερά η Γερμανία απέναντι σε άλλα, πλην των Εβραίων, θύματα των ναζί, όπως η Ελλάδα.

Είναι γνωστές οι τεράστιες υλικές καταστροφές και οι θηριωδίες που υπέστη η χώρα και ο λαός μας κατά τη γερμανική κατοχή. Το ΕΣΔΟΓΕ τα έχει καταγράψει αναλυτικά στην Μαύρη Βίβλο της Κατοχής. Η στάση της Γερμανίας παραμένει παγερά υπεροπτική, περιφρονητική και ενίοτε υβριστική απέναντι σε έναν λαό τον οποίο αναίτια επιχείρησε να υποδουλώσει, τον υπέβαλε σε εξοντωτικό λιμό και σε πλήθος ατιμώσεων και βασάνων. Η λεπταίσθητη και άγρυπνη ηθική συνείδηση της Γερμανίας δεν συγκινείται από τα εδώ πεπραγμένα του ναζιστικού κράτους, του οποίου αποτελεί συνέχεια. Η ηθική συντριβή και μετάνοια είναι επιλεκτική και δεν προσφέρεται σε όλους όσους έχουν υποστεί τα εγκλήματά της.

Περιφρόνηση στην Ελλάδα

Οι Έλληνες, βεβαίως, δεν οδηγήθηκαν στην βιομηχανοποιημένη θανάτωση των στρατοπέδων εξόντωσης, ωστόσο υπήρξαν θύματα πραγματικής γενοκτονικής πολιτικής με κλασικές μεθόδους, η οποία ούτε παραγράφεται ούτε παραβλέπεται απλώς και μόνον επειδή έγιναν εγκλήματα ακόμα μεγαλύτερα. Ούτε θεραπεύεται με τη στήριξη νέων γενοκτονιών διενεργούμενων από τα παλαιά θύματα. Όπως γράφει η Josephine Valeske, ακτιβίστρια του “The Transnational Institute’s War and Pacification programme”, «υποστηρίζοντας τη γενοκτονία που διεξάγει το Ισραήλ, η Γερμανία δεν διδάχτηκε τίποτα από την Ιστορία».

Είναι γνωστό ότι για τη ναζιστική Γερμανία, η ζωή των ανθρώπων δεν είχε την ίδια αξία ανεξαρτήτως φυλής. Οι δυστυχείς Εβραίους ήταν τελευταίοι στη φρικτή αυτή ιεραρχία της απαξίας της ζωής. Λίγο πιο πάνω βρίσκονταν οι Ρομά, οι Ρώσοι και οι λοιποί Σλάβοι, οι μη Nordic ή Germanic καταγωγής Ευρωπαίοι, όπως οι Έλληνες. Αξιέπαινη κατ’ αρχήν, η πολυδιαφημιζόμενη πρόθεση της Γερμανίας να αναμετρηθεί με το παρελθόν της και να επανορθώσει την ύβρη. Ωστόσο, η αντιστροφή εκείνης της δολοφονικής αρχής θα ήταν η αρχή της ισότητας όλων των ανθρώπων. Αντ’ αυτού, έχουμε κραυγαλέα άνιση διαχείριση της υποτιθέμενης ενοχής, η οποία κλιμακώνεται από την πλήρη και άνευ όρων στήριξη στο Ισραήλ, μέχρι την αλαζονική υβριστική περιφρόνηση προς την Ελλάδα.

Η στάση των γερμανικών κυβερνήσεων έναντι της Ελλάδας ως προς τα χρέη της ήταν προσαρμοσμένη στην εξής αρχή, την οποία εύγλωττα διατύπωσαν εκπρόσωποί της, όπως ο πρέσβης στην Αθήνα το 1969: «δεν πρέπει να ξυπνήσουμε τους σκύλους που κοιμούνται»! Αναφερόταν στην παρελκυστική πολιτική που “με τη βοήθεια των φίλων μας Αμερικάνων” ακολούθησαν, προκειμένου να παραπέμψουν στις καλένδες τις ελληνικές αξιώσεις επανορθώσεων (βλ. άρθρο του Αριστομένη Συγγελάκη).

Το γερμανικό σχέδιο

Το νεοαποικιακό Μνημόνιο που επέβαλε η Γερμανία, σε αγαστή συνεργασία με τις εγχώριες ελίτ (δεξιές και αριστερές), όχι μόνον οδήγησε σε οικονομική ασφυξία και πτωχοποίηση τα λαϊκά στρώματα, αλλά συνοδεύτηκε με μια θρασύτατη εκστρατεία δυσφήμισης, γελοιοποίησης και ενοχοποίησης του λαού μας. Στερεότυπα, πολυχρησιμοποιημένα από τους Ναζί, ανασύρθηκαν, γυαλίστηκαν και χρησιμοποιήθηκαν κατά τον πλέον ρατσιστικό τρόπο. Ακολουθώντας την παράδοση της αντισημιτικής υστερίας της ναζιστικής φυλλάδας Der Stürmer, ο γερμανικός τύπος πλημμύρισε με καρικατούρες των Ελλήνων: τεμπέληδες, άπλυτοι, άσχημοι, ανεύθυνοι “Νότιοι” που ενδιαφέρονται μόνο για ηλιοθεραπεία, μπουζούκι και ούζο, οι “ανήθικοι” που ζουν με δανεικά.

Πόσο θράσος και αποικιακή υπεροψία χρειάζεται για να επικαλούνται την αρχή pacta sunt servanda εκείνοι που αρνούνται να αναγνωρίσουν και να αποπληρώσουν ακόμα και το αναγκαστικό δάνειο που επέβαλαν στην κατεχόμενη Ελλάδα, το οποίο –σύμφωνα με τις εκτιμήσεις του Oberregierungsrat (Ανώτατου Κρατικού Συμβούλου), Dr Siegfried Nestler– ανερχόταν σε 476 εκατ. μάρκα του Γ’ Ράϊχ. Και πόση εθελοδουλία απαιτείται για να συνεχίσουν τον ύπνο τους οι εδώ κοιμώμενοι!

Εν κατακλείδι, η στάση έναντι του Ισραήλ πρέπει να αναλυθεί όχι σε όρους Schuldkult (καλλιέργεια ενοχής), αλλά γεωπολιτικών συμφερόντων, όπου η πρόσδεση στο αμερικανικό άρμα, αλλά και το ίδιον συμφέρον της Γερμανίας, υπαγορεύουν μια καλή επένδυση στο Ισραήλ, όπου η γειτνίαση με το σταθερό προπύργιο της γερμανικής στρατηγικής (Τουρκία) αφήνει ανοικτή τη δυνατότητα ισχυρού προγεφυρώματος σε περιοχή μεγάλου στρατηγικού και ενεργειακού ενδιαφέροντος.

Όσον αφορά τα άλλα έθνη που γνώρισαν την ναζιστική κατοχή, μετά την επανένωση της Γερμανίας έχει επιλεγεί πολιτική αναθεωρητικής επεξεργασίας της μνήμης όχι των Γερμανών, αλλά των άλλων, κατά τρόπο που θα οδηγήσει στη λήθη τόσο των δεινών του ναζισμού, όσο και των αντιφασιστικών αγώνων των λαών! Εκεί εντάσσεται και η ελληνική περίπτωση. Αυτό το σχέδιο υπηρετούν οι γερμανικές soft power επενδύσεις του Ελληνο-γερμανικού Ταμείου για το Μέλλον και του Ελληνο-γερμανικού Ιδρύματος Νεολαίας, υπό την καθοδήγηση του Βερολίνου και την αγαστή συνεργασία ελληνικών κυβερνήσεων, συνεπικουρούμενες υπό επώνυμων και γνωστών για τον “αντιεθνικιστικό” τους ζήλο εντόπιων ιστορικών.