Η ελπίδα στον ΣΥΡΙΖΑ πεθαίνει τελευταία!

Όταν τον Δεκέμβριο του 1944, η τριανδρία Γιώργης Σιάντος, Γιάννης Ιωαννίδης και Γιώργος Ζεύγος του ΚΚΕ επιχείρησαν την κατάληψη της εξουσίας στην Ελλάδα, δεν ήταν και τίποτα επιφανείς προσωπικότητες. Ο ένας ήταν κουρέας, ο άλλος τσαγκάρης κι ο τρίτος αγρότης, που τα έβαλαν με τους μπαρουτοκαπνισμένους Εγγλέζους, οι οποίοι αφίχθησαν πάνοπλοι στη Αθήνα απ’ τις μάχες με την Βέρμαχτ στο Τομπρούκ, στο Ελ Αλαμέιν και στην Σικελία.

Η έλξη της εξουσίας ήταν τόσο δυνατή, ώστε οι τρείς παρέσυραν το ΕΑΜ, τον ΕΛΑΣ και το ΚΚΕ σ’ ένα χαμένο εκ προοιμίου αγώνα (είχε προσυμφωνήσει ο Στάλιν με τον Τσώρτσιλ ότι η Μεγάλη Βρετανία είχε 90% της επιρροής στην μετακατοχική Ελλάδα) και προκάλεσαν την αιματηρή εμφύλια διαμάχη, που εξελίχθηκε το 1946 σε αντιπαράθεση δια αντιπροσώπων Αμερικής και Σοβιετικής Ένωσης στα ελληνικά βουνά (1946-49), κατά τον Ψυχρό Πόλεμο.

Η ιστορία τώρα επαναλαμβάνεται, όχι ως τραγωδία, αλλά ως φαρσοκωμωδία. Ένας άγνωστος νεαρός, ο κ. Κασσελάκης, ελθών από το “πουθενά”, εκδήλωσε “αιφνιδίως” την επιθυμία να ηγηθεί της αξιωματικής αντιπολιτεύσεως, την οποία, κακώς, ο εκλεγείς αρχηγός της κ. Τσίπρας εγκατέλειψε, μετά την ήττα στις τελευταίες βουλευτικές εκλογές από τη ΝΔ του κ. Μητσοτάκη. Έως εδώ ουδέν μεμπτό.

Σε λαϊκή δημοκρατία ζούμε και τον πρόεδρο του κόμματος δεν εκλέγει πλέον η Κοινοβουλευτική Ομάδα, ως θα έπρεπε να επιτάσσει το Σύνταγμα, αλλά μία λαϊκή σύναξη όσων “περνώντας είδαν φως” και ανέβηκαν στα κομματικά εκλογικά κέντρα! Χωρίς κομματικές ταυτότητες και με ένα δίφραγκο έγιναν ψηφοφόροι και μετείχαν σε “εκλογές-οπερέτα” δύο γύρων, όπου από τον πρώτο, επικράτησε ο “παρείσακτος” νεαρός. Σχεδόν αδιαμαρτύρητα!

Ως “σταρ” τον υιοθέτησε αμέσως σύμπας ο πολιτικός “συρφετός” των κοινωνικών δικτύων, τμήμα του δεξιού κι αριστερού Τύπου, διάφορες τηλεπερσόνες πανελληνίου εμβελείας και μερικοί “σοβαροί” σχολιαστές και αρθρογράφοι. Ως γνωστόν, «στην Ελλάδα είσαι ότι σε… δηλώσουν», για να παραφράσουμε τον Γιάννη Τσαρούχη. Πάντες, χωρίς να διερωτηθούν εάν πρόκειται περί προσώπου που έχει τα προσόντα να είναι ο τέταρτος πολιτειακός παράγοντας στην χώρα μας –μετά τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας, τον πρωθυπουργό και τον πρόεδρο της Βουλής– τον αποδέχθηκαν ασμένως. Με μία ελπίδα…

Με την προσμονή της εξουσίας…

Απέχει, δε, ο νέος αρχηγός του ΣΥΡΙΖΑ κ. Κασσελάκης μόλις μία βαθμίδα από την πρωθυπουργία της χώρας, εάν το νυν κυβερνών κόμμα στραβοπατήσει στην ατραπό των πελωρίων εσωτερικών και κυρίως εξωτερικών προβλημάτων και τυχόν χρειαστεί “κυβέρνηση συνεργασίας”; Ουδόλως απίθανο. Τότε, όμως, ένα “σαρδάμ” του νεοφώτιστου θα αρκούσε να παρασύρει την χώρα σε εξωτερικές περιπέτειες, εάν εν τω μεταξύ δεν επικρατούσε η άποψη του, να καταργηθεί ο εθνικός στρατός!

Βέβαια, αυτά είναι φληναφήματα, ανάξια συζητήσεων καφενείου, αλλά η απορία παραμένει αναπάντητος: Πώς ένας άγνωστος μέχρις εχθές, άσχετος περί τα πολιτικά θέματα, μη μέλος της κομματικής ιεραρχίας και εισαγόμενος εκ του εξωτερικού, αποκτά την ισχύ αλώσεως του σκληρού πυρήνα ενός –έστω “ερζάτς”– ριζοσπαστικού κόμματος, που αποτελείται από παλαιότερους και όψιμους “αγωνιστές” της Κεντροαριστεράς; Η απάντηση προκύπτει αφ’ εαυτών: Η εξουσία!

Είναι τόση η πικρία κι απογοήτευση των μελών και ψηφοφόρων του ΣΥΡΙΖΑ που έχασαν την προ τεσσάρων ετών εξουσία, που θα έδιναν τα πάντα για να την ανακτήσουν. Έτσι παραδίδονται στον πρώτο τυχόντα, απλώς και μόνο διότι αποτελεί την τελευταία ελπίδα, έστω κι αν ο κ. Κασσελάκης δεν έχει πει κάτι ουσιαστικό, πέραν βεβαίως των αναρτήσεων στα κοινωνικά δίκτυα. Η μνησικακία που συνοδεύει την απώλεια της εξουσίας από τον κ. Μητσοτάκη φέρει την ανάμνηση του κακού τέλους της Αριστεράς, προειδοποιώντας για την διάλυση της Κεντροαριστεράς, λίαν συντόμως. Ας ελπίσουμε με κόστος που δεν θα το φέρει η Πατρίς…