Η φούσκα του Επιτελικού Κράτους έσκασε στα Τέμπη…

Ένας βερμπαλισμός που καλλιεργήθηκε από τα φιλικά ΜΜΕ της κυβέρνησης και της κενής ρητορικής του κ. Μητσοτάκη, που όπως απεδείχθη στην τραγωδία στα Τέμπη ήταν φάρσα, γιατί το επιτελικό κράτος όχι μόνο δε λειτούργησε ως κέντρο διακυβέρνησης και συντονισμού, αλλά ήταν ανύπαρκτο. Η ευκολία των πολιτικών είναι να εξαγγέλλουν στο όνομα των “προοδευτικών” οραματισμών τους, μεγαλεπήβολα σχέδια ιδεατού πραγματισμού τα οποία ουδέποτε εφαρμόζονται και μεταθέτονται στο αόρατο μέλλον.

Το επιτελικό κράτος ως δέσμευση οφείλει να λειτουργεί υπέρ του πολίτη και να προσφέρει εσωτερική και εξωτερική ασφάλεια καθώς και ένα σύγχρονο λειτουργισμό βασισμένο στη διαφάνεια και στη νομιμότητα. Αντικειμενικά όμως, απεδείχθη ότι αποτέλεσε άλλη μια μορφή εξουσιαστικής τεχνικής, με φορμαλιστικό και αφαιρετικό χαρακτήρα και σε πλήρη αναντιστοιχία με την πραγματικότητα αλλά και σε μεγάλη απόσταση από τις επιστημολογικές προσεγγίσεις.

Ο τρόπος λειτουργίας του στην τραγωδία των Τεμπών κατέδειξε ότι κινήθηκε προς λανθάνουσες πραγματικότητες, σχέσεις και καθορισμούς. Διέθετε λάθος συνδυασμούς δράσης και αφηρημένους μηχανισμούς. Έτσι λοιπόν, κινήθηκε μέσα στις γραφειοκρατικοποιημένες σχέσεις, αλλά και στις στενές τεχνοκρατικές αντιλήψεις με τα γνωστά και αποτυχημένα επεξηγηματικά επινοήματα (expository device).

Ο πυλώνας ουσιαστικά του επιτελικού κράτους έτσι όπως σχεδιάστηκε αφορούσε τις κοινωνικές συναινετικές παραδοχές. Δηλαδή για το πώς θα οργανωθεί ένα κράτος που μπορεί να διαμορφώνει τις αναγκαίες κοινωνικές, πολιτικές συναινέσεις και πως το επιτελικό κράτος θα χαράζει και θα εφαρμόζει στρατηγικές στη βάση των συνταγματικών ερμηνευτικών.

Το βασικό μέλημα όμως του επιτελικού κράτους δεν θα έπρεπε να ήταν ο “συναινετισμός”, ο οποίος πολλές φορές κρίνεται ως περιφρούρηση κάποιου συστήματος, αλλά η αναβάθμιση και η εξυγίανση του πολιτικού και κοινωνικού προσανατολισμού. Και αυτό γιατί ο πολιτικό-κομματικός παρασιτισμός έχει καταστεί εργαλείο διείσδυσης και διαφθοράς νοοτροπιών και συστημάτων.

Τέμπη: Κυβερνητική ολιγοκρατία

Το γεγονός ότι τα μέλη του Υπουργικού Συμβουλίου που συγκροτούν την κυβέρνηση αλλά και τα συλλογικά όργανα, δεν ελέγχονται πριν την τοποθέτηση τους από ένα ανεξάρτητο σώμα ή από κοινοβουλευτικά μέλη των κομμάτων, αλλά κρίνονται από τον πρωθυπουργό από τη θέση τους μέσα στο κομματικό σύστημα, από τις σχέσεις τους με το πρωθυπουργικό περιβάλλον, από την οικογενειοκρατική τους κατάταξη, τα κομματικά τους φέουδα, από τον αριθμό των ψήφων που κομίζουν, τότε όλο αυτό ορθώνει μια κυβερνητική ολιγοκρατία η οποία αποτελεί μια αντεστραμμένη προοπτική του επιτελικού κράτους.

Επιπλέον, εκεί όπου το μείγμα παντοδυναμίας και ακρισίας παραμένει ανεξέλεγκτο και οι υπουργοί όσο δηλώνουν υποταγή στις πρωθυπουργικές βουλγάτες τόσο διασφαλίζουν και την παραμονή τους στο κυβερνητικό σχήμα, (για να το πούμε και αλλιώς, έτσι όπως το έλεγε ο Ζωρζ Μπιρντώ), όσο εντάσσονται οι υπουργοί στην αφομοιωμένη πρωθυπουργική κίνηση τόσο αξιοποιούνται ή αναβαθμίζονται, τότε το περιβόητο επιτελικό κράτος παραμένει κενό γράμμα.

Αυτό λοιπόν το επιτελικό κράτος στην εθνική τραγωδία στα Τέμπη όχι μόνο δεν συντονίστηκε, όχι μόνο δεν ενεργοποιήθηκε, αλλά εξυπηρέτησε προτεραιότητες οι οποίες ήταν πέραν της νομιμότητας. Για ποιο λοιπόν επιτελικό κράτος μπορούμε να μιλάμε σήμερα; Για εκείνο της μερικής και αποσπασματικής σκοπιμότητας; Για εκείνο που δημιουργεί σχέσεις εξάρτησης με συμφέροντα; Ή για εκείνο που του έχουν αφαιρεθεί όλες οι λειτουργικές αποδοτικότητες; Τελικά το επιτελικό κράτος αποτελεί μια ακόμη θνητή φλυαρία.