Η μεγάλη διάψευση – Γιατί στην Ελλάδα πήγαν όλα ανάποδα;

Πενήντα χρόνια μετά τη Μεταπολίτευση, κανένας δεν θα μπορούσε να φανταστεί ότι η πλειοψηφία του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου θα έφτανε στο σημείο να καταδικάσει την Ελλάδα για παραβιάσεις του Κράτους Δικαίου και της ελευθερίας του Τύπου. Κανένας δεν θα μπορούσε να σκεφτεί ότι μια μέρα η πολιτική ζωή του τόπου θα έφτανε σε τέτοιο σημείο, που κανένα πρόσωπο δεν θα θεωρείται κατάλληλο να διατυπώσει μια εναλλακτική πρόταση για τη διακυβέρνηση της χώρας. Κανένας δεν θα μπορούσε να προβλέψει ότι εκεί που γεννήθηκε η Δημοκρατία δεν θα υπάρχει αντιπολίτευση.

Χωρίς καμία αμφιβολία, η Ελλάδα βαδίζει σε λάθος κατεύθυνση. Πως φτάσαμε, αλήθεια, ως εδώ; Έγιναν τόσα λάθη ή υπήρχε ένα οργανωμένο σχέδιο για την απαξίωση του πολιτικού συστήματος; Πώς έφτασε στο σημείο μια χώρα σαν την Ελλάδα να έχει όλα τα χαρακτηριστικά μιας ολιγαρχίας; Και όμως. Όλα σήμερα θα μπορούσαν να είναι αλλιώς. H ιστορική πρόκληση που θα μπορούσε να αλλάξει για πάντα την Ελλάδα ήταν η διοργάνωση των Ολυμπιακών Αγώνων του 2004.

Τελικά, μπορεί οι Oλυμπιακοί να διοργανώθηκαν για δύο εβδομάδες με επιτυχία, αλλά δεν έμεινε ούτε ένα έργο να τους θυμίζει. Τίποτα δεν άλλαξε στην καθεστηκυία νοοτροπία. Ποιος έπεισε τον Κώστα Σημίτη να μην αναθέσει την προεδρία της Επιτροπής στη Γιάννα Αγγελοπούλου μετά την επιτυχία της διεκδίκησης το 1997; Tι φοβήθηκε το σύστημα του εκσυγχρονιστικού ΠΑΣΟΚ και δεν άκουσε τον Κώστα Λαλιώτη που προέβλεπε ότι ομάδα που κερδίζει δεν αλλάζει; Γιατί χάθηκαν αυτά τα τρία υπερπολύτιμα χρόνια για τον έγκαιρο σχεδιασμό της μελλοντικής κληρονομιάς των Αγώνων;

Μας έμειναν τα γιατί…

Όπως ήρθαν τα πράγματα μετά τις εκλογές του 2004, έξι μήνες πριν από την τελετή έναρξης, οι Ολυμπιακοί τελέστηκαν με κυβέρνηση της ΝΔ, η οποία αποδείχτηκε ανέτοιμη να διαχειριστεί την κληρονομιά τους. Ποιος είχε πείσει από την πρώτη στιγμή τον Κώστα Καραμανλή ότι η Αθήνα δεν θα τους κερδίσει; Γιατί δεν είχαν προετοιμάσει τίποτα για την επόμενη ημέρα, σε περίπτωση που γίνονταν κυβέρνηση; Ποιοι τον συμβούλευσαν να μην συγχαρεί την Πρόεδρο της Επιτροπής για την οργανωτική επιτυχία; Ποιοι έχτισαν την ατζέντα της οικονομικής τους αποτυχίας, από το φθινόπωρο του 2004, δυσφημώντας τη χώρα σε όλο τον κόσμο; Ποιοι και γιατί αποφάσισαν να τελειώσουν την υπόθεση 2004 αμέσως μετά τη λήξη των Αγώνων;

Το ΠΑΣΟΚ ήταν ένα κίνημα τόσο ισχυρό, που θα ήταν αδιανόητο να σκεφτεί κανείς την κατάσταση στην οποία βρίσκεται σήμερα. Άντεξε ακόμα και τη διαδοχή του Ανδρέα Παπανδρέου. Η πτώση του ξεκίνησε από τον εμφύλιο του 2007. Ποιος συμβούλευσε τον Βαγγέλη Βενιζέλο μετά το αποτέλεσμα των εκλογών του 2007 να πάει το ίδιο βράδυ στο Ζάππειο; Γιατί μετέτρεψε την αυτονόητη λογικά επικράτησή του σε μια σύγκρουση με κυρίαρχο στοιχείο το συναίσθημα;

Όταν κατάλαβαν στο ΠΑΣΟΚ, μετά τις εκλογές του 2009, ότι παρέλαβαν μία χρεοκοπημένη χώρα, ποιοι συμβούλευσαν τον Γιώργο Παπανδρέου να κάνει το καταστροφικό διάγγελμα στο Καστελλόριζο; Ποιοι επέμεναν να μην προκηρύξει εκλογές; Γιατί τον άφησαν να χρεωθεί την υπογραφή του πρώτου μνημονίου; Εάν είχαν γίνει εθνικές εκλογές, η ΝΔ θα είχε χρεωθεί τη χρεοκοπία της χώρας, το ΠΑΣΟΚ θα τις είχε ξανακερδίσει και δεν θα είχε αυτό το στίγμα με τη δική του υπογραφή. Η ιστορία θα είχε γραφτεί διαφορετικά. Tα αλλεπάλληλα λάθη στρατηγικής του ΠΑΣΟΚ επέτρεψαν στη ΝΔ να είναι σήμερα το μοναδικό κόμμα εξουσίας με τεράστιο κόστος για τους πολίτες. Αυτό θα είχε αποφευχθεί εάν τα δύο μεγάλα κόμματα συνεργάζονταν εξ αρχής για την έξοδο από την κρίση, όπως έγινε με επιτυχία στην Ιρλανδία, την Κύπρο και την Πορτογαλία.

“Ένας κόσμος ανάποδα”

Γιατί ο Αντώνης Σαμαράς αμφισβήτησε το έλλειμμα του 2009 όταν διαδέχτηκε τον Κώστα Καραμανλή, χρέωσε στο ΠΑΣΟΚ την ευθύνη ότι το φούσκωσε, δεν ψήφισε το πρώτο μνημόνιο, διέγραψε την Ντόρα Μπακογιάννη επειδή το ψήφισε; Ποιοι τον συμβούλευσαν να διχάσει την ελληνικό λαό, χωρίζοντας τους πολίτες σε “μνημονιακούς” και “αντιμνημονιακούς”; Ποιος τον έπεισε να μην παραιτηθεί αμέσως μετά τις διαδοχικές ήττες του από τον ΣΥΡΙΖΑ στις ευρωεκλογές και στις εθνικές εκλογές; Ποιος έχει την ευθύνη που δεν απείχε η ΝΔ από το δημοψήφισμα, ώστε να το καταστήσει άκυρο λόγω μικρής συμμετοχής, με τη βεβαιότητα ότι θα κερδίσει το “ναι”; Εάν ακυρωνόταν το δημοψήφισμα, ο ΣΥΡΙΖΑ ίσως να είχε πέσει από το 2015.

Η αντιμνημονιακή αντιπολιτευτική στρατηγική του Αντώνη Σαμαρά καλλιέργησε το έδαφος για την άνθιση του ΣΥΡΙΖΑ. Ο Αλέξης Τσίπρας την αξιοποίησε για να κερδίσει τις Ευρωεκλογές το 2014 και δύο φορές τις εθνικές εκλογές το 2015, με αποτέλεσμα να γίνει ο πρώτος αριστερός πρωθυπουργός στην ΕΕ. Ποιοι τον έπεισαν ότι είχαν προετοιμαστεί επαρκώς για μια επιτυχή διαπραγμάτευση με τους δανειστές, το αποτέλεσμα της οποίας θα ήταν να σκίσει τα μνημόνια, να βαράει τα νταούλια και να χορεύουν οι αγορές; Γιατί έγιναν αυτές οι αχρείαστες εκλογικά υπερβολές; Ποιοι του έκρυψαν την αλήθεια στο Κέντρο Επιχειρήσεων της Πυροσβεστικής, όταν επέστρεψε από το ταξίδι στη Βοσνία, για τους νεκρούς στο Μάτι; Ποιοι κουκούλωσαν τις ευθύνες τους για να βγει αυτός μπροστά; Εκείνο το βράδυ χάθηκε το ηθικό πλεονέκτημα της Αριστεράς.

Μακάρι τα ερωτήματα να ήταν μόνον αυτά. Στα 50 χρόνια της Μεταπολίτευσης αποδεικνύεται, για άλλη μια φορά, ότι η αληθινή ιστορία δεν γράφεται. Στα συρτάρια της τρίτης εξουσίας έχουν θαφτεί πολύ μεγαλύτερα. Η Δικαιοσύνη είναι ο μεγάλος ασθενής της Δημοκρατίας μας. «Πριν από 130 χρόνια η Αλίκη, αφού επισκέφθηκε τη χώρα των θαυμάτων, μπήκε σ’ έναν καθρέφτη για να ανακαλύψει τον κόσμο από την ανάποδη. Αν η Αλίκη ξαναγεννιόταν στις μέρες μας, δεν θα χρειαζόταν να περάσει πίσω από τον καθρέφτη, θα ήταν αρκετό να ρίξει μια ματιά έξω από το παράθυρο», έγραφε ο Εδουάρδο Γκαλεάνο στο βιβλίο του με τίτλο “Ένας κόσμος ανάποδα”. Αποκαλύπτοντας την αλήθεια για την ανεστραμμένη πραγματικότητα του σύγχρονου κόσμου, όπου τα αριστερά βρίσκονται δεξιά, τα πάνω κάτω και τα εμπρός πίσω…