Η Μήδεια ξεγύμνωσε την αποδόμηση του κρατικού μηχανισμού

Τα σοβαρά προβλήματα που προέκυψαν από την πρόσφατη διήμερη χιονόπτωση στο λεκανοπέδιο Αττικής (κλειστοί δρόμοι, δραματικές πολυήμερες διακοπές ρεύματος και νερού στο βόρειο τμήμα, κλειστή εθνική οδός), κατέδειξαν για μια ακόμα φορά το εμπεδωμένο πλέον τραγικό συμπέρασμα.

Η Ελλάδα βρίσκεται σε τροχιά μεγάλης παρακμής, εξαιτίας της χρεοκοπίας, της ένταξής της στον μνημονιακό “οδοστρωτήρα” την προηγούμενη δεκαετία και της ένταξης της στις ράγες των πολυετών μεταμνημονιακών δεσμεύσεων. Πρόκειται για ολιστική γενικευμένη κρίση, που θυμίζει επιθετικό καρκίνο, ο οποίος προσβάλλει ραγδαία όλο το σώμα του ασθενούς. Κρίση, που διαχέεται σε όλους τους αρμούς, που συνθέτουν το πολιτικό θεσμικό και κοινωνικό εποικοδόμημα και επιδεινώνεται από την παραλυτική πανδημία του Covid-19.

Τα επαναλαμβανόμενα βασανιστικά ερωτήματα γι’ αυτή την μόνιμη κακοδαιμονία της Ελλάδας, που έχει μετατραπεί σε “απροστάτευτη πατρίδα”, μένουν αναπάντητα από τις εκάστοτε παραλυτικές πολιτικές εξουσίες και επικαλύπτονται συνήθως από ασκήσεις επικοινωνιακής διαχείρισης, χωρίς κανείς να αναλαμβάνει γενναία τις πολιτικές ευθύνες, που του αναλογούν. Κάτι τέτοιο θα ήταν εξόχως ευεργετικό και λυτρωτικό για τη χώρα μας, στην οποία ευδοκιμεί η ατιμωρησία, τόσο για την δημιουργία μιας νέας πολιτικής αντίληψης και συνείδησης, όσο και για την συνειδητοποίηση της διάλυσης του κρατικού μηχανισμού και την ανάγκη ανάληψης μέτρων στοιχειώδους αποτροπής του.

Πρόκειται για τα επίχειρα της δραματικής μείωσης των κονδυλίων για την συντήρηση των υποδομών, στον βωμό της δημιουργίας των μνημονιακών “υπερπλεονασμάτων” και της σκληρής περικοπής των βασικών δημοσίων δαπανών. Η πρόσφατη αυτή περιπέτεια στην Αττική, που είναι συνέχεια των προηγούμενων οδυνηρών καταστροφών στο Μάτι και στη Μάνδρα, καταδεικνύει τις διαχρονικές εγκληματικές ευθύνες του “νόθου πελατειακού” κράτους, όπως αυτό διαμορφώθηκε από την οικονομική ολιγαρχία της χώρας, που το κύριο γνώρισμά της είναι ο παρασιτισμός και η “μαυραγορίτικη” αντίληψη, καθώς και του εκάστοτε πολιτικού προσωπικού εξουσίας, κεντρικού και περιφερειακού, ως εφαρμοστή αυτών των πελατειακών και καταστροφικών πολιτικών.

Πολιτικές διάλυσης κρατικών υποδομών

Στα παραπάνω θα πρέπει να προστεθεί, και η ατομικιστική λειτουργία του ιδιοτελούς τμήματος της κοινωνίας μας, που λειτουργεί για αποκλειστικά για ίδιον όφελος και πλουτισμό (καταπάτηση δημοσίων εκτάσεων, οικοδόμηση εντός των δασών κλπ). Ένα εξ αυτών των διαχρονικών εγκλημάτων, είναι η δημιουργία του πολεοδομικού “τερατουργήματος” στο Λεκανοπέδιο της Αττικής, όνειδος του αθηνοκεντρικού “μοντέλου ανάπτυξης” και το οποίο αποτελεί πάντα την αιτία των επιγενομένων καταστροφών.

Το επικοινωνιακό αντίδοτο των λωτοφάγων της εξουσίας στην Ελλάδα είναι πάντα το κακόγουστο θέατρο σκιών περί επικαλυπτόμενων αρμοδιοτήτων, που το είδαμε για μια ακόμα φορά να κυριαρχεί στο δημόσιο λόγο. Πίσω όμως από αυτό, κρύβονται οι πολιτικές διάλυσης των κρατικών υποδομών, που λόγω της προηγηθείσας μνημονιακής κηδεμονίας έχει λάβει μεγάλες διαστάσεις, καθώς και οι πολιτικές των ιδιωτικοποιήσεων των βασικών παραγωγικών μονάδων της χώρας. Γνήσιο παράδειγμα είναι η ΔΕΗ με τη δημιουργία της ΔΕΔΔΗΕ ως φορέα διανομής του ηλεκτρικού ρεύματος, η οποία έχει πάψει να κάνει προληπτική συντήρηση του δικτύου και χρησιμοποιεί εξωτερικά συνεργεία, τα οποία συνήθως πρωτοστατούν στη διακοπή ρεύματος των φτωχοποιημένων ελληνικών νοικοκυριών.

Χωρίς υπερβολή, βρισκόμαστε ως χώρα και ως πολίτες στην κυριολεξία ενόψει επιθέσεως “αγέλης πεινασμένων λύκων”, των μεταπρατικών, δηλαδή, συμφερόντων, που αποτελούν τον πελατειακό βραχίονα των κομμάτων εξουσίας και του Ελληνικού Κράτους. Απέναντι σε αυτή την κατάσταση, απαιτείται η ενεργοποίηση των πολιτών, που η αναγκαία προϋπόθεση για την ανατροπή της σημερινής πολιτικής παρακμιακής κατάστασης, μέσω της δημιουργίας ενός νέου πατριωτικού δημοκρατικού κινήματος ανατροπής της παρασιτικής ολιγαρχίας, της ολιγαρχικής κομματοκρατίας και του κοινωνικού μιθριδατισμού.