Η “τρόικα” και η πορεία – Δημοκρατικό δικαίωμα ή αντικοινωνική ενέργεια;

Πρόσφατα σχολίασα σε άρθρο μου την υποκρισία των πολιτικών κομμάτων σε ό,τι αφορά την αντιμετώπιση της πανδημίας. Αυτή ακριβώς η υποκρισία ήταν που βρήκε λαμπρό πεδίο ανάδειξης στη συζήτηση στη Βουλή. Από την πλευρά της αντιπολίτευσης ευχάριστη εξαίρεση, σε κάποιο βαθμό, αποτέλεσε η στάση της Φώφης Γεννηματά.

Η τακτική των υπολοίπων, κατά τα άλλα, ήταν το όπου φυσάει ο άνεμος, έχοντας πάντα στο νου τους την εκλογική τους πελατεία. Εκεί, όμως, που “πήγαιναν για μαλλί βγήκαν κουρεμένοι”. Ο Κυριάκος Μητσοτάκης (προς τιμήν του) παραδέχτηκε σφάλματα σε ό,τι αφορά την έξαρση της πανδημίας και αποδέχτηκε προτάσεις της αντιπολίτευσης, κάτι μάλλον που εξέπληξε όσους τις υπέβαλαν.

Ούτως εχόντων των πραγμάτων οι κ.κ. Κουτσούμπας, Τσίπρας και Βαρουφάκης, αμήχανα πλέον, αγκιστρώθηκαν στην απαγόρευση των συναθροίσεων, μετατρέποντας σε αντιπολιτευτική σημαία την ανάγκη να πραγματοποιηθούν εκδηλώσεις για να τιμήσουν οι πολίτες την επέτειο του Πολυτεχνείου. Πορείες που σχεδόν κάθε χρόνο καταλήγουν σε μεγαλύτερες ή μικρότερες καταστροφές. Το σημαντικότερο φέτος, όμως, ήταν ο κίνδυνος πολλαπλασιασμού της ήδη μεγάλης μετάδοσης του κορονοϊού.

Η απόφαση για το δεύτερο lockdown με τεράστιο κόστος για την οικονομία, βέβαια, δεν ήταν εύκολη. Η κυβέρνηση υποχρεώθηκε να την λάβει για να αποτρέψει τα χειρότερα, την κατάρρευση του συστήματος υγείας. Θα ήταν, λοιπόν, εγκληματικό στο όνομα του εορτασμού της επετείου να επιτραπεί κάτι που αναπόφευκτα θα έριχνε λάδι στη φωτιά της πανδημίας. Πώς μπορεί να χαρακτηριστεί το γεγονός ότι οι ίδιοι πολιτικοί που προ ημερών έχυναν δάκρυα στη Βουλή για την πανδημία, κατηγορώντας την κυβέρνηση για ελλειπή μέτρα, σήμερα απαιτούν κάτι που με μαθηματική ακρίβεια θα οδηγούσε σε περαιτέρω εξάπλωση του κορονοϊού.

Το μέτωπο των τριών

Όπως είναι γνωστό, οι τρεις “καμπαλέρος” πολιτικοί αρχηγοί προχώρησαν στον σχηματισμό μετώπου κατά της απαγόρευσης των πορειών, κατηγορώντας τον πρωθυπουργό ότι με την απαγόρευση προσπαθεί να καλύψει την ανεπάρκεια του σε ό,τι αφορά την αντιμετώπιση της πανδημίας. Μετέφεραν έτσι τη συζήτηση σε άλλο θέμα μακριά από τον ιό! Εάν ο κ. Μητσοτάκης δεν έδειχνε ούτε και τώρα την ευαισθησία του για τις ζωές που χάνονται, γιατί να μην επέτρεπε και φέτος τις πορείες που γίνονται κάθε χρόνο και των οποίων η προσφορά στο τέλος τους είναι (κατά κανόνα και δυστυχώς) οι αναρχοαυτόνομοι να τα κάνουν “γυαλιά καρφιά”;

Οι τρεις πολιτικοί αρχηγοί προσπάθησαν να εντάξουν στο μέτωπο και την κα Γεννηματά, η οποία αρνήθηκε. Η άρνησή της είχε ως αποτέλεσμα να προχωρήσει ο κ. Κουτσούμπας σε εκτόξευση κατηγοριών εναντίον της για έλλειψη δημοκρατικής ευαισθησίας. Σε περιπτώσεις σαν και αυτές, στο χωριό μου λέμε: «είπε ο γάιδαρος τον πετεινό κεφάλα»!

Ο κ. Κουτσούμπας, “γνώστης” των πρωτοκόλλων προφύλαξης από την πανδημία, αναδείκνυε με περηφάνια στη Βουλή την πειθαρχία των μελών του κόμματος του, που στις προηγούμενες πορείες τους ενεργούσαν περίπου σαν “ρομπότ”. Ακόμα κι αν συμφωνήσει κανείς ότι το ΚΚΕ μπορεί να πραγματοποιήσει μία πειθαρχημένη κομματική εκδήλωση, είναι δεδομένο πως δεν μπορεί να εγγυηθεί κάτι τέτοιο για την πορεία για το Πολυτεχνείο. Η πείρα το αποδεικνύει. Κατά συνέπεια, η πολιτική απαίτηση για πραγματοποίηση της πορείας καταλήγει να είναι κίνδυνος για τη δημόσια υγεία και ως εκ τούτου αντικοινωνική.

Δημοκρατικό δικαίωμα ή αντικοινωνική ενέργεια;

Πως μπορεί, όμως, κανείς να περιμένει δημοκρατική συμπεριφορά από ανθρώπους γαλουχημένους με ουσιαστικά αντιδημοκρατικές συνταγές, που δεν διστάζουν να χρησιμοποιούν κάθε μέσο για να πετύχουν την προώθηση των αυταρχικών τους σχεδίων. Η διαφορά τους από τους καπιταλιστές συνίσταται στο ότι αυτοί, όταν βρέθηκαν στην εξουσία, έδειξαν ότι δεν τηρούν ούτε τα προσχήματα και σε ό,τι αφορά τη δημοκρατία και σε ό,τι αφορά την κατανομή του πλούτου.

Στην προσπάθεια τους οι κ.κ. Τσίπρας, Κουτσούμπας και Βαρουφάκης να στηρίξουν την ουσιαστικά αντικοινωνική επιδίωξή τους σαν δημοκρατική, βρήκαν αποκούμπι και στις δηλώσεις γνωστών προσωπικοτήτων και συνδικαλιστικών οργανώσεων. Μεταξύ αυτών και αυτού των δικαστών και εισαγγελέων. Είναι κοινό μυστικό, εξάλλου, ότι όλες σχεδόν οι συνδικαλιστικές οργανώσεις είναι κομματικά “παραμάγαζα”.

Αρκεί να κρίνει κανείς από τον τρόπο, με τον οποίο αυτά αναδεικνύονται οι συνδικαλιστικές ηγεσίες. Σ’ αυτές όχι μόνο συμμετέχουν στελέχη του κάθε κομματικού μηχανισμού, αλλά συχνά συγκρούονται αντιμαχόμενες ομάδες από το ίδιο κόμμα, καθώς και ισχυρά εξωκομματικά κέντρα. Το πραγματικό δημοκρατικό πολίτευμα, εξάλλου, είναι ή άγνωστο ή εχθρικό για όλα τα πολιτικά κόμματα, όχι μόνον στην Ελλάδα, αλλά παντού.

“Θρησκόληπτοι” και θρησκόληπτοι

Εάν τα τρία κόμματα που έχουν συμπήξει μέτωπο είχαν βιωμένη δημοκρατική συνείδηση δεν θα ζητούσαν διαφορετική μεταχείριση από ό,τι ισχύει αυτό τον καιρό του lockdown για όλους τους πολίτες. Η πολιτική δεν είναι θρησκεία, έστω κι αν ορισμένοι την προσεγγίζουν σαν είδος θρησκείας. Είναι υποκριτικό να κατηγορούν την Εκκλησία, επειδή θέλει να πραγματοποιείται η θεία λειτουργία τις Κυριακές, ενώ οι ίδιοι απαιτούν τη δική τους εξαίρεση.

Πως για τους θρησκευόμενους ισχύει η συμβουλή ότι η προσευχή τους στο σπίτι είναι εξίσου καλή για τη σωτηρία της ψυχής τους, όσο και όταν την κάνουν στην εκκλησία; Για τους “μαρξιστοθρησκευόμενους” πρέπει ντε και καλά να ισχύει κάτι; Ποια είναι η διαφορά τους από όσους ιεράρχες και παπάδες εγκληματούν καθημερινά, πολεμώντας τη χρήση της μάσκας;

Είναι δε τραγικό, οι τρεις πολιτικοί αρχηγοί και όσοι τους ακολουθούν να μην δείχνουν τον ίδιο σεβασμό για την δημόσια υγεία, στην πραγματικότητα για τη ζωή συνανθρώπων μας. Η προσπάθεια αναχαίτισης της πανδημίας δεν είναι μία απλή κυβερνητική απόφαση. Είναι μεγάλη θυσία του λαού, εργαζομένων και επιχειρηματιών. Και σε τελευταία ανάλυση κάτι δείχνει ότι οι κ.κ. Τσίπρας, Κουτσούμπας και Βαρουφάκης δεν έδειξαν την ίδια “ευαισθησία” για εθνικές εορτές, για τις οποίες ίσχυσε η απαγόρευση. Το πνεύμα της εξέγερσης του Πολυτεχνείου είναι πολύ σημαντικό για να το εργαλειοποιούν επιτήδειοι.