Κάντο όπως ο Ερντογάν

Αυτά που εννοούμε όταν λέμε “συμφέροντα”, καταλαβαίνουν μόνο από επιβολή των δυνατών και από εκβιασμούς των αδύνατων. Η Τουρκία του Ερντογάν ακολουθεί την οδό της ένοπλης επιβολής απέναντι σε ασθενέστερους πληθυσμούς, όπως οι Κούρδοι τώρα, οι Κύπριοι παλαιότερα. Και την οδό του χρησιμοθηρικού εκβιασμού απέναντι στις υπερδυνάμεις του πλανήτη, όπως οι ΗΠΑ, η Ρωσία, η ΕΕ.

Με τέτοιες πολιτικές, η “κακή” Τουρκία πετυχαίνει συνήθως τους γεωπολιτικούς και οικονομικούς της στόχους. Με όπλα την γεωστρατηγική της θέση, το σταθερό πολιτικό καθεστώς και την ενιαία πολιτική γραμμή στις εθνικές της επιδιώξεις, την μεγάλη αγορά των καταναλωτών της και την αξία της πολεμικής μηχανής της στα πλαίσια του ΝΑΤΟ. Τελευταία δε και την χρησιμοποίηση των προσφύγων και μεταναστών με ροές από τα εδάφη της προς εκβιασμό εκείνων που θέλει να εκβιάσει.

Τα όπλα αυτά τα έχει και η Ελλάδα –αναλόγως– σχεδόν όλα. Και κρίσιμη γεωστρατηγική θέση. Και σοβαρή συμμετοχή στο ΝΑΤΟ. Η καταναλωτική της αγορά δεν είναι τεράστια, αλλά δεν είναι και για πέταμα. Το πολιτικό status της νεότερης δημοκρατίας της δεν πάσχει από σταθερότητα, αλλά από διαμπερή πολιτικαντισμό. Και ροές προσφύγων και μεταναστών μπορεί να μην φεύγουν από εδώ για την ευρωπαϊκή ενδοχώρα, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι δεν μπορεί να συμβεί.

Η Ελλάδα δεν τολμά

Αλλά η Ελλάδα δεν χρησιμοποιεί αποτελεσματικά αυτά τα όπλα. Είτε γιατί δεν τολμά. Είτε γιατί οι διχόνοιες του εσωτερικού πολιτικαντισμού της, δεν εξαιρούν ούτε τα εθνικά της θέματα. Είτε γιατί δεν την αφήνουν εκείνα τα συμφέροντα, που εκμεταλλεύονται αυτές τις αδυναμίες της και σχεδόν καθορίζουν την συμπεριφορά της. Είναι μια μικρή χώρα η Ελλάδα. Δεν έχει την ισχύ του δυνατού για να επιβάλλεται. Πολύ περισσότερο ένοπλα.

Έχει όμως την δυνατότητα του κρίσιμου και χρήσιμου αδύνατου, για να εκβιάζει. Αν πρόκειται για τα εθνικά της συμφέροντα και την ζωή του λαού της, γιατί όχι; Καθώς μάλιστα είναι –αντίθετα με την Τουρκία– μέλος της ΕΕ και της Ευρωζώνης και συναποφασίζει, με δικαίωμα βέτο. Και σε ό,τι αφορά το προσφυγικό-μεταναστευτικό, ροές δεν είναι μόνο αυτές που φθάνουν εδώ στον δρόμο τους για την Ευρώπη. Ροές είναι κι αυτές που μπορούν να φεύγουν από εδώ για την Ευρώπη. Αυτά όμως θέλουν μια προϋπόθεση.

Ο διχαστικός εσωτερικός πολιτικαντισμός να μην αγγίζει τις εθνικές επιδιώξεις. Να μονιάζουν όλες σχεδόν οι πολιτικές δυνάμεις στα εθνικά θέματα. Αλλά είναι ακριβώς εκεί που πάσχουμε σοβαρά. Τόσο ώστε, ενώ η χώρα απειλείται και τα νιάτα της φεύγουν, ο πολιτικαντισμός “κάνει πόλεμο” για το αν πρέπει ή όχι να συμμετέχουν σε μια προανακριτική επιτροπή της Βουλής δύο κομματικά στελέχη. Πόσο πιο χαμηλά πια;!