Κοινωνική ευθύνη και κομματικό τζίνι – Πανδημία και διαδηλώσεις

Είναι συγκινητικό και συνάμα και ελπιδοφόρο ότι τρεις νέοι επιστήμονες του Ιδρύματος Γεωργίου Παπανδρέου, οι Κωστής Κατσανέβας, Παναγιώτης Ρονιώτης και Παναγιώτης Δούκας, θέλοντας να περιορίσουν τα θύματα της πανδημίας, καθώς και την ίδια την πανδημία, αλλά και να βάλλουν εμπρός την οικονομία με στόχο τον περιορισμό των πεινασμένων, κάθισαν και μελέτησαν τρόπους για να το επιτύχουν.

Αυτό αποτελεί ό,τι καλύτερο παράδειγμα και όχι αυτό που ζήσαμε προ ημερών, όταν μερικές χιλιάδες νέοι διαδήλωσαν κατά τρόπο που επιδεινώνει την πανδημία με φυσικό αποτέλεσμα την αύξηση των ανεπιθύμητων αποτελεσμάτων της. Αυτές οι δυο διαφορετικές συμπεριφορές αποτελούν και δυο διαφορετικές στάσεις ζωής. Η μια είναι των πολιτών που νοιάζονται για το διπλανό τους και η άλλη είναι αυτή, εκείνων που υπηρετούν την ιδεοληψία τους, αδιαφορώντας για τον πλησίον τους.

Η δεύτερη είναι μια γνωστή στάση ζωής που χάραξε εδώ και πολλά χρόνια ο καπιταλιστικός τρόπος παραγωγής και τον οποίο υιοθέτησε και ο μαρξιστικός με κάποιες διαφοροποιήσεις. Αυτές συμβάλλουν στη “σύγκλιση”, δια της εξαφανίσεως, των πολλών καπιταλιστών σε έναν μηχανισμό που συγχρόνως αναγορεύεται και σε άρχοντα του μοναδικού κόμματος που δεσπόζει στην πολιτική σκηνή και σ’ όλη την κοινωνία.

Είναι τραγικό ότι τη δεύτερη στάση ζωής την προωθούν μαζί με τον καπιταλιστικό τρόπο παραγωγής και πολιτικά κόμματα στις λεγόμενες δυτικές δημοκρατίες. Κάθε κόμμα διαθέτει και το μπουκάλι με το τζίνι μέσα και ανάλογα με την περίπτωση το απελευθερώνουν για επίδειξη δύναμης και εκδήλωσης “ενδιαφέροντος” για τα κοινά. Σε μια λειτουργούσα δημοκρατία η δύναμη κάθε κόμματος καθορίζεται από την πολιτική του απήχηση, αν και στον καπιταλιστικό τρόπο παραγωγής η πραγματική δύναμη φαλκιδεύεται από τον τρόπο που διαμορφώνεται η κοινή γνώμη.

Επίδειξη δύναμης

Η κατάσταση που προέκυψε με την πρόσφατη διαδήλωση είναι δημιούργημα των κομμάτων. Προς τι η επίδειξη δύναμης; Δεν φτάνει η καταγγελία των κομμάτων δια των ΜΜΕ ή δια των συζητήσεων στη Βουλή; Φαίνεται πως δεν τα φτάνει και δεν βολεύονται με τους κανόνες ήπιας πολιτικής αντίδρασης με σεβασμό στον συμπολίτη, όπως απαιτεί το δημοκρατικό πολίτευμα. Κι αυτό γιατί επιθυμούν να αναδείξουν στο σύνολό της την πολιτική φυσιογνωμία τους, η οποία επιτυγχάνεται με επίδειξη δύναμης. Έτσι κάθε κόμμα, όταν το κρίνει ανοίγει το μπουκάλι για να απελευθερωθεί το τζίνι.

Επειδή, μερικές φορές ή συνεχώς, κάποια κόμματα δεν διαθέτουν σοβαρό λόγο, ώστε να τον προτάξουν και να αποκτήσουν επιρροή στην κοινωνία, το τζίνι είναι ό,τι απομένει σε αυτά ως πολιτική. Για να αμαυρώσουν ή να δυσκολέψουν αντιπάλους, δημιουργούν εχθρούς για το τζίνι. Έτσι, μαζί με τούς εχθρούς δεινοπαθεί συγχρόνως και ολόκληρη η κοινωνία.

Μάλιστα κάποια από τα κόμματα, στις συνθήκες της πανδημίας φαίνεται να χρησιμοποιούν το τζίνι κατά κόρο για να δημιουργήσουν συνθήκες, ώστε στη συνέχεια να χύνουν κροκοδείλια δάκρυα πότε για τα θύματα της πανδημίας και πότε για τις συμφορές των μικρομεσαίων. Αυτούς τους οποίους όταν ο ΣΥΡΙΖΑ ήταν στην εξουσία τους “φρόντισε” δεόντως, όπως ομολόγησε και ο κ. Πολάκης.

Πανδημία και υπευθυνότητα

Σε προηγούμενο άρθρο μου είχα παρομοιάσει την πανδημία με βάρκα με δυο τρύπες με έναν ναυαγό διαθέτοντας σωσίβιο, που μπορούσε να περιορίσει την εισροή νερού και στις δυο τρύπες μερικώς ή εναλλακτικά να περιορίσει πλήρως την εισροή μόνον σε μία τρύπα. Ό,τι δηλαδή κι αν έκανε ο ναυαγός η βάρκα γέμιζε με νερό και βέβαια θα βούλιαζε εάν δεν τον προλάβαινε κάποιο περαστικό πλοίο να τον σώσει από πνιγμό. Το πλοίο της σωτηρίας στην περίπτωση της πανδημίας είναι το εμβόλιο και το σωσίβιο η μάσκα, καθώς και πρόσθετα μέτρα, όπως ο περιορισμός άσκοπης κίνησης και οι αποστάσεις μεταξύ μας. Όλα αυτά προς χάριν της δημόσιας υγείας και προς χάριν της οικονομίας.

Αντί, λοιπόν, τα κόμματα να μιμηθούν το καλό παράδειγμα των τριών επιστημόνων και να αξιοποιούν το επιστημονικό τους δυναμικό, ώστε να προσφέρουν πραγματική βοήθεια στα μέλη της κοινωνίας, εφ ώ ετάχθησαν δια της ιδρύσεως τους, προτιμούν να απελευθερώνουν το τζίνι. Διαδηλώνουν εν μέσω πανδημίας, πάντα με το μυαλό στην εξουσία, γνωρίζοντας ότι με τον τρόπο αυτό διευκολύνουν την διάδοση του ιού με ό,τι αυτό συνεπάγεται.

Τέτοιες πράξεις είναι ανεύθυνες και βλάπτουν την κοινωνία, ανεξαρτήτως προθέσεων. Ως εκ τούτου είναι καταδικαστέα. Οι ελευθερίες, που επικαλούνται παραπέμποντας στο Σύνταγμα δεν προβλέπονται σε καμιά δημοκρατία που σέβεται τον εαυτό της. Η ελευθερία στις δημοκρατίες σε καμία περίπτωση δεν πρέπει να βλάπτει την κοινωνία.

Αστυνόμευση στα πανεπιστήμια

Αναφορικά με την αστυνόμευση στα πανεπιστήμια η μεγάλη πλειονότητα των πολιτών, μεγαλύτερη του 65% σύμφωνα με δημοσκοπήσεις, υποστηρίζει την αστυνόμευση για την προστασία καθηγητών, φοιτητών και των ίδιων των πανεπιστημίων από τις βέβηλες και βάρβαρες πράξεις, οι δράστες των οποίων φαντάζομαι ότι θα συμμετείχαν στη διαδήλωση.

Με την ευκαιρία αυτή να ρωτήσω: προς τι η σχετική πρόταση της ηγεσίας του ΚΙΝΑΛ; Δεν έχει ακόμα συνειδητοποιήσει ότι το περιβόητο αυτοδιοίκητο των πανεπιστημίων έχει εδώ και πολλά χρόνια μετατραπεί σε όμηρο των βαρβάρων που ξυλοφορτώνουν καθηγητές, που χτίζουν με τούβλα τις πόρτες των γραφείων του, που καταστρέφουν εξοπλισμό και κτήρια.

Τα πανεπιστήμια αυτή τη στιγμή έχουν ανάγκη απελευθέρωσης από τα δεσμά, που τους έχουν επιβάλει οι αδίστακτοι αντιεξουσιαστές. Εάν εφαρμοστεί η πρόταση του ΚΙΝΑΛ το μόνο αποτέλεσμα θα είναι η συνέχιση της ομηρίας των πανεπιστημίων. Οι άοπλοι αστυνομικοί (μόνο γκλομπ) που θα τοποθετηθούν στα πανεπιστήμια δεν μπορεί από κανένα λογικό να θεωρηθούν δυνάμεις καταστολής Έλεος!