Μα τον Σταύρο Θεοδωράκη όλοι τον ξέρουν!

“Αυτά [να τα πείτε] σε αυτούς που γνωρίζετε, όχι σε ανθρώπους που δεν γνωρίζετε, και όχι σε ανθρώπους που υπηρετούν την πατρίδα” απάντησε θυμωμένα ο πρόεδρος του Ποταμιού, Σταύρος Θεοδωράκης σε μια κυρία που του παραπονέθηκε στη Θεσσαλονίκη για τη στάση του στην κύρωση των “Πρεσπών” . Τον πλησίασε και του είπε “Μας ξεπούλησες, αισθάνομαι χωρίς αξιοπρέπεια, χωρίς ιδεολογία, χωρίς τίποτα” του είπε η Μακεδόνισσα, κάνοντάς τον να χάσει την ψυχραιμία του. “Πάντα θα υπάρχει μια κυρία που θα έχει μια ακραία άποψη” είπε χαμογελώντας την επόμενη μέρα σε συνέντευξη ο Σταύρος Θεοδωράκης, σημειώνοντας ότι κανείς εξάλλου δεν ακολούθησε την “ακραία” συμπεριφορά της. Τελικά τον Θεοδωράκη τον γνωρίζουμε ή όχι;

Ενώ μια πολίτης του εξέφρασε με θάρρος το παράπονο εκατομμυρίων Ελλήνων, ο πρόεδρος του Ποταμιού την πέταξε στον “κάδο” των ακραίων, δηλώνοντας τον πατριωτισμό του. Ο τελευταίος έγκειται στην υποστήριξη των “Πρεσπών”, καθώς όπως έχει δηλώσει ο ίδιος, στην Ελλάδα “δεν θα αντέξουμε πολύ ακόμη ως προκεχωρημένο φυλάκιο της ΕΕ σε μια σπαρασσόμενη περιοχή“.

Ποιος σύμβουλος του Θεοδωράκη τον ενημέρωσε ότι η Ελλάδα από στιγμή σε στιγμή θα καταρρεύσει, επειδή το κρατίδιο της ΠΓΔΜ αναζητά ένα όνομα και μάλιστα ελληνικό; Στην πρόσφατη εκδήλωση του Ποταμιού για τη Μακεδονία, μπορεί ο καθένας να πάρει μια γεύση των ομιλητών και των παριστάμενων “συμβούλων” του Ποταμιού. Στην ατζέντα του Σταύρου Θεοδωράκη βαραίνει περισσότερο η δυσνόητη -και για τον ίδιο- ευρωπαϊκή ατζέντα από τους Έλληνες πολίτες, οι οποίοι αποκτούν σημασία ως “προκεχωρημένο φυλάκιο” των Ευρωπαίων.

Ο πρόεδρος του Ποταμιού έψεξε την κυρία που του μίλησε καθώς “δεν τον γνώριζε”. Το δυστύχημα με την αντίδραση του κ. Θεοδωράκη είναι ότι όλοι τον γνωρίζουν και γι’ αυτό φρόντισε ο ίδιος. Αυτό ακριβώς δήλωνε ήδη από το 2014. “Εμένα ο κόσμος με ξέρει. Ξέρει τις αρχές μου“ έλεγε “Θα μου ήταν πάρα πολύ εύκολο να χρησιμοποιήσω τη δημοσιότητά μου και να βγω στα κάγκελα”. Άραγε η δημοσιότητά του έμεινε αμέτοχη στην υπερπροβολή του κόμματος στα σπάργανά του;

Δίχως προηγούμενο

Άραγε, το 2014 πόσα κόμματα απόλαυσαν ανάλογης υπερπροβολής με αυτής του Ποταμιού δίχως να έχει μπει καν στη Βουλή; Ο νέος σχηματισμός προβλήθηκε δίχως προηγούμενο και ο κόσμος άκουσε τις προτάσεις του. Μέχρι και η Ευρώπη τον έμαθε αμέσως. Από τότε τον είχε καλωσορίσει η ευρωπαϊκή ελίτ με διθυραμβικά λόγια και επίσημα δείπνα, βλέπε Γκι Φερχόφστατ. Φυσικά, διότι ο πολιτευόμενος Θεοδωράκης ήταν εξαιρετικά φιλικός με τους χειρισμούς των Βρυξελλών. Εξάλλου, το Ποτάμι είχε στηρίξει και την προεδρία Γιούνκερ στην Κομισιόν.

“Για ποιον λόγο να είναι εναντίον μας οι Ευρωπαίοι, για ποιόν λόγο ο Ολάν να είναι εναντίον μας”, έλεγε ο Θεοδωράκης και συμπλήρωνε “Μα γιατί ποιος έχει σκοπό να βάλει στο μάτι την Ελλάδα“. Κοινός παρανομαστής όλων των προτάσεών του ήταν ανέκαθεν “να εναρμονιστούμε με τις επιταγές του δυτικού κόσμου“, αδιαφορώντας για τα όρια εναρμόνισης που επιθυμεί η ελληνική κοινωνία και αποσιωπώντας το πλήρως αντικοινοτικό πνεύμα του πακέτου (μη) διάσωσης της χώρας. Με την ψήφιση του τρίτου Μνημονίου το 2015, ο Σταύρος Θεοδωράκης είχε δηλώσει ότι “ψήφισε τη σωτηρία της χώρας“. Βέβαια ο επικεφαλής του Ποταμιού δεν είναι ο μοναδικός πολιτικός που επαίρεται μόνο και μόνο που προωθεί απρόσκοπτα αποφάσεις ειλημμένες αλλού.

Η άγνοια των ευρωπαϊκών πολιτικών και των παραγόντων που τις διαμορφώνουν συσκευάστηκε ως ευρωπαϊσμός που πρέπει να υιοθετηθεί και στην Ελλάδα. Ακόμα και υποστηρικτές του Ποταμιού αναγνωρίζουν ότι ο επικεφαλής στερείται επαφής με την πραγματικότητα και τις λειτουργίες της. Στην πορεία τον εγκατέλειψαν τόσο οι περσόνες, των οποίων η σύζευξη με την πραγματικότητα θυμίζει εκείνη της Θάτσερ, όσο και οι αφανείς πολίτες που ήταν μέρος της πραγματικότητας. Στους τελευταίους υπήρχαν πολλοί με τις καλύτερες προθέσεις που απογοητεύτηκαν από το “κίνημα” .

Παντού και πουθενά

Το κόμμα ήταν παντού και πουθενά. Αν πάμε πίσω στο 2014 ο Θεοδωράκης ήταν έτοιμος να συνεργαστεί και με τον Σαμαρά. Τότε έλεγε “Προέχει να βρούμε μια γλώσσα συνεννόησης. Το μέλλον θέλει συνεργασίες. Είμαι έτοιμος να συνεργαστώ και με τον Σαμαρά και με τον Τσίπρα στη βάση ενός σχεδίου“. Το 2015 όμως τα γύρισε “Το Ποτάμι ήρθε στην πολιτική ζωή του τόπου για να αλλάξει τα πράγματα, και αυτό δεν μπορεί να γίνει εάν συνεργαστούμε είτε με τον ΣΥΡΙΖΑ, είτε με τη ΝΔ, είτε με το ΠΑΣΟΚ“.

Το καλοκαίρι του 2018 ο Θεοδωράκης έκλεινε πάλι το μάτι στη ΝΔ, δηλώνοντας ότι ο Μητσοτάκης δεν έχει ακροδεξιά ατζέντα. Πρόσφατα δήλωσε ότι θα υποστηριχθεί από τον φιλελεύθερο κόσμο της ΝΔ. Υπόψιν ότι ο Αντώνης Σαμαράς αντιπροσωπεύει και το ακροδεξιό πρόσωπο της ΝΔ, (βλέπε Βορίδη, Μπαλτάκο, Γεωργιάδη). Οπότε το Ποτάμι δήλωνε έτοιμο να συνεργαστεί με έναν ακροδεξιό. Δίχως αμφιβολία, ο πρόεδρος του Ποταμιού εξαρχής είχε κάποιες ενδιαφέρουσες ιδέες τόσο σε ευρωπαϊκό επίπεδο (μέτρα για την εισβολή των κινεζικών προϊόντων) όσο και σε κοινωνικό (ατομικά δικαιώματα). Αλλά ο οργανισμός που συν-έστησε ήταν πολύ νεφελώδης και εσωτερικά αντιφατικός.

Αφανείς προσωπικότητες σχοινοβατώντας στην πολιτική απειρία, τον ρομαντισμό και την πραγματική διάθεση να βοηθήσουν, είχαν ακολουθήσει το Ποτάμι. Στην πορεία όμως θα τους δείτε άφαντους. Αντιλήφθηκαν ότι το Ποτάμι δεν ήταν τίποτα το διαφορετικό και τα ελάχιστα διαφορετικά του σημεία “έσβησαν” σαν κουνούπια. Το “κίνημα” πνίγηκε πριν καλά αναπτυχθεί. Ήταν κόσμος που νόμιζε ότι γνώριζε τον τηλεοπτικό Θεοδωράκη αλλά κατάλαβαν ότι τελικά δεν τον γνώριζαν. Όπως ακριβώς η κυρία που τον αιφνιδίασε στη Θεσσαλονίκη. “Δεν με ξέρετε” της είπε.

Τώρα όμως όλοι γνωρίζουν. Οι πολιτικοί σχηματισμοί που “ποινικοποιούν” την ιδεολογία βάσει του “εμείς δεν ανήκουμε πουθενά”, που ανακατεύουν γκροτέσκα “ευρωπαϊσμό” και “πατριωτισμό” και δηλώνουν πρόθυμοι να συνεργαστούν από ακροδεξιούς (Σαμαράς), νεοφιλελεύθερους (Μητσοτάκης) μέχρι και “αριστερούς” (ΣΥΡΙΖΑ) είναι πλέον γνωστοί. Ένα γνωρίζει ο κόσμος, ότι στο Ποτάμι δεν γνωρίζουν τίποτα.