Μία απάντηση στον Παπαχελά για τους “εσωκομματικούς καυγάδες”(!) της ΝΔ

Στην εκδήλωση, στην οποία ήμουν παρών σε αντίθεση με τον κ. Παπαχελά, διαπίστωσα ιδίοις όμμασιν τα εξής:

• Την πρωτοφανή κοσμοσυρροή που έφθανε μέχρι την Βασιλίσσης Σοφίας, με παρουσία όχι μόνον της αθηναϊκής κοινωνίας και εξεχουσών προσωπικοτήτων, αλλά και πολλών μη νεοδημοκρατών, κεντρώων (με την πραγματική έννοια του όρου, όχι δηλαδή με την έννοια των οπαδών της πολυπολιτισμικότητας που προσπαθεί μετά μανίας αλλά ματαίως να προσδώσει στον όρο “Κέντρο” το Μαξίμου και διάφορα μέσα αναπαραγωγής των απόψεών του, ακόμα και αριστερών.
• Τον ενθουσιασμό του κοινού, ο οποίος θύμιζε παλαιές εποχές μαζικής συμμετοχής της κοινωνίας στα κοινά, όταν η αποχή δεν ήταν 60%.
• Την τεράστια ανταπόκριση του κοινού στις εξαιρετικά συγκροτημένες ομιλίες των Κοττάκη, Σαμαρά και Καραμανλή.

Όλα αυτά ο διευθυντής της “Καθημερινής” τα αποδίδει σε «εσωκομματικούς καυγάδες», παραγνωρίζοντας το βάθος της ιδεολογικής διάστασης του ζητήματος. Θεωρεί ότι επειδή απέλιπεν ο κίνδυνος επιστροφής του ΣΥΡΙΖΑ, η ΝΔ «θα μπορούσε εύκολα να επιστρέψει στον… παλιό καλό εαυτό της», επειδή είναι «ένα κόμμα με μεγάλη παράδοση στα εσωκομματικά μαχαιρώματα και στην αντιπαράθεση μεταξύ “βαρώνων”».

Επίσης προειδοποιεί για τους κινδύνους που εμπεριέχει «μία πολιτική περιπέτεια που θα οφειλόταν σε εσωκομματικούς καυγάδες» και διερωτάται «ποια ΝΔ μπορεί να αγγίξει ξανά την αυτοδυναμία», συμπληρώνοντας ότι «οι καθαρόαιμες λύσεις οδήγησαν ιστορικά στην συρρίκνωση». Προσθέτει ότι «ο σύγχρονος νοικοκυραίος είναι πολύ πιό ανοιχτός σε νέα ρεύματα και ιδέες». Εν κατακλείδι, συνιστά στους πολιτικούς να ακούν τους πολίτες και «όχι να εμπλέκονται σε αυτοαναφορικές διενέξεις, που τους αφήνουν μάλλον αδιάφορους».

Η βασική παρεξήγηση, η οποία διέπει το άρθρο Παπαχελά είναι η ερμηνεία του σεισμικών διαστάσεων γεγονότος. Δύο πρώην πρωθυπουργοί της ΝΔ αποδομούν δημοσίως την κυβέρνηση της ΝΔ και ένα πλήθος κεντροδεξιών κομματικών στελεχών, οπαδών, αλλά και απλών πολιτών χωρίς κομματική ιδιότητα να επικροτεί με πάθος. Είναι εντελώς επιφανειακή η αντίληψη ότι όλο αυτό μπορεί να παραχθεί από εσωκομματικούς καυγάδες.

Η κοινωνία συμμετείχε και ζητωκραύγασε με πάθος την κριτική εναντίον της κυβέρνησης (κάτι πρωτοφανές στην ιστορία της ΝΔ), διότι η κυβέρνηση δεν εκφράζει πλέον την ευρεία κεντροδεξιά παράταξη, αλλά αλλότρια εισαγόμενα ιδεολογήματα της εθνομηδενιστικής Αριστεράς (και όχι της σοβαρής παραδοσιακής Αριστεράς), όπως ο αντινατιβισμός, η πολυπολιτισμικότητα και η πολιτική ορθότητα. Η διάσταση αξιών μεταξύ της κυβέρνησης και της κοινωνίας είναι διάχυτη και κραυγαλέα, και απλό μόνον δείγμα της είναι αυτό που συνέβη στο Πολεμικό Μουσείο.

Τί θέλει ο κόσμος της ΝΔ

Ο κόσμος της ΝΔ αλλά και γενικώτερα η ελληνική κοινωνία (πλην φυσικά εθνομηδενιστών, ψευδοδικαιωματιστών, αντινατιβιστών, πολυπολιτισμικών και λοιπών, που δεν εκφράζουν τίποτε πέρα από τον εαυτό τους) αισθάνεται ότι η παρούσα κυβέρνηση αποδομεί συστηματικά ό,τι συνέχει από αιώνων την ελληνική κοινωνία, εκθεμελιώνοντας βασικές αξίες. Η ελληνική κοινωνία καθόλου δεν είναι ανοιχτή στον αντινατιβισμό, στην πολυπολιτισμικότητα και στον ακραίο δικαιωματισμό της κυβέρνησης, όπως θεωρεί ο κ. Παπαχελάς.

Αυτά τα εισήγαγαν στην κυβέρνηση πρώην “ανανεωτικοί αριστεροί” ή πρώην στελέχη προσκείμενα στον κύκλο του Κώστα Σημίτη, που επέβαλαν μέσω της παρουσίας τους στο Μαξίμου αδιανόητες προτεραιότητες σε μία παράταξη που, αν μη τι άλλο, ακολουθούσε πάντοτε τα αυτονόητα. Επίσης, σε συρρίκνωση οδήγησαν την ΝΔ, την μόνη παράταξη που επεβίωσε των μνημονίων, όχι «οι καθαρόαιμες λύσεις» αλλά η πολιτική της σημερινής κυβέρνησης, πού συνετρίβη στις ευρωεκλογές με το πρωτοφανές 28% και έστειλε ένα 20% στα κόμματα της ταυτοτικής Κεντροδεξιάς (και καθόλου Ακροδεξιάς όπως παραπλανητικά και εντελώς αντιεπιστημονικά τους αποκαλεί το Μαξίμου) και ένα εκατομμύριο ψηφοφόρους της ΝΔ στην αποχή.

Εάν ο κ. Παπαχελάς ενδιαφέρεται, όπως δείχνει το άρθρο του, για την μακροημέρευση της ΝΔ στην διακυβέρνηση, η συνταγή είναι ακριβώς η ανάποδη από αυτήν που προτείνει. Είναι ο επαναπατρισμός των ψηφοφόρων που είτε απείχαν είτε ψήφισαν ταυτοτικά κεντροδεξιά κόμματα, μέσω της αυτονόητης σε μία δημοκρατία σύμπλευσης μεταξύ της εκλογικής βάσης και της λαϊκής βούλησης με την κυβερνητική πολιτική. Στην αντίθετη περίπτωση, η εμμονή της κυβέρνησης θα οδηγήσει σε δεύτερη και οριστική συντριβή στις εθνικές εκλογές, οπότε θα επιβεβαιωθεί το γνωστό ρητό ότι «η εσχάτη πλάνη έσσεται χείρων της πρώτης».