Μην πυροβολείτε τον Τραμπ

Καθώς η εκλογή Μπάιντεν στον Λευκό Οίκο δείχνει οριστική, η εποχή Τραμπ λήγει και είναι ίσως πρόσφορη η συγκυρία για μία αποτίμηση της σχέσης του ελληνικού πατριωτικού χώρου με τον απερχόμενο αμερικανό Πρόεδρο. Μιλάμε βέβαια για σχέση …πλατωνική, σε αντίθεση με την στενή, πολιτικοοικονομική σχέση συμφερόντων που έχει από δεκαετίες μεγάλο μέρος των τοπικών ελίτ με τους υπερατλαντικούς μηχανισμούς εξουσίας, τους μηχανισμούς εκείνους που βρέθηκαν απέναντι στον εκκεντρικό μεγιστάνα.

Τι συνέδεσε λοιπόν τον μέσο Έλληνα πατριώτη με την ρητορική αλλά και την όλη προεδρία Τραμπ; Πρώτα πρώτα σε επίπεδο ιδεολογίας, ο λόγος του αμερικανού Προέδρου κατά την ανάληψη των καθηκόντων του αλλά και στη Γενική Συνέλευση του ΟΗΕ εξέφρασε σε πολύ μεγάλο βαθμό όσα πάνω κάτω λέει κάθε άνθρωπος που έχει προτεραιότητα την επιβίωση αλλά και την κάθαρση του οικείου οικοσυστήματος, δηλαδή του εθνικού του κράτους.

Ειδικά στην Ελλάδα η μεγάλη πλειοψηφία του λαού μας θα στήριζε με κάθε τρόπο την όποια προσπάθεια “αποξήρανσης του βούρκου”, του κομματικού και παρακρατικού κατεστημένου. Αφού λοιπόν ο Πρόεδρος Τραμπ τόλμησε να το διακηρύξει και να το επιχειρήσει σε έναν βαθμό, τι λογικότερο από το να κερδίσει τη συμπάθεια των πολλών; Βεβαίως κέρδισε και το απέραντο μίσος του καθεστώτος, εξ ου και η εκλογική του ήττα, παρότι πήρε 15% περισσότερες ψήφους απ’ ό,τι το 2016!

Presstitutes και big tech

Πουθενά δεν εκδηλώθηκε τόσο αναντίρρητα το μίσος κατά του Τραμπ όσο στα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης, παραδοσιακά και μή. Επί τέσσερα ολόκληρα χρόνια δεν ακούστηκε μία καλή κουβέντα από τις presstitutes (εξαίρετος όρος του Π.Κ. Ρόμπερτς) για τον ένοικο του Λευκού Οίκου, κι ας έφερε αυτός θεαματικότατα αποτελέσματα στην Οικονομία. Ούτε ο εκμηδενισμός της ανεργίας στα επίπεδα του 1967, ούτε το κλείσιμο της εισοδηματικής ψαλίδας κατά το 1/3, ούτε η επιστροφή εκατοντάδων χιλιάδων επιχειρήσεων στις ΗΠΑ, ούτε η ιστορική εκτόξευση των Χρηματιστηρίων αξιώθηκαν την δέουσα προβολή.

Όλα αυτά βέβαια μέχρι την έλευση της πανδημίας που τσάκισε την οικονομία και τόσο εξυπηρέτησε τους αντιπάλους του. Για τον Τύπο, έντυπο και ηλεκτρονικό, υπήρχε μόνο το Russiagate, το impeachment, οι φαιδρές ιστορίες με τις προ δεκαετιών ροζ περιπέτειες του Προέδρου ή ο τρόπος με τον οποίον η Μελάνια κοίταξε τον άντρα της. Αλλά και αυτή η εναντίωση δεν ήταν αρκετή, γι’ αυτό επιστρατεύθηκε και η νέα τεχνολογία, με τη χρήση της οποίας είχε προ τετραετίας κερδηθεί η εκλογή. Έτσι, τα ιδιωτικά δίκτυα Facebook, Twitter, Instagram, YouTube κτλ άρχισαν να φιμώνουν τον Τραμπ, απαγορεύοντας την μετάδοση ακόμη και επίσημων δηλώσεών του.

Αποκορύφωμα η χυδαία λογοκρισία του μετεκλογικού του λόγου από τα τηλεοπτικά κανάλια της διαπλοκής, γεγονός πρωτοφανές και από μόνο του τρομακτικό για κάθε δημοκράτη! Ποιος εχέφρων πατριώτης, που ζει και βλέπει την δική του φίμωση από τα οίκαδε μέσα δεν θα έβλεπε αντιστοιχίες με τις εμπειρίες του; Από το ανεπανάληπτο συλλαλητήριο της Θεσσαλονίκης για τη Μακεδονία μέχρι τις πολύχρονες κινητοποιήσεις στη Χαλκιδική κατά των χρυσωρυχείων και από την αντίσταση των νησιωτών μας προ οκταμήνου στον λαθροεποικισμό και τα ΜΑΤ μέχρι τα ατιμώρητα κατά συρροήν πρασινογάλαζα σκάνδαλα.

Παγκοσμιοποίηση

Στο μείζον θέμα της παγκοσμιοποίησης: είναι πλειοψηφική άποψη αλλά και κοινή λογική πως η πατρίδα μας στο περιβάλλον των μηδενικών δασμών και της ασύδοτης αγοράς δεν έχει καμία πιθανότητα οικονομικής και παραγωγικής επιβίωσης. Τι καλύτερο θα μπορούσε να μας συμβεί από το να αρχίσει η αντιστροφή των τριών “ελευθεριών διακίνησης” από την ίδια τη Μέκκα του διεθνούς συστήματος;

Είχαμε λοιπόν έναν Πρόεδρο που έκανε πράξη την αντιστροφή αυτή (αποχωρώντας από διεθνείς συμφωνίες-οργανισμούς κι επιβάλλοντας δασμούς) με θεαματικά μάλιστα αποτελέσματα για την πατρίδα του, και εμείς θα τον κοιτούσαμε στα …δόντια; Μάλιστα, καθώς ήθελε να απεκδυθούν οι ΗΠΑ τον ρόλο του παγκόσμιου χωροφύλακα, απέσυρε στρατεύματα από διάφορα μέτωπα και δεν ξεκίνησε κανέναν νέο πόλεμο – μοναδική εξαίρεση από δεκαετίες. Βεβαίως υπήρξαν εν Ελλάδι και κείνοι που στεναχωρήθηκαν όταν ο Τραμπ ταπείνωνε τη Μέρκελ, αλλά μόνο κάποιος ειδικός μπορεί να δώσει λύση στο πρόβλημά τους.

Παράνομη μετανάστευση

Θυμίζουμε πως οι ΗΠΑ επί Τραμπ μποϋκοτάραν την Διάσκεψη για τη Μετανάστευση (Μαρακές 2018) όπου η διεθνής γραφειοκρατία, υπηρετώντας μιαν ατζέντα τύπου Σόρος, προώθησε μια “κανονικοποίηση” της Μετανάστευσης, δίνοντας τροφή σε ποικίλα σενάρια. Αυτό, παράλληλα με την επέκταση του φράχτη στα σύνορα με το Μεξικό, έδειξε πως ο Αμερικανός Πρόεδρος εννοούσε όσα έλεγε κατά της παράνομης μαζικής μετανάστευσης, εξ ου και η θανάσιμη κόντρα με το δίκτυο της Open Society κτλ του γνωστού …φιλάνθρωπου.

Μπορεί ένας Έλληνας που αγωνιά για τη δημογραφική αλλοίωση και την ετσιθελική επιβολή της “πολυπολιτισμικότητας” στη δική του πατρίδα να μην νιώσει ταύτιση με τον ένοικο του Λευκού Οίκου που υιοθετεί τέτοια καθαρή στάση; Ποιαν συνέπεια δείχνει η πολεμική κατά της παράνομης μετανάστευσης στην Ελλάδα όταν αυτή συνοδεύεται από την ταύτιση με τη γραμμή Σόρος στις ΗΠΑ;

Ελληνοτουρκικά

Κι ας έρθουμε στα ελληνοτουρκικά, όπου υποτίθεται ότι ο Τραμπ με την προσωπική καλή σχέση που είχε με τον Ερντογάν έπληττε τα εθνικά μας συμφέροντα. Βεβαίως η σχέση δείχνει υπαρκτή, όμως πού ακριβώς φάνηκε η δική μας χασούρα; Γιατί το πώς χειρίστηκαν οι ΗΠΑ την υπόθεση Ρεζά Ζαράμπ ή το πώς δεν εφάρμοσαν την CAATSA για την αγορά των S-400 αφορά την σύνολη αμερικανοτουρκική σχέση, η οποία προδήλως έχει πολλές και σημαντικές πλευρές, άσχετες με την ελληνοτουρκική αντιπαράθεση. Πλευρές άλλωστε στις οποίες πολύ δύσκολα θα καθοριζόταν το αποτέλεσμα από μια προσωπική σχέση, έστω και αρχηγών κρατών, ειδικά όσο αναφερόμαστε σε σοβαρά κράτη με βαθιά θεμέλια.

Αν λοιπόν περιοριστούμε στα ελληνικού ενδιαφέροντος θέματα, τι έχουμε; Έχουμε τρεις οριοθετήσεις θαλασσίων ζωνών με πιθανή αμερικάνικη “ώθηση”, από τις οποίες τουλάχιστον σε μία (με την Αίγυπτο) είναι σίγουρη. Έχουμε μία αναστολή του τουρκολιβυκού μνημονίου στα πλαίσια μιας ανάταξης της εξουσίας στην αφρικανική χώρα, πάλι με πιθανολογούμενο παρόμοιο παρασκήνιο. Έχουμε μερική άρση του αμερικανικού εμπάργκο στην Κύπρο και επέκταση των αμερικανικών στρατιωτικών εγκαταστάσεων στην Ελλάδα.

Έχουμε την ψήφιση του EastMed Act ως νόμου του αμερικανικού κράτους και την μέλλουσα προώθηση του αμερικανικού αερίου δια του θρακικού εδάφους προς τα Βαλκάνια (IBG). Δεν ξέρω τι έχουμε δει σε περασμένα χρόνια από καθεστωτικούς προέδρους ή τι θα περιμέναμε από μία άλλη διοίκηση στην Ουάσινγκτον. Μήπως να επιτίθετο για λογαριασμό μας κατά της Τουρκίας, όσο εμείς παρακολουθούμε τούρκικα σήριαλ;

Σίγουρα, ο Τραμπ δεν ήταν ο ιδανικός ηγέτης. Σαφώς το στυλ του και οι προϋποθέσεις του δεν αρμόζουν σε μια χώρα σαν την Ελλάδα, τουλάχιστον για την πολιτισμικά συνειδητή και πολιτικά εγγράμματη Ελλάδα. Όμως εδώ μιλάμε –μιλούσαμε– για Αμερικανό Πρόεδρο στην πραγματική ζωή. Η επιδοκιμασία ή η αποσιώπηση (που είναι ενίοτε το ίδιο πράγμα) του βρώμικου πολέμου που δέχθηκε σε όλη τη θητεία του απονομιμοποιεί ηθικά και δημοκρατικά τους αντιπάλους του. Εν πάση περιπτώσει το θέμα είναι μάλλον λήξαν, θα είναι τουλάχιστον η διοίκηση του δύστυχου Μπάιντεν, δηλαδή οι χειριστές του, καλύτεροι για τα ημέτερα συμφέροντα; Μακάρι αλλά μέχρι να το δούμε αυτή η πικρή γεύση μιας ακόμη ήττας δεν φεύγει.