Ο Άδωνις, οι επενδύσεις και οι “Νονοί” του Κόπολα

Στην ομιλία του στη Βουλή στο πλαίσιο συζήτησης για τον προϋπολογισμό, ο Γιάννης Δραγασάκης επισήμανε ότι: «Το 2019 το σύνολο των φορολογικών εσόδων του κράτους ήταν 51,4 δισ. ευρώ. Στον πρώτο προϋπολογισμό της νέας κυβέρνησης προβλέπονται για το 2020 φορολογικά έσοδα ύψους 52,165 δισ. ευρώ. Δηλαδή προβλέπεται αύξηση του φορολογικού βάρους κατά 773 εκατομμύρια. Που είναι λοιπόν η φορολογική ελάφρυνση σε συνολικούς όρους;».

Φυσικά δεν είναι η πρώτη και η μόνη ψευδής υπόσχεση της ΝΔ με σκοπό να κατακτήσει την εξουσία. Αυτό όμως είναι το λιγότερο, καθώς πράγματι η χώρα έχει ανάγκη εσόδων στην κατάσταση που βρίσκεται, μετά την χρεοκοπία της. Όμως το θέμα για τους πολίτες, είναι πόσο δίκαιη είναι η κατανομή των βαρών. Αν οι μόνιμοι όμηροι της μισθωτής εργασίας και οι συνταξιούχοι, αναλαμβάνουν και πάλι περισσότερα βάρη από όσα τους αναλογούν.

Ποιοι όμως ωφελούνται; Θεωρητικά οι επιχειρήσεις και κυρίως οι μεγάλες, με μειώσεις φόρων και άλλων επιβαρύνσεων, με τη δικαιολογία ότι έτσι θα περισσεύουν χρήματα για επενδύσεις. Μόνο που οι περισσότερες επιχειρήσεις δεν επενδύουν τα κέρδη τους, που τα περισσότερα μετακομίζουν για ασφάλεια σε φορολογικούς παραδείσους. Οι λίγοι που σχεδίασαν και σχεδιάζουν επενδύσεις, προσφεύγουν σε γενναιόδωρο δανεισμό, αξιοποιώντας έτσι την πολιτική επιρροή στην κυβέρνηση και κατά προέκταση στις εγχώριες συστημικές τράπεζες.

Καταφέρνουν έτσι να αποσπούν κεφάλαια από το ρηχό τραπεζικό σύστημα, τα οποία θα λείψουν από πολλές χρήσιμες αναπτυξιακές πρωτοβουλίες, όπως για παράδειγμα για start up επιχειρήσεις στις νέες τεχνολογίες, που τόσο έχει ανάγκη ο τόπος. Άλλες επενδύσεις; Α ναι, τις υποσχέθηκε ο υπουργός Ανάπτυξης Άδωνις Γεωργιάδης, μιλώντας πρόσφατα σε Αμερικανούς επιχειρηματίες σε φόρουμ στη Νέα Υόρκη.

«Η κυβέρνηση μας έχει ως μόνο στόχο να ιδιωτικοποιήσει τα πάντα! Η μόνη ερώτηση που έχουμε από τους ψηφοφόρους μας (είπε) είναι γιατί δεν το κάνουμε πιο γρήγορα, γιατί αργήσαμε τόσο πολύ, γιατί δεν πουλάμε πιο πολλά, γιατί δεν ιδιωτικοποιούμε τα πάντα. Και πρέπει να σας καθησυχάσω ότι η όρεξή μας είναι τόσο τεράστια, κάθε μήνας που περνάει γίνεται μεγαλύτερη», είπε ο υπουργός.

Προσέξτε παρακαλώ. Δεν προσκαλεί ο υπουργός τους Αμερικανούς επιχειρηματίες να κάνουν νέες επενδύσεις με εξαγωγικό προσανατολισμό σε σύγχρονους παραγωγικούς τομείς υψηλής τεχνολογίας και προστιθέμενης αξίας. Τις δημόσιες επιχειρήσεις προσφέρει απλόχερα. Δηλαδή επιχειρήσεις, οι περισσότερες μονοπωλιακού χαρακτήρα, έτοιμες και κερδοφόρες. Τα κέρδη τους θα μετακομίζουν και οι όποιες επενδύσεις κάνουν θα στοχεύουν κυρίως στη μείωση του κόστους εργασίας.

Η αιρετική σοσιαλμανία Καραμανλή

Με λίγα λόγια, επιστρέφουμε στην εποχή που ο ηλεκτρισμός στην Ελλάδα ήταν υπόθεση της βρετανικής “Πάουερ” και το νερό της αμερικανικής “Ούλεν”! Έτσι διαγράφεται ως αιρετική η μεταπολιτευτική περίοδος του Κωνσταντίνου Καραμανλή που για λόγους ανάπτυξης της εθνικής οικονομίας κρατικοποίησε τα ναυπηγεία Ελευσίνας, την Ολυμπιακή Αεροπορία, την Εμπορική και Ιονική Τράπεζα, τη Βιομηχανία Φωσφορικών λιπασμάτων και άλλες επιχειρήσεις με συνέπεια να κατηγορηθεί για σοσιαλμανία!

Ήταν όμως εθνική ανάγκη για επιτάχυνση της οικονομικής ανάπτυξης καθώς ο ιδιωτικός τομέας αδυνατούσε να ηγηθεί και οι δημόσιες επενδύσεις ήταν μονόδρομος, όπως συνέβη και στις ΗΠΑ μετά το “κραχ” του 1929. Μπορεί σήμερα να ηγηθεί ο ιδιωτικός τομέας; Ποιος είναι; Ποιες είναι οι μέθοδοί του; Πόσο δίκαια ορθολογικά και μελετημένα κινείται η κυβέρνηση του Κυριάκου Μητσοτάκη;

Έχει γίνει για παράδειγμα κάποια σοβαρή διαβούλευση και μελέτη για τα κόστη και τα οφέλη των κρατικών επιχειρήσεων που έχει όρεξη να πουλήσει ο Άδωνης Γεωργιάδης; Ποια είναι η μελέτη και που βρίσκεται; Με στημένους διαιτητές και χωρίς κανόνες; Με ποιους κανόνες γίνονται τελικά οι επενδύσεις;

Πρόσφατα μάθαμε ότι στην περιβόητη επένδυση του Ελληνικού, που η τύχη της εξαρτάται αποκλειστικά (!) από τη λειτουργία του καζίνο, γίνεται χαμός! Ο ένας εκ των διεκδικητών, ο πρόεδρος της αμερικανικής Hard Rock International κ. Τζιμ Άλεν, παρενέβη πρόσφατα από τη συχνότητα του ANT1 (!) αποκαλύπτοντας ότι: «Ενημερώσαμε την ελληνική επιτροπή διενέργειας του διαγωνισμού καθώς και την Επιτροπή Ελέγχου Παιγνίων, ότι υπάρχουν νομικοί σύμβουλοι που δεν συμβουλεύουν απλά την επιτροπή, αλλά συμβουλεύουν και τον άλλο συμμετέχοντα, τον ανταγωνιστή. Προφανώς αυτό μας ανησύχησε πολύ και το επισημάναμε στους υπουργούς Γεωργιάδη και Σταϊκούρα που είδαμε εδώ στη Νέα Υόρκη».

Η ανάγκη του καπάτσου επιχειρηματία

Για να γίνει τελικά μια επένδυση στην Ελλάδα, ο ξένος επενδυτής χρειάζεται έναν καπάτσο μπροστινό Έλληνα επιχειρηματία, να βρει κανάλια με την πολιτική εξουσία. Γιατί για παράδειγμα οι Τσέχοι που εξαγόρασαν τον ΟΠΑΠ επέλεξαν για συνέταιρο τον Μελισανίδη; Είχε τεχνογνωσία στον συγκεκριμένο τομέα;

Στην περίπτωση του καζίνο στο Ελληνικό η ανταγωνίστρια εταιρεία, η επίσης αμερικανική Μohegan έχει ως Έλληνα εταίρο την κατασκευαστική εταιρεία ΓΕΚ ΤΕΡΝΑ. Τα δε συμφέροντα του mr. Άλεν υποστηρίζει, σύμφωνα με δημοσιεύσεις του αμερικανικού ιστοτόπου “Kalami”, η πανίσχυρη οικογένεια του ελληνοαμερικανού Άλεξ Καρλούτσου, ο οποίος είχε αναπτύξει καλές σχέσεις με τον πατέρα Μητσοτάκη. Μύλος!

Σαν σκηνές από την περίφημη τριλογία του Κόπολα με τον “Νονό”. Με λίγα λόγια, καπιταλισμός χωρίς κανόνες και με στημένους διαιτητές, δεν συνιστά σε καμιά περίπτωση κανονική δημοκρατία που να μπορεί να εγγυηθεί βιώσιμη ανάπτυξη, με ίσες ευκαιρίες για όλους και επίκεντρο τους πολίτες και την φύση.