Ο “ονειρικός φασισμός” της νικήτριας Μελόνι…

Για κάποιον όμως εξωτερικό παρατηρητή η κυβέρνηση Μελόνι παραμένει εκείνο που ήταν πριν από δύο χρόνια: Ένα μεγάλο ερωτηματικό, το οποίο θα γίνει ακόμη μεγαλύτερο αν κρίνουμε πως στις ευρωεκλογές η Μελόνι κινδύνευσε να χάσει τα άλλα δύο κόμματα που συμμετέχουν στον κυβερνητικό συνασπισμό. Η Λέγκα του Σαλβίνι πήρε ένα φτωχό 8,5%, αφού την ημέρα που άνοιγαν οι κάλπες ο Ουμπέρτο Μπόσι, ιδρυτής της Λέγκας του Βορρά, δήλωσε δημοσίως πως δεν θα την ψηφίσει και θα δώσει την ψήφο του στο Forza Italia. Ο Μπόσι πριν από πολλά χρόνια είχε ιδρύσει ένα δεξιό, αλλά δημοκρατικό, τοπικιστικό κόμμα. Τώρα ο Σαλβίνι έχει μετατρέψει τη Λέγκα σε ένα ασήμαντο κόμμα που προσπαθεί να ανταγωνιστεί την Μελόνι στο ποιος είναι πιο εξτρεμιστής, πιο ρατσιστής και πιο νεοφασίστας.

Αρκεί να αναφέρουμε πως ο υποψήφιος του Σαλβίνι για το Στρασβούργο ήταν ο Ρομπέρτο Βανάτσι, ένας στρατηγός εν αποστρατεία που δεν κρύβει τα φασιστικά του φρονήματα. Συνέβη έτσι στις εκλογές η Λέγκα να χάσει όχι μόνον τον Μπόσι, αλλά το μεγαλύτερο μέρος των ψηφοφόρων της. Το μόνο που του μένει τώρα του Σαλβίνι, υπουργού Υποδομών, είναι να συνεχίσει να τριγυρνά σε κάθε γωνιά της Ιταλίας, έχοντας στην τσέπη το σχέδιο για τη γέφυρα που στα όνειρά του θα ενώσει τη Σικελία με την ηπειρωτική Ιταλία. Πρόκειται για ένα από τα εκατοντάδες σχέδια που έχουν κυκλοφορήσει κατά καιρούς για να καταλήξουν όλα σε κάποιο σκονισμένο συρτάρι, καθώς όλοι οι μηχανικοί του πλανήτη συμφωνούν πως το έργο αυτό δεν μπορεί να γίνει διότι και θα στοιχίσει δισ. και θα καταρρεύσει.

Έμεινε έτσι να στηρίζει τον κυβερνητικό συνασπισμό ο γνωστός μας Αντόνιο Ταγιάνι, επικεφαλής του Forza Italia, κόμμα μπερλουσκονικής εμπνεύσεως και καθοδηγήσεως, όταν βεβαίως ο Καβαλιέρε δεν επιδιδόταν στο άκρατο μπούνγκα μπούνγκα. Στις εκλογές ο Ταγιάνι δεν δίστασε να καταγράψει το όνομα του Μπερλουσκόνι στα ψηφοδέλτια, αλλά ελάχιστοι ψήφισαν τον αποθανόντα και το αποτέλεσμα ήταν ένα φτωχό 9,7%.

Παρόλο που και αυτός ο σύμμαχος της Μελόνι αποδείχτηκε δομικά αδύναμος, τελικά η πρωθυπουργός δεν κάνει τίποτε άλλο παρά να ακολουθεί τις υποδείξεις του, καθώς ο Ταγιάνι έκανε τα πάντα για να αναδειχτεί ως ο μοναδικός σοβαρός πολιτικός της κυβέρνησης. Τελικά όμως αποδείχτηκε πως οι υποδείξεις που κάνει στην πρωθυπουργό δεν είναι τίποτε άλλο από μια επανάληψη όσων έκανε ή αποπειράθηκε να κάνει ο Μπερλουσκόνι όταν κυβερνούσε.

Οικονομία και μεταναστευτικό 

Έτσι σήμερα η Μελόνι προσπαθεί κι αυτή να φιμώσει και να αφοπλίσει τους δικαστές και τους εισαγγελείς που διώκουν για παρανομίες τους μισούς σχεδόν υπουργούς της. Παράλληλα η πρωθυπουργός κατέθεσε ένα μεγαλόπνοο σχέδιο μεταρρύθμισης του Συντάγματος που αποδίδει μεγαλύτερη αυτονομία στις Περιφέρειες και καθορίζει την εκλογή του πρωθυπουργού από τους ψηφοφόρους (τώρα τον πρωθυπουργό τον επιλέγει ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας). Νομοθετικές κινήσεις που αμφότερες σκοντάφτουν εδώ και πολλούς μήνες στο απόρθητο τείχος που προστατεύει το ιταλικό Σύνταγμα.

Η Τζώρτζα δεν τα πάει καλύτερα με την οικονομία. Θυμίζουμε βεβαίως πως προεκλογικά η πρωθυπουργός εκθείαζε την “κεϋνσιανή πολιτική του Μουσολίνι”. Τώρα τα ταμεία του ιταλικού δημοσίου είναι άδεια και λίγες μέρες πριν από τις εκλογές ο υπουργός Οικονομικών Τζανκάρλο Τζορτζέτι παραιτήθηκε και έσπευσε να πετάξει στις Βρυξέλλες για να «ξεκινήσει νέα καριέρα». Όπως καταλαβαίνει κανείς, η ιταλική κυβέρνηση δεν διαθέτει οικονομική πολιτική.

Υπάρχει όμως το μεταναστευτικό που συγκινεί πολύ την πρωθυπουργό. Η Μελόνι είναι πεπεισμένη πως «οι μασόνοι, οι εβραίοι και οι πλούσιοι γκέι συνωμότες εναντίον των οποίων παλεύει ο ηρωικός Τραμπ» θέλουν να αντικαταστήσουν τους «λαμπρούς λευκούς λαούς της Ευρώπης με υπανάπτυκτους Αφρικανούς, Άραβες και Ασιάτες», ώστε να μπορούν να τους εκμεταλλεύονται πιο εύκολα. Είναι μια ρατσιστική θεωρία του προπερασμένου αιώνα.

Για να παρεμποδίσει αυτό το “φυλετικό έγκλημα” η Μελόνι ξόδεψε του κόσμου τα λεφτά σε πρόστιμα της ΕΕ και στην κατασκευή προσφυγικών στρατοπέδων στην Αλβανία. Ο διοικητής της Κεντρικής Τράπεζας Φράνκο Πανέτα δήλωσε πως η Ιταλία χρειάζεται μετανάστες, καθώς λείπει εργατικό δυναμικό. Υπενθύμισε επίσης πως πολλοί μεγάλοι και μεσαίοι επιχειρηματίες του ιταλικού Βορρά ζητούν επίμονα να βελτιωθούν οι κρατικές υποδομές, ώστε να διευκολυνθούν οι μετακινήσεις, να βελτιωθούν οι συνθήκες διαβίωσης και να αυξηθεί η παραγωγή. Όλα αυτά ενώ σε μερικές ημέρες η Ιταλία θα φιλοξενήσει την συνάντηση των G7.

Μελόνι και φασισμός

Δεν είναι λοιπόν τυχαίο που κάποιοι Ιταλοί δημοσιογράφοι, που καλύπτουν την κυβέρνηση, θεωρούν πως η Μελόνι τελικά δεν έχει καμία πρόθεση να ασχοληθεί σοβαρά με την πολιτική κατάσταση της χώρας. Εκείνο που βιώνει είναι ένα “παιδικό οικογενειακό όνειρο”, που στηρίζεται στα ασπρόμαυρα ντοκιμαντέρ με τη λαοθάλασσα που επευφημούσε τον Μουσολίνι και στη φασιστική ρητορική μυθολογία για την επιστροφή της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας στο mare nostrum.

Αυτός ο “ονειρικός φασισμός”, που συστηματικά συγκρούεται με τους φασίστες ακτιβιστές με το βαρύ ποινικό μητρώο, οδηγούν την Μελόνι σε απομόνωση και αποπολιτικοποίηση. Η τελευταία εκδήλωση που έκανε στην Piazza del Popolo, με την ευκαιρία της Εορτής της Κατάργησης της Μοναρχίας, δεν ήταν τίποτε άλλο παρά ένα παραλήρημα εθνικισμού και μία επίδειξη δύναμης της ιδίας. Επειδή όμως δεν αρκεί ο “ονειρικός φασισμός”, πρέπει να προσθέσουμε το πάθος της Ιταλίδας πρωθυπουργού για τον Άρχοντα των Δαχτυλιδιών του Τόλκιν, συγγραφέα για τον οποίο άνοιξε ολόκληρο μουσείο στο κέντρο της Ρώμης.

Αυτό το πάθος της για τον Τόλκιν είναι πολύ παλιά ιστορία και την βίωσα εγώ ο ίδιος στο Λύκειο. Τα χρόνια εκείνα, δεκαετίες του 1960 και 1970 δεν υπήρχε νέος που να μην είχε διαβάσει την τριλογία και να μην είχε ενθουσιαστεί με την ιστορία τους. Ξαφνικά, όμως, οι νεοφασίστες άρχισαν να διαδίδουν πως είναι δικό τους έπος, καθώς υποστηρίζει «τον αγώνα για εθνικές και φυλετικές αξίες». Ήταν μια ακόμη προσπάθειά τους να βγουν από τη διανοητική μιζέρια τους, αφού κανένας σοβαρός μελετητής του Τόλκιν δεν σκέφτηκε ποτέ να τον διασυνδέσει με τον φασισμό. Η Μελόνι το βίωσε αυτό στο οικογενειακό της περιβάλλον και από τότε θεωρεί ιστορική αλήθεια πως ο Τόλκιν έγραψε το έπος του για να εγκωμιάσει τους “ιππότες” του ευρωπαϊκού φασισμού.

Ιδού λοιπόν ποια ακριβώς είναι η γοητεία της κυβέρνησης Μελόνι. Οι Ιταλοί που συνήθως είναι περισσότερο τοπικιστές παρά εθνικιστές, απολαμβάνουν πρωτόγνωρες εθνικές φιλοφρονήσεις που μπορούν εύκολα να μεταφέρουν στο στενό τοπικιστικό περιβάλλον τους. Δεν είναι υποχρεωμένοι να κάνουν πολιτικές επιλογές καθώς ο φασισμός τους σερβίρεται ως θέαμα και ως εθνική εορτή, ακριβώς με την ίδια μορφή με την οποία ο Ντούτσε σέρβιρε το καθεστώς του. Κάποτε βεβαίως το νέο αυτό θέαμα θα αρχίσει να επαναλαμβάνεται και θα βαρεθούν.

Ήδη, όπως είδαμε, τα τρία κόμματα του κυβερνητικού συνασπισμού έχουν αρχίσει να καταρρέουν κι ένα από αυτά (η Λέγκα) μάλλον βρίσκεται στα πρόθυρα της διάλυσης. Η Μελόνι από καιρό προσπαθεί να καλύψει το πολιτικό κενό της μέσω της εμπλοκής της στα ευρωπαϊκά ζητήματα. Όπως είδαμε οι εκλογές δεν την βοήθησαν. Αν τελικά ενταχτεί σε κάποια νέα πλειοψηφία θα είναι το παιδί για όλες της δουλειές. Ίσως να καταρρεύσει το όνειρο της, αλλά σίγουρα οι Ιταλοί δεν θα την κρεμάσουν ανάποδα στην Πιατσάλε Λορέτο του Μιλάνου, όπου κρέμασαν τον Μουσολίνι…