Η οργανωμένη από τον Σαλβίνι σύναξη των ακροδεξιών της Ευρώπης

Για να βγει στο προσκήνιο ο Σαλβίνι, το κόμμα του διοργάνωσε στην Ιταλία μια δημόσια συνάντηση των ακροδεξιών κομμάτων της ΕE, ώστε να ενισχυθεί το ειδικό βάρος της Λέγκας στην ιταλική κυβέρνηση. H μεγάλη γέφυρα που θα ενώνει τη Σικελία με την ηπειρωτική Ιταλία καθυστερεί να γίνει πραγματικότητα, επιβεβαιώνoντας πως η Ιταλία δεν διαθέτει τα δισ. που απαιτούνται για την κατασκευή της.

Σαν να μην έφτανε αυτό, έχει ξεσπάσει και κίνημα διαμαρτυρίας στην Μεσσήνη με εκατοντάδες Σικελούς να διαδηλώνουν και να διαμαρτύρονται διότι δεν θέλουν τη γέφυρα. Η λογική τους είναι απλούστατη: αν είναι η κυβέρνηση να ξοδέψει του κόσμου τα λεφτά, τότε να κάνει κάτι το πραγματικά χρήσιμο στο νησί τους, που είναι αιωνίως εγκαταλελειμμένο στη μοίρα του.

Σε απόγνωση ο αρμόδιος υπουργός Υποδομών Ματτέο Σαλβίνι, που δεν μπορεί να αντέξει, στριμωγμένος από την πρωθυπουργό Μελόνι στο περιθώριο. Για να βγει από αυτή τη δυσάρεστη κατάσταση ο Σαλβίνι σκέφτηκε το κόμμα του, η Λέγκα, να διοργανώσει στην Ιταλία μια συνάντηση των ακροδεξιών κομμάτων της ΕΕ, περιλαμβανομένων και των δεδηλωμένων ή όχι νεοφασιστών και νεοναζί, αρκεί να συμμετέχουν στην Κοινοβουλευτική Ομάδα “Ταυτότητα και Δημοκρατία”.

Το στίγμα δίνει η ταυτότητα (απειλείται από χίλιους δυο Εβραίους, νέγρους και αιμοβόρους μπολσεβίκους!) και όχι η δημοκρατία. Επρόκειτο για μια επίδειξη “ευρωπαϊκής δύναμης”, ώστε να ενισχυθεί το ειδικό βάρος της Λέγκας στην ιταλική κυβέρνηση. Τελικά, μετά από πολλές αναβολές, η συνάντηση πραγματοποιήθηκε την Κυριακή 3 Δεκεμβρίου στη Φλωρεντία, στον μνημειακό χώρο της μεσαιωνικής Φορτέτσα Ντα Μπάσσο, στο κέντρο της πόλης.

Αλλού Λεπέν και Βίλντερς

Σταρ της εκδήλωσης θα ήταν η Μαρίν Λε Πεν και ο Ολλανδός Geert Wilders, αμφότεροι επικεφαλής κομμάτων που φαίνεται να οδεύουν προς την κυβέρνηση. Προς μεγάλη όμως απογοήτευση του Σαλβίνι οι δύο σταρ δεν ήρθαν στην εκδήλωση. Απών και ο Πορτογάλος Αντρέ Βεντούρα του κόμματος Chega (Αρκεί!), ενώ δεν προσκλήθηκε κανένα από τα τρία κόμματα του ελληνικού Κοινοβουλίου, που είναι δεξιότερα της ΝΔ, καθώς τα δύο δεν έχουν εκπροσώπηση στο Στρασβούργο και το μόνο που έχει ανήκει στην αντίπαλη κοινοβουλευτική ομάδα, εκείνη της Μελόνι.

Το γεγονός αυτό δεν εμπόδισε, πάντως, τον Ρουμάνο Γκεόργκε Σιμιόν να συμμετάσχει στην εκδήλωση της Φλωρεντίας, παρόλο που το κόμμα του, η “Συμμαχία για την Ενότητα των Ρουμάνων”, έχει προαναγγείλει πως μετά τις εκλογές για την Ευρωβουλή θα ενταχθεί στην ομάδα των “Συντηρητικών και Μεταρρυθμιστών”, στην οποία συμμετέχουν οι ευρωβουλευτές της Μελόνι.

Ο Ολλανδός Wilders έστειλε βίντεο, με το οποίο χαιρετάει το κοινό στα ιταλικά: “Bella Italia, miei amici”, μάλλον για να ξεχάσουν οι Ιταλοί την προεκλογική φωτογραφία που τον δείχνει να κρατά ένα πλακάτ που γράφει: “Ούτε ένα ευρώ στην Ιταλία”. Ο Σαλβίνι δικαιολόγησε την απουσία της Λε Πεν λέγοντας πως «είναι απασχολημένη στην πορεία της προς την προεδρία της Γαλλίας», χωρίς όμως ως καλός καθολικός να προφέρει το απαιτούμενο αμήν.

Δύο ώρες με παρεμβάσεις εναντίον της Ευρώπης, εναντίον των μεταναστών και εναντίον της Αριστεράς και της πολιτικής ορθότητας, με εντονότατες επιθέσεις στους οικολόγους και τις φεμινίστριες. Όταν οι ομιλίες πέρασαν από το “εναντίον” στο “υπέρ” οι ουκ ολίγοι ψηφοφόροι της Λέγκας (όλοι τους από τη βόρεια Ιταλία, ελάχιστοι οι Φλωρεντινοί) που έσπευσαν στην πρωτεύουσα της Τοσκάνης , άκουσαν τους Ευρωπαίους ομοϊδεάτες τους και τον Σαλβίνι, (συνοδευόμενο από την καινούρια αρραβωνιαστικιά του), να απαιτούν την «άνευ όρων παράδοση της Ουκρανίας στη Ρωσία» και τη σφαγή όλων «των μουσουλμάνων που απειλούν το Ισραήλ». Όλες οι ομιλίες είχαν ως κύριο στόχο τον Τζώρτζ Σόρος, τον οποίο ο Σαλβίνι αποκάλεσε “Γολιάθ”, αναλαμβάνοντας ο ίδιος το ρόλο του “Δαυίδ” που θα του ρίξει τη μοιραία πέτρα στο κούτελο.

Εκείνο που επί δύο ώρες ο Σαλβίνι και οι Ευρωπαίοι φίλοι του ήθελαν να καταστήσουν σαφές στο ιταλικό κοινό ήταν πως εκείνοι και μόνον εκείνοι ήταν οι αυθεντικοί εκπρόσωποι της «λαϊκής οργής εναντίον του συστήματος». Τα άλλα δεξιά κόμματα της ιταλικής κυβέρνησης, όπως το Forza Italia του Ταγιάνι και οι “Αδελφοί της Ιταλίας” της Μελόνι ήταν «ενσωματωμένα εντός του συστήματος». Αν δεν ήξερε κανείς ποιος μιλάει θα νόμιζε πως βρίσκεται σε φοιτητική συνέλευση της δεκαετίας του 1960.

Τα “αδέλφια” του Σαλβίνι

Ο Γερμανός Tino Chrupalla, δεύτερος πρόεδρος του AFD (Εναλλακτική για τη Γερμανία), κατηγόρησε για προδοσία εκείνους που «υποκλίνονται ενώπιον της Ούρσουλα Φον Ντερ Λάιεν», ενώ ο Σαλβίνι έσπευσε να επιτεθεί στην Μελόνι που «τα έκανε πλακάκια» με την πρόεδρο της Επιτροπής «εις βάρος των Ιταλών». Ο Ρουμάνος Σιμιόν επικεντρώθηκε στο σχέδιό του να προσαρτήσει τη Μολδαβία στην Ρουμανία. Δεν πρόλαβε, όμως, να εξηγήσει καλά για ποιο λόγο οι Μολδαβοί πρέπει να γίνουν Ρουμάνοι, διότι δυο νεαρές Ρουμάνες της Φλωρεντίας ντυμένες με παραδοσιακή ενδυμασία εισέβαλαν στην αίθουσα, τραγουδώντας παραδοσιακά λαϊκά άσματα προς τιμήν του.

Προς το τέλος της εκδήλωσης πήρε το λόγο ο Πολωνός Ρομάν, αντιπρόεδρος του κόμματος Κonfederacja (Συνομοσπονδία), που είναι οι φτωχοί συγγενείς του ακροδεξιού κόμματος που κυβερνούσε στη Βαρσοβία μέχρι πρότινος. Ακολούθησε η Majbritt Birkholm, νεαρά αντιπρόεδρος ενός εθνικιστικού κόμματος της Δανίας, η ονομασία του οποίου δεν κοινοποιήθηκε. Η ομιλία της με εντονότατο ύφος στράφηκε εναντίον της παγκοσμιοποίησης, των μεταναστών αλλά προπαντός των «αριστερών καθηγητών», οι οποίοι μάλλον την ταλαιπωρούν στις σπουδές της.

Η performance αυτή της ευρωπαϊκής ακροδεξιάς, ή έστω ενός σημαντικού μέρους της, ολοκληρώθηκε με την παρέμβαση της δημάρχου του γειτονικού Μονφαλκόνε. Η κομψή κυρία δήμαρχος, εκλεγμένη με τη Λέγκα, σήμανε συναγερμό για την πόλη της: «Μας απειλεί ο φονταμενταλισμός της Βεγγάλης», βροντοφώναξε.

Όταν ο Κώστας Σημίτης έφερε για πρώτη φορά το νεοφιλελευθερισμό στην Ελλάδα δεν μπορούσαμε να φανταστούμε πως το αντίκτυπο του πρωτείου της οικονομίας και της κρίσης της πολιτικής θα ήταν αυτοί οι επικίνδυνοι ακροδεξιοί γελωτοποιοί. Ιδού λοιπόν όλοι μαζί, κάποιοι ήδη στην κυβέρνηση, άλλοι έτοιμοι να κυβερνήσουν, εν ονόματι, λένε, του νόμου και της τάξεως, ώστε η ζωή όσων εργάζονται και δεν διαθέτουν κεφάλαια –λέω εγώ– να γίνει ακόμη χειρότερη.