Ο Τσίπρας και τα παιγνίδια του με τον διάβολο

Η ατάκα του πρωθυπουργού Αλέξη Τσίπρα, στη λαϊκή συνέλευση των κατοίκων του Βελβεντού Κοζάνης, που είπε «όπως εσείς, ως Δήμος Βελβεντού αποκτάτε την αυτονομία σας, έτσι και ως χώρα συνολικά αποκτούμε την αυτονομία μας και την οικονομική μας ανεξαρτησία», δεν ήταν μια συνήθης ρητορική ατάκα. Περιέγραφε την κατάσταση που ο ίδιος βίωσε αισθαντικά και με αίσθημα ιστορικής ευθύνης για τη μάχη που έδωσε. Μια μάχη που ακολούθησε τη συνθηκολόγηση με τις Βρυξέλλες, με τους υπουργούς του να παλεύουν επί τρία χρόνια καθημερινά, δίνοντας μια διαρκή εξαντλητική διαπραγμάτευση μέτρο-μέτρο.

Ουσιαστικά επρόκειτο για την όσο το δυνατόν πιο ήπια εφαρμογή των μέτρων που η ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ δεν μπόρεσαν να εφαρμόσουν, καθώς δεν είχαν την εμπιστοσύνη του κόσμου, ως υπεύθυνοι της χρεοκοπίας. Ήταν μια μάχη εκ του συστάδην, μια «συμμαχία με τον διάβολο» για να βγει ο ελληνικός λαός απέναντι.

Τις τελευταίες ημέρες του Ιανουαρίου του 2013, ως αρχηγός τότε της αξιωματικής αντιπολίτευσης, σε συνέντευξή του στη δημόσια τηλεόραση, ο Τσίπρας έκανε λόγο για τη λιτότητα που επιβάλλουν οι Γερμανοί και αναγνώρισε ως συνομιλητή του ακόμη και το ΔΝΤ στην περίπτωση που ο ΣΥΡΙΖΑ γίνει κυβέρνηση. «Θα συμμαχήσουμε και με τον διάβολο αν χρειαστεί, για να σώσουμε τη χώρα», είπε χαρακτηριστικά, διευκρινίζοντας ταυτόχρονα ότι είναι ανοιχτός για κυβερνητικές συνεργασίες.

Το ‘πε και το ‘κανε, μαθαίνοντας τα χούγια του διαβόλου και πώς μπορείς να τον διαχειριστείς, να του αποσπάσεις πράγματα, μαθαίνοντας τις συντεταγμένες και τα όριά του. Έτσι, το «μαύρο πρόβατο» του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου, της πλέον προβληματικής χώρας, απέκτησε την εμπιστοσύνη των συνομιλητών του και ανέπτυξε την «τακτική των ορίων». Δηλαδή πίεζε μέχρι εκεί που τον έπαιρνε και έπαιρνε, γιατί και οι άλλοι δεν είναι τρελοί.

Η μάχη συνεχίζεται και δίνεται υπέρ των πολλών, με σοβαρότητα και χωρίς επικίνδυνες ανατροπές, με μέτρο, εντός των στόχων του Μεσομακροπρόθεσμου Προγράμματος, κάτι που δεν ισχύει για όσα λέει ο Κυριάκος Μητσοτάκης που είναι όλα στο επίπεδο του «θα». Γι’ αυτό και δεν χαίρει της εμπιστοσύνης των ξένων. Η ανταλλαγή της μη περικοπής των συντάξεων με τη Συμφωνία των Πρεσπών που ισχυρίζεται η ΝΔ, αποτελεί ντροπή για το κόμμα του Κωνσταντίνου Καραμανλή και για την ευρωπαϊκότητά του. Δεν παίζεται έτσι το παιγνίδι, και ο «δίγλωσσος» Κυριάκος Μητσοτάκης όφειλε να το ξέρει και να μην προσβάλει έτσι τους απέναντι.

Οι δανειστές, ο Τσίπρας και το λουρί

Η συνεχής εκ του συστάδην διαπραγμάτευση που δίνει η κυβέρνηση για λογαριασμό του ελληνικού λαού είναι πραγματική κι αυτό φάνηκε σε δύο περιπτώσεις: πρώτον, με τη μερική και όχι πλήρη εξόφληση του ΔΝΤ (που δεν θα άφηνε το γερμανικό Κοινοβούλιο) και δεύτερον, με τους εκατέρωθεν συμβιβασμούς που έγιναν για την προστασία της πρώτης κατοικίας.

Η Mehreen Khan των Financial Times έγραψε από τις Βρυξέλλες σε άρθρο, υπό τον τίτλο «H Ευρώπη πασχίζει να κρατήσει το λουρί της Αθήνας», ότι η υπόθεση της προστασίας της πρώτης κατοικίας ανέδειξε τις δυσκολίες των Βρυξελλών να επιβάλουν πολιτικές. Χρησιμοποιεί και την περίπτωση του Brexit. “Η Ελλάδα γίνεται επίσης πεδίο δοκιμών για το πώς η ΕΕ μπορεί να χειριστεί τον έλεγχο μιας χώρας που, κατά μία έννοια, ξέφυγε από το λουρί της…. Κυβερνήσεις-γεράκια, όπως αυτές της Γερμανίας, της Ολλανδίας και της Φινλανδίας, δεν είναι χαρούμενες με τη γενναιοδωρία του σχεδίου προστασίας της πρώτης κατοικίας, που έχει στόχο να προστατεύσει τους ιδιοκτήτες από πλειστηριασμούς. Οι δανειστές θέλουν η αριστερή κυβέρνηση να περιορίσει την περίμετρο της ρύθμισης, η οποία επεκτάθηκε καλύπτοντας και επιχειρηματικά δάνεια με εγγύηση πρώτη κατοικία”.

Ο Τσίπρας ξέρει πια μέχρι πού μπορεί να τραβήξει το σχοινί. Ξέρει και την αξία της δημοσιονομικής υπεραπόδοσης για την οποία κατηγορείται. Ξέρει ότι μέσω αυτής μπλοκάρει τα μέτρα της νεοφιλελεύθερης λιτότητας. Γι’ αυτό είπε στη συνέντευξή του στον ΑΝΤ1 πως «το αφορολόγητο δεν πρόκειται να μειωθεί όσο έχουμε κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ», μια ευθεία πρόκληση προς τον Μητσοτάκη. Πάντως, κάθε φορά που ανακοινώνει ένα φιλολαϊκό μέτρο υπογραμμίζει ότι αυτό είναι μέσα στα όρια του επιτρέπει ο δημοσιονομικός χώρος που δημιουργείται. Και δεν πρόκειται να βγει από αυτόν τον χώρο, τουλάχιστον μέχρι να κερδίσει τις εκλογές. Μετά, όποιοι ξέρουν να διαβάζουν, έχει σχέδιο…