Ο χρόνος τελειώνει για την Κεντροαριστερά – Ήρθε η ώρα των “λοχαγών”
23/06/2024
Τα απογοητευτικά αποτελέσματα των ευρωεκλογών και ότι συμβαίνει έκτοτε σε ΣΥΡΙΖΑ και ΠΑΣΟΚ καταδεικνύει ότι τα κόμματα αυτά είναι πολιτικά ζόμπι που στις επόμενες εκλογές θα παλεύουν να μπουν στη Βουλή. Συνεπώς, δεν επαρκεί κάποια συνεργασία, ή ένα κοινό πρόγραμμα για να ανατραπεί η κυβέρνηση Μητσοτάκη, αλλά μια πλήρης κατάργησή τους, ώστε να συμμετάσχουν οργανικά και οργανωτικά στο νέο πολιτικό φορέα της Κεντροαριστεράς. Προϋπόθεση γι’ αυτό είναι πολλές ανθρωποθυσίες και το οριστικό κλείσιμο του παρελθόντος με γενναίες αυτοκριτικές και με μαζικούς κλαυθμούς και οδυρμούς στον τοίχο των δακρύων της ελληνικής αποτυχίας.
Η κατάργηση των υπαρκτών κομμάτων και οργανώσεων είναι εύλογη, αλλά και απαραίτητη γιατί πρώτον, το πριμ των 40 εδρών το δίνει ο εκλογικός νόμος σε κόμμα και όχι σε συνασπισμό κομμάτων και δεύτερον, πρέπει όλα να ξαναστηθούν από την αρχή, αφού σχεδόν όλα είναι λάθος (πχ. σωστή είναι η εκλογή προέδρου από τη βάση, αλλά με όρους και προϋποθέσεις που δεν θα παραπέμπουν στο “είδα φως και μπήκα”). Προφανώς, επειδή δεν θα πρόκειται για παρθενογένεση και επειδή υπάρχουν νομοτέλειες που σχετίζονται με τις υφιστάμενες έδρες στη Βουλή και τις υπαρκτές έχθρες, η συγχώνευση θα είναι μια δύσκολη διαδικασία για την Κεντροαριστερά.
Με το που δημοσιεύθηκε η πρότασή μας, 12.06.24, να προτείνει ο Ανδρουλάκης σύμπραξη με τη Νέα Αριστερά ώστε με τους 31+11 να γίνει το ΠΑΣΟΚ αξιωματική αντιπολίτευση, άρχισαν τα όργανα και ξεκίνησε η εσωκομματική αμφισβήτησή του, αφού κάτι τέτοιο –αν συνέβαινε – θα τον εδραίωνε σε άλλο επίπεδο. Προφανώς, κάποιοι δεν το θέλανε αυτό, γιατί το ανακάτεμα της τράπουλας δεν ευνοεί τους οπορτουνιστές και τους τυχοδιώκτες.
Ταυτόχρονα, ο Κασσελάκης θα έπρεπε να κάνει κίνηση για συνεργασία με την Πλεύση Ελευθερίας, δηλαδή τη Ζωή Κωνσταντοπούλου, εξέλιξη που θα δυσκόλευε τους προεδρικούς του Τσίπρα. Άρα, οι οποίες κινήσεις συγχωνεύσεων που θα μπορούσαν τα δύο κόμματα να ξεκινήσουν, θα προκαλέσουν εσωτερικούς τριγμούς και πιθανόν διαγραφές.
Κεντροαριστερά: Ο χρόνος τελειώνει…
Αν προσπεράσουμε τι είπε και τι έκανε ο Κασσελάκης και ο Ανδρουλάκης τις τελευταίες ημέρες και τι θα κάνουν τις επόμενες και μείνουμε στην ιστορική αναγκαιότητα της συγκρότησης ενός ενιαίου κόμματος της Κεντροαριστεράς, είναι σαφές ότι αν και αντιλαμβάνονται πως η συγχώνευση είναι ο μόνος δρόμος για την επιβίωση και την ανατροπή, θα χρειαστεί να διαπραγματευτούν μυστικά μεταξύ τους για να δουν πως θα την χειριστούν σε σχέση με τους μηχανισμούς και τους πραιτοριανούς τους, κάτι που θα πάρει χρόνο ο οποίος πολιτικά δεν υπάρχει.
Μην ξεχνάμε ότι οιαδήποτε στιγμή μετά τη ΔΕΘ, ο Μητσοτάκης είτε με πρόσχημα την εκλογή Προέδρου της Δημοκρατίας, είτε με πρόσχημα την αναθεώρηση του Συντάγματος, μπορεί να προκηρύξει εκλογές. Γράφτηκε ήδη ένα σενάριο για τον Φεβρουάριο. Που σημαίνει ότι δεν έχουν χρόνο.
Επειδή λοιπόν οι δύο ηγεσίες είναι εγκλωβισμένες και πολωμένες, και ως εκ τούτου οι κινήσεις τους θα είναι αργές και με ρίσκο, τις πρωτοβουλίες πρέπει να αναλάβουν οι “λοχαγοί”, αν όχι οι “λοχίες”. Άλλωστε, υπάρχει η πολιτική θεωρία που λέει ότι οι συγχωνεύσεις που γίνονται από την κορυφή δεν πάνε μακριά, ενώ αυτές που γίνονται από τη βάση είναι πιο στέρεες. Τι μπορούν να κάνουν οι “λοχίες” και οι “λοχαγοί”;
Προσωρινό καταστατικό συγχώνευσης
Το πρώτο πράγμα που χρειάζεται είναι να φτιάξουν ένα προσωρινό καταστατικό συγχώνευσης που να προβλέπει στην ίδρυση του νέου πολιτικού φορέα και τα βήματα που πρέπει να γίνουν σε επίπεδο Κοινοβουλίου, τον ορισμό μιας προσωρινής διευθυντικής ομάδας, των βασικών καταστατικών πολιτικών αρχών, τον χρονικό προσδιορισμό και τους όρους συμμετοχής στο ιδρυτικό συνέδριο που θα καθορίσει τα όργανα και θα δρομολογήσει τον τρόπο και την εκλογή ηγεσίας. Το προσωρινό καταστατικό συγχώνευσης θα πρέπει να δοθεί αιφνιδιαστικά στην δημοσιότητα και να αποτελέσει πόλο έλξης προσώπων και ψηφοφόρων.
Το δεύτερο πράγμα που πρέπει να γίνει είναι η εκπόνηση ενός ρηξικέλευθου προσωρινού προγράμματος, το οποίο δεν θα περιορίζεται στην θεραπεία των κοινωνικών ανισοτήτων και αδιεξόδων, αλλά θα εμπεριέχει ένα στιβαρό αναπτυξιακό πρόγραμμα. Δηλαδή, δεν επαρκούν κινήσεις ανασυγκρότησης του κοινωνικού κράτους (υγεία, παιδεία) αλλά απαιτείται ριζική αναδιάταξη των κοινοτικών πόρων με κατεύθυνση της αυτάρκεια σε κρίσιμους τομείς (τρόφιμα, φάρμακα, βιομηχανία, αμυντικό υλικό κ.ά.). Εννοείται ότι απαιτείται η επιβεβαίωση και η επικαιροποίηση του Ενιαίου Αμυντικού Δόγματος και μια στιβαρή εξωτερική πολιτική που θα επιτρέψει στις Ελληνίδες και στους Έλληνες να ανακτήσουν την αξιοπρέπειά τους.
Επειδή έχουμε θέσει το ζήτημα της πολιτικής ενοποίησης του χώρου της Κεντροαριστεράς σε ανύποπτο χρόνο, θυμίζουμε την πρότασή μας να επιδιωχθεί από το νέο φορέα η απόκτηση του ιστορικού τίτλου της Ενιαίας Δημοκρατικής Αριστεράς (ΕΔΑ) που αν δεν απατώμαι κατέχει η οικογένεια του ευπατρίδη Γιάννη Κακουλίδη, η οποία υποθέτω ότι θα τον συνεισέφερε για ένα καλό πατριωτικό σκοπό.
