Οι φυλές της ΝΔ – “Ποταμίσιοι” και Alt-right

Το Συνέδριο της ΝΔ ανέδειξε το πολιτικό και ιδεολογικό έλλειμμα του βασικού φορέα της Δεξιάς παράταξης στην χώρα και την ένδεια στελεχών. Από την πλευρά του πρωθυπουργού, αν δεν υπήρχε ο επαναπροσδιορισμός του στόχου της αυτοδυναμίας και η “απειλή” ότι “θα είναι παρόν στο μέλλον της χώρας”, η ομιλία του με όρους παλιάς κανονικής δημοσιογραφίας θα ήταν δίστηλο σε εφημερίδα. Στην κεντρική κομματική εκδήλωση, στις 7.000 λέξεις της ομιλίας του, απέφυγε αναφορές στο πολιτικό στίγμα της παράταξης που ηγείται, και προτίμησε περιγραφικούς όρους περί αποτελεσματικότητας και μεταρρυθμίσεων.

Ο Αντώνης Σαμαράς εξαντλήθηκε σε αποδόμηση της κυβερνητικής τακτικής του Κυριάκου Μητσοτάκη και σε αμφισβήτηση των ικανοτήτων του πρωθυπουργού. Το «δεν υπάρχει κεντροδεξιά χωρίς Δεξιά» και «δεν θα γίνουμε Ποτάμι» δεν σηματοδοτούν ιδεολογικό στίγμα. Η αξιοποίηση του ορυκτού πλούτου της χώρας, λιγνίτες και φυσικό αέριο ή η αντιμετώπιση των τουρκικών προκλήσεων, βάζουν ένα διαφορετικό στρατηγικό πλαίσιο στο διαχειριστικό πεδίο, με το οποίο θα μπορούσαν κάλλιστα να συμφωνήσουν πολιτικοί από όλο το πολιτικό φάσμα, ακόμη και από την πατριωτική αριστερά.

Σε αυτό το πλαίσιο είναι αναμενόμενο ότι η συζήτηση την επόμενη ημέρα του Συνεδρίου, επικεντρώνεται σε παραπολιτικού ενδιαφέροντος θέματα: Στο αν ο Σαμαράς εκδικείται τον Μητσοτάκη γιατί, ενώ ο ίδιος τον έκανε πρόεδρο και πρωθυπουργό, δεν του ανταπέδωσε με ευρωπαϊκό ή προεδρικό αξίωμα. Ή εάν απάντηση στον Σαμαρά για λογαριασμό του Μητσοτάκη έδωσε από την βουλή ο Νίκος Δένδιας, φρεσκάροντας μία αντιπαράθεση που ανατρέχει στο 2015.

Ήταν τότε ο Δένδιας είχε ξεκινήσει την αμφισβήτηση του Σαμαρά, αλλά δεν είχε καν την τόλμη να διεκδικήσει την ηγεσία της ΝΔ σε πρόσφορες συνθήκες. Επίσης με καθυστέρηση επτά χρόνων αρχίζει και βλέπει το φως της δημοσιότητας (από την Εστία), το πώς πλέχτηκε η ίντριγκα για την εκλογή Μητσοτάκη, που ευτελίζει και την δήθεν λαϊκή συμμετοχή στην κάλπη.

Νεοφιλελεύθερη μετάλλαξη της ΝΔ

Από την ανάληψη της ηγεσίας το 2015 και στην συνέχεια στα τρία χρόνια της διακυβέρνησης, η ΝΔ έχει υποστεί νεοφιλελεύθερη μετάλλαξη. Ο Κυριάκος Μητσοτάκης δίνει το πολιτικό και ιδεολογικό του στίγμα μέσα από την κυβερνητική του πρακτική: εκποιεί την κρατική περιουσία και ιδιωτικοποιεί υπηρεσίες του δημοσίου προς όφελος παρακμιακών ιδιωτικών συμφερόντων. Αγγίζει δε, τον πιο σκληρό πυρήνα του δημοσίου, την ενέργεια και το νερό ή του κοινωνικού κράτους, με την υγεία την παιδεία και την κοινωνική ασφάλιση.

Το κράτος εμφανίζεται σαν αρωγός των μεγάλων εταιρειών ή πληρώνει δυσανάλογα μεγάλα ποσά δήθεν για να ευνοήσει προσέλκυση επενδύσεων και περιορίζεται σε επιδοματική πολιτική (εδώ τα έχει μπερδέψει ο Θεόδωρος Σκυλακάκης) και σε αναδιανομή πλούτου, σε βάρος του κοινωνικού συνόλου και προς όφελος των μεγάλων ιδιωτών.

Το σχέδιο αξιοποίησης του Ταμείου Ανάκαμψης, με την έμπνευση Πισσαρίδη, είναι μνημείο νεοφιλελεύθερης ανασυγκρότησης που μέσω της κατανομής των πόρων επιβάλλει περαιτέρω απομείωση της μικρής και μεσαίας επιχειρηματικότητας προς όφελος των μεγάλων συγκεντρώσεων και ενώ προηγουμένως έχει απορρυθμιστεί πλήρως η αγορά εργασίας.

Γενικότερα το κράτος υποχωρεί στην οικονομία και στη προστασία της κοινωνίας και ενισχύεται στους τομείς της καταστολής (οι περισσότερες προσλήψεις που έχουν γίνει είναι στην αστυνομία, αλλά όχι για την αντιμετώπιση της εγκληματικότητας) και της κεντρικής γραφειοκρατίας, με τους εκατοντάδες συμβούλους πολυτελείας που προσλαμβάνει. Παράλληλα η ΝΔ εξαρτάται όλο και περισσότερο σε ένα σύστημα μέσων ενημέρωσης που λειτουργούν σαν βασικός προπαγανδιστικός της μηχανισμός, κάτι σαν outsourcing. Δίχως αυτά δεν μπορεί να κυβερνήσει πλέον.

Η Alt-right Δεξιά

Αν και ο Κυριάκος Μητσοτάκης εκδιπλώνει μία κυβερνητική τακτική που υποκρύπτει νεοφιλελεύθερη ιδεολογία, στα όρια της ιδεοληψίας, κανείς στη ΝΔ δεν τον αμφισβητεί. Η ΝΔ λειτουργεί περισσότερο σαν ακραίο κέντρο, νεοφιλελεύθερο και δικαιωματιστικό, παρά σαν σύγχρονη ελληνική Δεξιά. Την ευνοεί σε αυτό ότι, λόγω των ιδιαίτερων εξελίξεων την τελευταία δεκαετία, δεν αναπτύχθηκε στην Ελλάδα μία ευρωπαϊκού τύπου νέα Δεξιά.

Η alt-right στην Ευρώπη, ακόμη και η Λεπέν, επαναφέρει τον ρόλο του κράτους την οικονομία, ξαναβάζει στο κέντρο το έθνος, αμφισβητεί την παγκοσμιοποίηση και τον δικαιωματισμό και ακόμη και το μεταναστευτικό το θέτει με όρους Αριστεράς, ως διαμόρφωση μίας δεξαμενής φθηνού και εξαθλιωμένου εργατικού δυναμικού, που απειλούν τα δικαιώματα του κόσμου της εργασίας και εξαντλούν τους πόρους του κοινωνικού κράτους.

Στα καθ’ ημάς ούτε η Νέα Δημοκρατία, ούτε βέβαια τα μικρότερα κόμματα ευκαιρίας και πρόσκαιρης διαμαρτυρίας έχουν τέτοιο πλαίσιο. Ξεκινώντας από τον ΛΑΟΣ και φθάνοντας μέχρι την Ελληνική Λύση, ή την υπό ίδρυση Εθνική Δημιουργία, δεν είχαν και δεν έχουν καν την φιλοδοξία να εκφράσουν κάποιο κοινωνικό ρεύμα.

Έλλειψη στελεχών

Στο Συνέδριο της ΝΔ ο Αντώνης Σαμαράς δεν τόλμησε να αμφισβητήσει τις βάσεις της νεοφιλελεύθερης ανασυγκρότησης που υλοποιεί στην πράξη ο Κυριάκος Μητσοτάκης. Στην πραγματικότητα, αν εξαιρέσουμε την προσωπική υποτίμηση, λειτουργεί συμπληρωματικά και ενισχυτικά, συγκρατώντας με ψευδεπίγραφη ρητορική ένα κοινό ψηφοφόρων. Ο Κώστας Καραμανλής ήταν απών. Ο Βαγγέλης Μειμαράκης, όπως και ο Δημήτρης Αβραμόπουλος και ο Μαργαρίτης Σχοινάς, απλώς πέρασαν απαρατήρητοι.

Οι δε καραμανλικοί που διεκδικούν την αντίστοιχη κληρονομιά (ο Κώστας Αχ. Καραμανλής και Χρήστος Σταϊκούρας) κρύφτηκαν πίσω από εκτεταμένες αναφορές στον ιδρυτή του κόμματος περί κοινωνικού φιλελευθερισμού. Ωσάν μία διακήρυξη μισού αιώνα, προορισμένη να καλύψει τις ιδιόμορφες της ελληνικής Μεταπολίτευσης, να μπορεί να απαντήσει σε σύγχρονες ιδεολογικές αναζητήσεις.

Ο Νίκος Δένδιας ταυτίστηκε με όλο το πλαίσιο του Κυριάκου Μητσοτάκη στην οικονομία και στην εξωτερική πολιτική (άλλωστε αυτό φιλοδοξεί, να είναι ο νεοφιλελεύθερος διάδοχος στο ίδιο πλαίσιο, με τις ευλογίες και της Αριστεράς). Ακόμη και ο Μάκης Βορίδης, πέρα από τον εμφυλιοπολεμική ρητορική που τον καθιστά γραφικό, υπερθεμάτιζε για την νεοφιλελεύθερη μετάλλαξη της κρατικής δομής, δήθεν για να αντιμετωπίσει τον σύγχρονο κομμουνισμό! Ο Άδωνις Γεωργιάδης δεν αξίζει κριτική.

Φυσικά όσο είναι κυβέρνηση και μερικές χιλιάδες στελέχη απολαμβάνουν θέσεις, αμοιβές, επιδοτήσεις και τα πελατειακά συστήματα διατηρούνται (ενώ η βάση του κόμματος νομίζει ότι είναι εξουσία) κανείς δεν θα αμφισβητήσει τον αρχηγό. Ωστόσο, η πολιτική εκδικείται, το κενό θα μεγαλώσει και η ΝΔ θα το αντιμετωπίσει μετά τις επόμενες εκλογές. Αν ο Μητσοτάκης κερδίσει θα ολοκληρωθεί η μετάλλαξη, με αποτέλεσμα μαζική φυγή στελεχών και ψηφοφόρων. Εάν χάσει θα μπει σε διαδικασία περιδίνησης και αναζήτησης της πολιτικής και ιδεολογικής της φυσιογνωμίας και του ρόλου της.