Ποιοι βγάζουν κυβέρνηση στην Ελλάδα

Η ελληνική κοινή γνώμη βομβαρδίζεται απ’ τα ΜΜΕ με πληροφορίες για τα κόμματα των προσεχών εκλογών, περί πιθανών νικητών και ηττημένων, τα νομοθετικά “μπλόκα” χιλιάδων ψηφοφόρων, ποιοι βγάζουν κυβέρνηση, τις προσχωρήσεις και συγχωνεύσεις αγνώστων κομματιδίων και για τα υψηλά ποσοστά αναποφασίστων στις σφυγμομετρήσεις. Έλεος!

Κανείς όμως δεν θίγει την εξάρτηση της κάλπης από τα επαγγελματικά συμφέροντα ψηφοφόρων, η μεγαλύτερη ομάδα των οποίων επηρεάζει τ’ αποτελέσματα των βουλευτικών εκλογών και του σχηματισμού κυβερνήσεως: Εκείνη των δημοσίων υπαλλήλων(ΔΥ). Ο αριθμός των ΔΥ, στους οποίους περιλαμβάνονται οι πολιτικοί υπάλληλοι, οι δημοτικοί και οι του δευτέρου βαθμού …κακοδιοίκησης (που μας φόρτωσε η Ευρωπαϊκή Ένωση, εκτός των άλλων) είναι άγνωστος παρά τα τρία μνημόνια που υπέγραψαν τρεις αριστερές κυβερνήσεις με την Κομισιόν της ΕΕ από το 2010 έως το 2016.

Τούτο δεν είναι τυχαίο. Τα κόμματα εξουσίας ζηλοτύπως εκράτησαν το μυστικό, προκειμένου να έχουν την ευχέρεια να διορίζουν ψηφοφόρους τους, να μετακαλούν ΔΥ σε προνομιούχες θέσεις και να ματαιώνουν πάσαν αξιολόγηση κι εν τέλει την αξιοκρατία στο Δημόσιο.

Υποτίθεται ότι το πλήθος των ΔΥ εξαρτάται από το μέγεθος της χώρας, τις διαστάσεις του Δημοσίου και τις παροχές που αναλαμβάνει το κράτος δωρεάν προς τους κατοίκους, ως η εκπαίδευση, η δημοσία υγεία και η κοινή ωφέλεια, οι υποδομές και… ο πολιτισμός (!) Η δικαιοσύνη, η εθνική άμυνα κι η “ασφάλεια” θεωρούνται “δημόσια αγαθά”, στον βαθμό που παρέχονται από τους λειτουργούς των.

Η τελευταία επέκταση της χώρας έγινε με την ενσωμάτωση των Δωδεκανήσων το 1949. Τότε, ο αριθμός των δημοσίων λειτουργών (πλην των ενόπλων δυνάμεων) δεν ήταν μεγαλύτερος των 150.000.

Οι παρατηρήσεις του Π. Τζαννετάκη

Έγραφε σχετικώς, ο αείμνηστος Παναγιώτης Τζαννετάκης το 1953 (*): «Ετριπλασιάσθη ο αριθμός των ΔΥ που πηρετούν εις Αθήνας». (Σ.σ.: Όχι στην… Ρόδο!). «Από 85.000 το 1939, ο αριθμός των ΔΥ ηυξήθη 138.000 το 1953, των δε πολιτικών υπαλλήλων από 56.000 εις 79.000. Η επιβάρυνσις του κρατικού προϋπολογισμού είναι μεγαλυτέρα της αυξήσεως των ΔΥ, επειδή εν τω μεταξύ παρουσιάζεται μία αδικαιολόγητος μεταβολή της κατά βαθμόν συνθέσεως των. Προπολεμικώς οι ανώτεροι ΔΥ ήσαν 11% του συνόλου, ενώ μεταπολεμικώς αντιπροσωπεύουν  το 28%, γεγονός που δεν δικαιολογείται από την αύξηση των πραγματικών αναγκών του κράτους». (Σ.σ: Οι διαστάσεις του οποίου δεν μετεβλήθησαν έκτοτε). 

Δοθέντως ότι σήμερα η δαπάνη του δημοσίου για μισθούς, συντάξεις και περίθαλψη των ΔΥ έχει αυξηθή από 43% το 1951, σε 65% το 2022, τίθεται το ερώτημα ποίος ο λόγος της διαστολής αυτής των κρατικών εξόδων και κατ’ επέκτασιν του βάρους των φορολογουμένων από την συντήρηση των ΔΥ; Δεν είναι άλλος από την πολιτική ισχύ που έχουν αποκτήσει οι ΔΥ αφ’ ης ο Ελευθέριος Βενιζέλος τους απήλλαξε από τον κόπον να συναθροίζονται στη πλατεία Κλαυθμώνος, όπως την ονόμασε ο  Δημήτριος Καμπούρογλου (1851-1903) την πλατεία Νομισματοκοπείου στο κέντρο της Αθήνας, όπου συναθροίζοντο  και… έκλαιγαν την μοίρα των οι  απολυόμενοι πολιτικοί υπάλληλοι, υπό της εκάστοτε νέας κυβερνήσεως.

Σήμερον, οι ΔΥ διορίζουν ουσιαστικώς την εκάστοτε κυβέρνηση εάν ληφθή υπ’ όψιν ότι μαζί με τις οικογένειες τους αντιπροσωπεύουν 2,4 εκατομμύρια ψήφων, που οι κυβερνώντες έχουν κάθε λόγον να τις προσεταιρίζονται με τους γνωστούς κι αγνώστους τρόπους.

———————————————

(*) ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟ ΟΙΚΟΝΟΜΙΑΣ 1951-53, άρθρα του Παν. Π. Τζαννετάκη, συλλεχθέντα και δημοσιευόμενα απ’ τον υιόν του Χαρίλαον Τζαννετάκη. Εκδ. Ελευθερουδάκης, 2023 σελίδες 270.