Συνωστισμός επίδοξων Προέδρων!

Αυτό το καλοκαίρι πολλοί συνάνθρωποί μας κινδύνεψαν από θερμο-πληξία λόγω του καύσωνα. Άλλοι πάθανε γαλλο-πληξία πιστεύοντας[αφελώς;] ότι το ‘παράδειγμα’ των βουλευτικών εκλογών στη Γαλλία θα μεταφυτευτεί αυτομάτως στο ελληνικό πολιτικό σύστημα, όπου το ΚΚΕ, το ΜΕΡΑ 25 και η Πλεύση Ελευθερίας θα ενωθούν με τους ΣΥΡΙΖΟΠΑΣΟΚΟΥΣ για να συγκροτήσουν ‘ένα ενιαίο μέτωπο’[;] κατά της Δεξιάς. Αρκετοί έχουν δείξει συμπτώματα Αρχηγο-πληξίας, θέλοντας- σώνει και καλά- να πάρουν το ΠΑΣΟΚ στα χέρια τους, γιατί μόνον έτσι θα ξανα-κυβερνήσει ο Σοσιαλισμός [sic].

Εσχάτως, εννιά τουλάχιστον μήνες πριν από τις προβλεπόμενες προθεσμίες και σχετικές διαδικασίες, άρχισαν να εμφανίζονται [αυτοβούλως;] οι υποψηφιότητες για την Προεδρία της Δημοκρατίας. Το ορθότερο για το θεσμό, θα ήταν να δηλώσουν οι αυτόκλητοι υποψήφιοι ότι δεν χρειάζεται να έχει κάποιος /κάποια Πρόεδρος δεύτερη θητεία, αφού χωρίς ουσιαστικές αρμοδιότητες δεν έχει ένα συγκεκριμένο έργο να ολοκληρώσει.

Αρχοντικό χωρίς ασημικά

Προφανώς είναι τιμή για οποιονδήποτε/οποιανδήποτε να υπηρετήσουν της Πατρίδα από το αξίωμα του ‘Πρώτου/ης πολίτη’. Από εκεί όμως μέχρι την ένταξη του θεσμού στα προσωπικά, παρεϊκά, κομματικά παιχνίδια υπάρχει μία απόσταση που καλά θα ήταν για το Δημοκρατικό μας Πολίτευμα να μην την παραβιάζουν οι νυν, τέως και αεί.

Το κρίσιμο δεν είναι ποιό κόμμα προτείνει/στηρίζει την υποψηφιότητα αλλά ποιά δράση, ποιά κοσμοθεωρία, ποιό παρελθόν δικαιολογούν την πρόταση/υποστήριξη. Αν μοιάζει εύκολο να ‘κατασκευαστεί’ μία πολιτική περσόνα, δεν είναι τόσο απλό το να προ-βάλεις στο λαό μία προσωπικότητα που θα τον εκπροσωπεί διεθνώς, χωρίς να διαθέτει την αναγκαία ηθική αξιοσύνη.

Πάντως – κι ανεξάρτητα από τις καλές προθέσεις του καθενός/καθεμιάς – τόσοι δυνάμει υποψήφιοι Ανώτατοι Άρχοντες σ’ ένα Αρχοντικό χωρίς ασημικά, πολλά ερωτήματα εγείρουν.