Σοσιαλισμός και βαρβαρότητα, ο ορίζοντας ενός συνεδρίου

Πριν ακόμα η δεξιά -αναγκαία- συνιστώσα απομακρυνθεί εν μέρει από την κυβέρνηση, ένα κύμα της πιο κραυγαλέας παραβίασης κάθε πολιτικής λογικής και ηθικής εκδηλώθηκε με απόλυτη απροσχημάτιστη χρήση της σύγχυσης μέσων, ιδεών, αξίων και σκοπών. Ταυτόχρονα με την επίτευξη της εξόδου από τα Μνημόνια και κατάργησης της διαφθοράς, η διευθέτηση του Μακεδονικού και οι αποσπασματικές ψηφοθηρικές παροχές συνοδεύτηκαν από την επιχείρηση εκκαθάρισης του τρέχοντος πολιτικού σκηνικού. Η κατάρρευση των εποχιακών κομματικών σχηματισμών της κρίσης (Ποτάμι, ΑΝΕΛ, Κεντρώοι) σήμανε και την δρομολόγηση με κάθε τρόπο, θεμιτό και κυρίως αθέμιτο, της δημιουργίας εντυπώσεων διάλυσης και του Κινήματος Αλλαγής.

Μετά από τέσσερα χρόνια απόλυτης αγνόησης του χώρου παράλληλα με την καθολική απαξίωση της μεταπολιτευτικής πορείας υπήρξε και η συνεχής συμπερίληψη του με τη ΝΔ στο παλιό καθεστώς. Ξαφνικά, προεκλογικά, και με μια ακόμη απότομη περιστροφή ανακαλύπτεται η άνοδος της ακροδεξιάς, η ευρωπαϊκή σοσιαλδημοκρατία και η άμεση αναγκαιότητα σύγκλισης της εγχώριας Κεντροαριστεράς.

Άνθρωποι ευέλικτοι, επαγγελματίες της πολιτικής, παντός καιρού και απόψεων, συνήθως δυσανάλογα ευεργετηθέντες, με ή χωρίς ιδιοτέλεια είναι οι συνήθεις πρόθυμοι. Ανακαλύπτουν ταχύτατα, συχνά με την υπερβολή του ιλίγγου της απότομης στροφής, προσχηματικές αλήθειες, άκοπα επιχειρήματα οικεία όσο και ανούσια στην ξύλινη γλώσσα τους, ιστορικές αναγκαιότητες για ένα νέο ρόλο τους.

Διανοούμενοι γηράσκοντες και σχολάζοντες, εις πείσμα της επιστημονικής τους σοβαρότητας, χωρίς πολιτική ευθυκρισία και διάκριση της στιγμής, δίνουν εύσημα στην τρέχουσα εξουσία, γεφυρώνοντας τις απόψεις τους με τακτικές για προεκλογική χρήση και με τρόπο εξόφθαλμα προκλητικό. Αναιμικοί υπολειμματικοί σχηματισμοί και πολιτικοί γυρολόγοι αποκτούν ξαφνικά οντότητα ως μεσάζοντες, ιεραπόστολοι αντιεθνικισμού σε μια αιφνίδια προσπάθεια μετάλλαξης τόσο προφανή στην αναλήθεια της

Αυτή η επιχείρηση άλωσης με βάρβαρο και απροσχημάτιστο τρόπο ενός σημαντικού πολιτικού χώρου, με συνεχή δυσφήμηση και απαξίωση του έργου του, με σκάνδαλα παντός καιρού που εκτοξεύονται και μεγεθύνονται γενικεύοντας και με ισοπέδωση της προσφοράς του είναι σε πλήρη εξέλιξη. Η παράλληλη όμως απαίτηση πρόσκτησης και τακτικής ιδιόχρησης του συμβολικού και αξιακού εκτοπίσματος των απόψεων, της ιδεολογίας και επιλεγμένων τμημάτων της ιστορίας του ελληνικού δημοκρατικού σοσιαλισμού της δίνει χαρακτηριστικά σχιζοφρένειας

Τα δίπολα διχασμού του ΣΥΡΙΖΑ

Δεν είναι αυτός ο τρόπος του σοσιαλισμού αλλά ούτε και το ήθος της Δημοκρατίας. Η μεταπολιτευτική πορεία της χώρας μας είναι σε μεγάλο βαθμό αποτέλεσμα μιας μεταρρυθμιστικής σοσιαλδημοκρατικής προσπάθειας, κυρίως του ΠΑΣΟΚ με όλα τα θετικά και αρνητικά που αυτή αξιολογείται. Η κακοποίηση του παράδοσης, των συγκρούσεων και των αποτελεσμάτων και η δυσφήμηση των αγώνων της ευρείας Κεντροαριστεράς από την τωρινή “ριζοσπαστική” κομμουνιστογενή εκδοχή της χάριν εξουσίας, πέρα από μικρόψυχη, δεν είναι ούτε αναγκαία ούτε ικανή σαν εναλλακτική δυνατότητα. Σίγουρα όμως ,δεν συγκροτεί σε καμιά περίπτωση συνθήκες διαλόγου και πολύ περισσότερο δυνατότητες σύγκλισης και προγραμματικής συζήτησης έστω ευκαιριακής, έστω τώρα.

Αυτό είναι και το χειρότερο όμως στην τρέχουσα συγκυρία. Μέσα από απλουστευτικά δίπολα διχασμού ο ΣΥΡΙΖΑ χειραγώγησε την οργή, αρνούμενος την κατανόηση της κρίσης διαγράφοντας κάθε ανάληψη ευθύνης από οπουδήποτε και παιδαγωγώντας ένα ολόκληρο κόσμο σε αδιέξοδα με τις απότομες περιστροφές του. Το μέλλον, ωστόσο, απαιτεί την επαναφορά των πραγματικών προβλημάτων (άμεση οικονομική επανεκκίνηση, πολιτική ενοποίηση ΕΕ, κανόνες παγκοσμιοποίησης, στήριξη εργασίας ,μετασχηματισμό του κοινωνικού κράτους και ενίσχυση του κράτους δικαίου) για μια κίνηση προς την πραγματική ανάπτυξη

Αντί αυτού στις συμπληγάδες του καιροσκοπισμού και της αγωνίας για εξουσία και οι δυο αντίπαλοι (ΝΔ-ΣΥΡΙΖΑ) με την ασφυκτική πίεση των ΜΜΕ σε διατεταγμένη η μη υπηρεσία αλλά με μόνιμη επωδό την αναγκαιότητα κυβερνησιμότητας, απαιτούν μετεκλογικές ταυτίσεις άνευ όρων, ώστε να εξουδετερωθεί άμεσα και ο χώρος του κινήματος αλλαγής .

Η άγονη αντιπαράθεση για το Μακεδονικό και τα σκάνδαλα είναι το καταφύγιο της έσχατης αδυναμίας να μάθουμε από την δεκαετή, πια, κρίση, να διαμορφώσουμε κοινές εναλλακτικές να αποδραματοποιησουμε την εχθρότητα για την άλλη άποψη, να ανταποκριθούμε πραγματικά στην ευρωπαϊκή πρόσκληση. Το τωρινό συνέδριο του ΚΙΝΑΛ έρχεται να διεκδικήσει την συνέχεια, την αξιοπρέπεια αλλά και την προοπτική ενός χώρου που παρά τα λάθη του και τα πάθη του ευελπιστεί να προσφέρει ένα συγκεκριμένο ορίζοντα εξόδου.