Συνωστισμός υποψηφίων για την Ηρώδου Αττικού

Η εκλογή του ενοίκου για την Ηρώδου Αττικού αφορά τους πολίτες, αλλά δυστυχώς γι΄ αυτούς τον επιλέγουν οι 300, με τα γνωστά πολιτικάντικα παιγνίδια τους, συνήθως μη ευκαταφρόνητου κόστους. Στις δεκαετίες της Μεταπολίτευσης, τα κόμματα που ήταν στην κυβέρνηση φρόντιζαν να προτείνουν πρόσωπα από τον απέναντι χώρο, έτσι ώστε να επιδεικνύουν την δημοκρατικότητά τους και να εξασφαλίζουν την συναίνεσή τους.

Οι τρεις τελευταίοι πρόεδροι ήταν πολιτικοί χωρίς ιδιαίτερα χαρακτηριστικά και επιτυχίες, άχρωμοι και χωρίς κοινωνικό εκτόπισμα, γι΄ αυτό και διαμόρφωσαν ένα ύφος νηφάλιο, εθνικής ομοψυχίας και μίλησαν με ένα παλαιομοδίτικο, ξύλινο και κενό λόγο σαν τους ηρωικούς λόγους ενός γυμνασιάρχη “εις τας εθνικάς επετείους”.

Ο πρώτος από τους τρεις τελευταίους δεν αντελήφθη πως η χώρα ήταν μια φούσκα που θα έσκαγε, και οι δύο τελευταίοι υπέγραψαν ότι χρειάστηκε για να πληρώσουν τα συνήθη υποζύγια την κρίση που προκάλεσαν αυτοί με τα 160 δισ. ευρώ που έχουν βγάλει αφορολόγητα στις off shore.

Ως έθνος είμαστε μπροστά σε μια περίοδο δομικών αλλαγών σε διεθνές επίπεδο, δραματικά καταχρεωμένοι και έχοντας απολέσει την σχετική ισορροπία ισχύος έναντι της Τουρκίας που αυξάνει ακραία την επιθετικότητά της. Συνεπώς, στη μεταμνημονιακή περίοδο χρειαζόμαστε ως έθνος έναν Πρόεδρο της Δημοκρατίας αλλιώς, με πραγματικό κοινωνικό βάρος και κύρος στο εξωτερικό, γνώστη της διεθνούς πολιτικής που να μπορεί να χειριστεί και το «ελληνικό φρενοκομείο».

Η επικείμενη συνταγματική αναθεώρηση καταδεικνύει ότι οι πολιτικοί θέλουν να κρατήσουν για λογαριασμό τους το προνόμιο της εκλογής Προέδρου Δημοκρατίας, ακόμη και υποβαθμίζοντας το κύρος του θεσμού. Βέβαια, πέρα από τα συνταγματικά, η προσωπικότητα του Προέδρου της Δημοκρατίας παίζει καταλυτικό ρόλο. Διότι ποιος θα τολμήσει να θέσει θεσμικό θέμα, αν αυτοβούλως ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας συγκαλέσει το άτυπο συμβούλιο αρχηγών με δική του μάλιστα ατζέντα; Ή αν χρειαστεί να εκθέσει κάποιον ή κάποιους από αυτούς.

Ποιοι/ες δεν κάνουν

Υπό αυτές τις συνθήκες, αν και η εκλογή Προέδρου δεν εμπλέκει άμεσα τους πολίτες, αυτό δεν σημαίνει πως οι πολίτες δεν έχουν άποψη. Αλλά ποιος τους ρωτάει; Οι δημοσκόποι; Ας δούμε όμως τα ονόματα που παίζουν κατά καιρούς τα μίντια, για να ψαρέψουν γούστα. Κατ΄ αρχήν ο Προκόπης Παυλόπουλος. Δεν κάνει, τόσο γιατί συμβολίζει την χρεοκοπία με τις 150.000 προσλήψεις την περίοδο της υπουργίας του, όσο και γιατί ταυτίστηκε με το 3ο μνημόνιο. Η Φώφη δεν τον ψηφίζει και μόνο ο εγκλωβισμένος ΣΥΡΙΖΑ τον θέλει, για τακτικιστικούς λόγους.

Ο Αντώνης Σαμαράς, αν γίνει Πρόεδρος θα δημιουργήσει προβλήματα στον Μητσοτάκη και πιθανώς και στη χώρα, όπως έχει κάνει κι άλλες φορές στο παρελθόν. Ο Παναγιώτης Πικραμένος θα ήταν κάποια λύση, αλλά δεν έχει κοινωνικό εκτόπισμα, ο κόσμος τον έμαθε ως υπηρεσιακό πρωθυπουργό. Μετά είναι ο Βαγγέλης Βενιζέλος που συμμετείχε στο “πραξικόπημα” εκπαραθύρωσης του εκλεγμένου Γιώργου Παπανδρέου, για να υπογράψει τη μεταφορά του ελληνικού χρέους στο αγγλικό δίκαιο, να επιβάλει το PSI και να διαλύσει τα ασφαλιστικά ταμεία και να μετατρέψει το ΠΑΣΟΚ σε δεκανίκι της δεξιάς. Ουδείς τον θέλει.

Ούτε ο Λουκάς Παπαδήμος κάνει, είναι ταυτισμένος με μη συμπαθείς καταστάσεις και δεν έχει ενωτικό χάρισμα. Εννοείται πως ούτε ο Γιώργος Παπανδρέου κάνει, πρώτον γιατί δεν ήξερε (ή έκανε πως δεν ξέρει) ότι η χώρα είχε χρεοκοπήσει και δεύτερον, γιατί δεν είχε το σθένος να αντιμετωπίσει την παγίδα των Καννών και να κάνει το δημοψήφισμα. Μετά είναι οι δύο κυρίες, Άννα Διαμαντοπούλου και Μαρία Δαμανάκη.

Δεν εμπνέουν, δεν ενώνουν, ανήκουν στο παρελθόν, αν και ως γυναίκες θα ήταν ένα βήμα μπροστά σε αυτή την οπισθοδρομική χώρα. Έπεσε και το όνομα της ιστορικού και καθηγήτριας Μαρίας Ευθυμίου, όμως ενώ είναι καλή στη δουλειά της, δεν κάνει γι΄ αυτή την περίοδο που μέσα στις προοπτικές της έχει τον επεκτατισμό της Τουρκίας.

Έχει ακουστεί και το όνομα του Νίκου Αλιβιζάτου που είναι ένας ευγενής κεντροαριστερός καθηγητής, που θα έχει απλώς ένα πιο μεστό λόγο από τον Παυλόπουλο. Δεν κάνει, δεν κινητοποιεί (αν χρειαστεί, ὅ μή γένοιτο). Ιδέες υπάρχουν πολλές. Άλλες γράφονται, άλλες συζητούνται στα δείπνα των παραγόντων, όπως το όνομα του Ανδρέα Δρακόπουλου που είναι πρόεδρος του Ιδρύματος Σταύρος Νιάρχος, κατά τ΄άλλα άγνωστος στον κόσμο.

Η περίπτωση του Κώστα Καραμανλή

Υπάρχει και ο Κώστας Καραμανλής που έκανε τις προάλλες μια ηγετική ομιλία στην Εταιρεία Μακεδονικών Σπουδών στη Θεσσαλονίκη για τις μεγάλες προκλήσεις που αντιμετωπίζει η χώρα μας και για τις οποίες «θα χρειαστούν δύσκολες αποφάσεις». Ο Κώστας Καραμανλής φέρει την απόλυτη ευθύνη για τη χρεοκοπία, αλλά μόλις κατάλαβε που τον πήγαιναν οι δικοί του, κάτι προσπάθησε να κάνει και μετά την εκλογική του ήττα, είχε την σεμνότητα να μονάσει πολιτικά για δέκα χρόνια.

Αυτό σημαίνει πως πήρε το μάθημά του, όχι σαν κάτι άλλους. Κατά τ΄ άλλα, είναι συμπαθής στα ευρύτερα λαϊκά στρώματα καθώς δεν δημιουργεί στην επαφή του απόσταση, τρώει σουβλάκια, είναι ευφυής και ξέρει διεθνή πολιτική, έχει συμπάθειες στη Ρωσία και αλλού και ίσως να μπορεί να παίξει ένα ενισχυτικό ρόλο στα εθνικά ζητήματα, κυρίως σε μια κρίση.
Ο Κυριάκος Μητσοτάκης τα ξέρει καλά όλα αυτά και θα χρειαστεί στήριξη στα εθνικά θέματα, όπου δεν τα πάει και τόσο καλά.

Ο Καραμανλής είναι και το βασικό αντίβαρο στη σαμαρική πτέρυγα που χαλάει το κεντρώο άνοιγμα του Μητσοτάκη. Αν η υπόθεση Novartis εξελιχθεί εις βάρος των σαμαρικών, τότε, ο πρωθυπουργός θα έχει την ευκαιρία μέσα στην τετραετία να τους ξεφορτωθεί. Ο Καραμανλής άλλωστε είναι συμπαθής και στην αριστερά, ο δε Αλέξης Τσίπρας φαίνεται να είναι σε μια άτυπη συνεννόηση μαζί του εδώ και χρόνια. Συνεπώς, ένα deal Μητσοτάκη-Τσίπρα που θα περιλαμβάνει επιπλέον διάφορα θέματα της αναθεώρησης και όχι μόνο, μοιάζει λογικό.