Τέμπη: Ασκήσεις εκτόνωσης και διέξοδος χάους

Δεν είναι βέβαιο εάν η δημοσίευση των φωτογραφιών και των τηλεοπτικών πλάνων με τους τεθλιμμένους στο Υπουργικό Συμβούλιο για την τραγωδία των Τεμπών αποτελεί το τελευταίο στάδιο της επικοινωνιακής κατάρρευσης. Φαίνεται ότι έχουμε μπει στη φάση που ό,τι σωστό και να κάνει έχει την αντίθετη επίπτωση από την επιδιωκόμενη στην κοινή γνώμη. Παρ’ όλα αυτά δεν υπάρχει αμφιβολία πως οι ασκήσεις εκτόνωσης του θυμού θα συνεχιστούν…

Οι δυόμισι μήνες που πιθανότατα απομένουν μέχρι την κάλπη είναι μεγάλο διάστημα, όχι για να ξεχαστεί το δυστύχημα –αυτό χρειάζεται τουλάχιστον δέκα χρόνια, όπως λέει η πνευματική παράδοση της οικογένειας του πρωθυπουργού– αλλά για να εκτονωθεί το σοκ και να εξαερωθεί μέρος του θυμού που μεταφράζεται σε -4 με -5 μονάδες. Θα βοηθήσουν και τα δέκα νομοσχέδια που θα πάνε για ψήφιση στη Βουλή, μεταξύ των οποίων και η χαλάρωση του εξωδικαστικού συμβιβασμού.

Στο μεταξύ, η καθημερινή καταιγίδα πληροφοριών γύρω από τις συνθήκες του δυστυχήματος λειτουργούν και ως υπερφόρτωση που προκαλεί σύγχυση με στόχο να φτάσει στην αδιαφορία. Από τις ποινικές εξελίξεις το “ανθρώπινο λάθος” φαίνεται να παίζει τον πρώτο εκτονωτικό ρόλο, ενώ τα πολιτικά λάθη και η συνεπακόλουθη πολιτική αντιπαράθεση έχουν ως κοινό παρονομαστή την περιβόητη αντισυστημική ψήφο.

Υπάρχει και η πατερναλιστική στρατηγική που σε τέτοιες περιπτώσεις λέει “let the children play” (κατά το ομότιτλο άσμα του Καρόλου Σαντάνα), δηλαδή άσε τα παιδιά να διαδηλώσουν, τους φοιτητές να διαδηλώσουν, τα συνδικάτα να διαδηλώσουν, να κηδέψουν και να κλάψουν οι άνθρωποι και ο χρόνος θα τους φέρει σιγά σιγά πίσω στο μαντρί της πραγματικότητας. Εννοείται πως οι συστημικοί ευαγγελιστές, οι ultra-πραγματιστές της εξωτερικής πολιτικής και οι νηφάλιοι δημοκράτες, ο καθένας για τους λόγους του, επισημαίνουν τους κινδύνους της τρίτης κάλπης, της ακυβερνησίας, της αποσταθεροποίησης της οικονομίας κ.ο.κ.

Η κρίσιμη πολιτική διαγώνιος

Παρ΄ όλα αυτά υπάρχουν ενδείξεις ότι κάτι καλό μπορεί να βγει από τις κάλπες πέρα από τη δημιουργία ασφαλών σιδηροδρόμων. Αυτό μπορεί να είναι μια ισχυρή κυβέρνηση εθνικής ενότητας –όπως γράφαμε πρόσφατα– που θα είναι σε θέση να ανταπεξέλθει σε τρεις ταυτόχρονα προκλήσεις: την ταχεία και ριζική ανασυγκρότηση του κράτους με δραστικό περιορισμό της διαφθοράς, της διαπλοκής και του κομματισμού, την αντιμετώπιση των εθνικών προκλήσεων και την εξυγίανση και την ανάπτυξη της οικονομίας με τον λογαριασμό στους λίγους με τα πολλά.

Όμως, είναι ενεργό κι ένα άλλο σενάριο, αυτό της δημιουργικής καταστροφής με την πρόκληση χαοτικών καταστάσεων. Αυτή η εκδοχή δεν στηρίζεται μόνο σε αριστεριστές ή αναρχικούς ψηφοφόρους, αλλά σε μέσης και άνω ηλικίας δημοκράτες που στήριξαν είτε το ΠΑΣΟΚ είτε τη ΝΔ, προσδοκώντας τον εκσυγχρονισμό της χώρας και των δημοκρατικών θεσμών. Αυτοί πιθανότατα να είναι οι πιο σκληροί αντισυστημικοί ψηφοφόροι αυτή τη φορά, γιατί ο εκσυγχρονισμός τους έσκασε στα χέρια το 2000 με το κραχ του χρηματιστηρίου, με τη χρεοκοπία του 2009, με τα τρία μνημόνια και την αποσάθρωση των μεσαίων στρωμάτων, με τον πρωταθλητισμό στους θανάτους από Covid, με τις γυναικοκτονίες, με τα ανεξιχνίαστα σκάνδαλα, με την κα Καϊλή, με την ενεργειακή φτώχια, τον πληθωρισμό, τις υποκλοπές και με την συστημική κατάρρευση των σιδηροδρόμων. Αφού δοκίμασαν τον εκσυγχρονισμό και βίωσαν στο πετσί τους τον εκτροχιασμό του, είναι αυτοί τώρα που προσβλέπουν στο μπάχαλο, στη δημιουργική καταστροφή του συστήματος, μπας και έτσι γίνει κάτι…