Τέμπη: Λίγη αιδώς δεν βλάπτει κύριε Μητσοτάκη
20/02/2025
“Παλιά μου τέχνη κόσκινο”. Ο πρωθυπουργός αφού εμφανίστηκε σε συνέντευξη του κάποιες μέρες πριν δηλώνοντας ότι έπεσε θύμα αποπλάνησης στην τραγωδία από υπηρεσίες και συνεργάτες τους και χωρίς να ζητήσει καμία συγγνώμη όταν αποκαλούσε συνωμοσιολόγους όσους έδιναν μια άλλη ερμηνεία με στοιχεία για το δυστύχημα, ξανα-επέστρεψε στο παλιό του αφήγημα και στις μετεξεταστέες δικαιολογίες του. Έτσι και αλλιώς πάντα υπάρχει ένα άλλοθι στην πολιτική για να λειτουργήσει πότε ως αποπροσανατολισμός προς στους πολίτες αγιοποιώντας τις πολιτικές προθέσεις και πότε ως δαιμονολογίες για να κυνηγηθούν οι κακές μάγισσες που διασπείρουν τα ενοχλητικά των πολιτικών πεπραγμένων.
Σε μια τελευταία συνέντευξη του, μας είπε μεταξύ πολλών για την υπόθεση των Τεμπών: «Κάποιοι θέλουν να μας οδηγήσουν σε ζούγκλα». Μάλλον κάποιοι τον έπεισαν ότι η καλύτερη άμυνα είναι η επίθεση. Πρόκειται για παλιά και σκουριασμένη συνταγή που μας λέει, βρες εχθρούς και βάλτους απέναντι σου, φτιάξε ταυτολογικούς αφορισμούς και ρητορικές από πολιτικά σκουπίδια να ταΐσουν τις συνειδήσεις του λαού. Κάποιοι θα παρασυρθούν και θα γίνουν υπερασπιστές σου.
Εξάλλου ποτέ η διαβολή δε νιώθει μοναξιά και αυτό γιατί κάνει παρέα με την προσωπική ελλειμματικότητα που μαζί χορεύουν το χορό της προβοκάτσιας. Θα συνεχίσει ο κ. Μητσοτάκης με αδιάλυτο πείσμα και ιεροεξεταστική διάθεση λέγοντας για τις κινητοποιήσεις – διαμαρτυρίες που συντελούνται; «Τυφλή διαμαρτυρία που κρύβει έλλειψη θέσεων».
Μπερδεύεται και πάλι ο κ. Μητσοτάκης, δεν πρόκειται για θέσεις, η τραγωδία των Τεμπών αναζητά την αλήθεια και τις ευθύνες όσων θέλησαν να καλύψουν τα προφανή εδώ και δύο χρόνια. Ας καταλάβει ο κ. Μητσοτάκης ότι η αλήθεια δεν έρχεται, δεν φεύγει, παραμένει και προσδοκά να ανασυρθεί από τους βορβορυγμούς που κάποιοι τη σκέπασαν.
Στη συνέχεια θα προσθέσει τα κληρονομημένα και ανερμάτιστα αναγώγιμα της δεκαετίας του 1965 μιλώντας για: «επικίνδυνη επίθεση στους θεσμούς». Εύκολη δικαιολογία. Οι θεσμοί δεν απειλούνται όταν διατηρούν την κοινωνική τους σκοπιμότητα και λειτουργία. Αλλά ο κ. Μητσοτάκης για άλλη μια φορά “εκδημοκρατικοποιεί” το φόβο.
Εν συνεχεία ο πρωθυπουργός στη συνέντευξη του θα ξεκινήσει τους φιλιππικούς με εκείνους τους ανεξέργαστους και άγριους χαρακτηρισμούς λέγοντας: «Η άγνοια είναι το έδαφος του λαϊκισμού. Η εμμονική καχυποψία, ο πρώτος σπόρος του. Ενώ το ψέμα, όσο αλλόκοτο και αν είναι, γίνεται το λίπασμα που τον βοηθά να ανθίσει και να γιγαντωθεί. Ένα παράσιτο, δηλαδή, το οποίο δυστυχώς πότιζαν επί μήνες πολιτικές δυνάμεις και πρόσωπα της δημόσιας ζωής που εκμεταλλεύονται με τον πιο χυδαίο τρόπο τον ανείπωτο πόνο των συγγενών…».
Υπόθεση Τεμπών: Ζητείται αιδώς…
«Σήμερα, ακόμη και υπό το φως των νέων δεδομένων, θα επιμείνω στην επιλογή την οποία έκανα εξαρχής: να αναζητηθεί η αλήθεια, να εντοπιστούν και να τιμωρηθούν οι υπεύθυνοι και το κράτος να αντιληφθεί τα κενά και τις παθογένειές του, ώστε να βελτιωθεί. Δεν θα υποταχθώ όμως στις θεωρίες συνωμοσίας, ούτε στα λαϊκιστικά συνθήματα και στην εργαλειοποίηση ενός συλλογικού δράματος. Ένα δυστύχημα που προκάλεσε εθνικό πένθος δεν πρέπει να υποβιβαστεί σε φτηνό σύνθημα και σε μοχλό κομματικών σχεδιασμών. Και σε αυτό επιμένω!».
Ο Πρωταγόρας θεωρούσε ότι η λειτουργία του πολιτεύματος συντελείται με τη συνεπικουρία της αιδούς. («Τον μη δυνάμενον αιδούς και δίκης μετέχειν κτείνειν ως νόσον πόλεως». Πλάτων Πρωταγόρας 322c, 322d). Μάθημα πολύτιμο για όλους τους πολιτικούς. Και μάλιστα σε μια εποχή όπου τα πολιτικά λάθη, οι αποτυχίες, οι κακοδιαχειρίσεις, χρεώνονται στους αντιπάλους όχι από ενστικτώδη αυτοσυντήρηση, αλλά από οργανωμένη στρατηγική χειρίστου είδους για να διατηρήσουν την εξουσίας τους οι πολιτικοί του τέλους κάθε ελπίδας. Ωστόσο ακόμη και εκείνοι οφείλουν να γνωρίζουν ότι δεν απωθούνται ούτε αγνοούνται τα ερωτήματα, γιατί αποτελούν ουσιαστικά στοιχεία του πολιτικού ρεαλισμού και της πολιτικής λειτουργίας.
