Θα διδαχθεί η ελληνική Κεντροαριστερά από τη Γαλλία; – Το σενάριο 31+11

Αν δεν συμβεί αυτό κατά πάσα πιθανότητα θα υπάρξει δυσκολία στο σχηματισμό κυβέρνησης, γεγονός που υποχρεώνει συνταγματικά τον Μακρόν να προκηρύξει προεδρικές εκλογές, στις οποίες αυτός δεν θα μπορεί να λάβει μέρος. Έτσι, υπό την πίεση να υποβληθούν οι υποψηφιότητες θα πρέπει να υποβληθούν έως την Κυριακή 16 Ιουνίου για τις βουλευτικές εκλογές που θα διεξαχθούν σε δύο γύρους, στις 30 Ιουνίου και στις 7 Ιουλίου, ξεκίνησαν πυρετώδεις ζυμώσεις για τη συγκρότηση συνασπισμών, τόσο γύρω από το RN, όσο και στην Αριστερά-Κεντροαριστερά.

Σήμερα ο πρόεδρος του κόμματος των Ρεπουμπλικάνων (Κεντροδεξιά) δήλωσε έτοιμος για συμμαχία με το κόμμα της Λεπέν, προκαλώντας θύελλα αντιδράσεων. Τη Δευτέρα το βράδυ με κοινή ανακοίνωσή τους, το Σοσιαλιστικό Κόμμα (PS), οι Πράσινοι και το Αριστερό Ριζοσπαστικό Κόμμα Ανυπότακτη Γαλλία (La France Insoumise –LFI) συμφώνησαν να κατεβάσουν έναν κοινό υποψήφιο σε κάθε εκλογική περιφέρεια από τον πρώτο γύρο της ψηφοφορίας και να εργαστούν από κοινού κατά του κόμματος της Λεπέν.

Αν και πολύ πρόσφατα ένα ανάλογο εγχείρημα απέτυχε, τώρα οι συνθήκες είναι διαφορετικές. Στις βουλευτικές του 2022 ο αριστερός συνασπισμός NUPES κέρδισε το 25,66% των ψήφων αλλά διαλύθηκε, ειδικά μετά την συντριβή του Σοσιαλιστικού Κόμματος (PS).

Τώρα όμως, μετά την ολική επαναφορά του PS, με επικεφαλής τον χαρισματικό Ραφαέλ Γκλικσμάν, έγινε και πάλι το κορυφαίο αριστερό κόμμα στις ευρωεκλογές, με σχεδόν 14% των ψήφων και την καταβύθιση του Ζαν-Λικ Μελανσόν με 8%, οι ισορροπίες είναι άλλες. Δεν υπάρχει αμφιβολία πως υπάρχουν μέσα στα αριστερά κόμματα κρίσιμες διαφορές τόσο στην εξωτερική πολιτική, όσο και στην ευρωπαϊκή και την εσωτερική, αλλά οι βουλευτές του Μελανσόν δεν φαίνεται πως θα τον ακολουθήσουν στις συνήθεις ακρότητές του.

Ο εφησυχασμός της τριετίας

Δυστυχώς, στην ελληνική μετα-ευρωεκλογική πραγματικότητα και καθώς η ακινησία που επιβάλλουν οι επερχόμενοι καύσωνες και η συνήθης ραστώνη του καλοκαιριού, δεν υποχρεώνει τα κόμματα της “αριστερής” αντιπολίτευσης να αναλάβουν άμεσα πρωτοβουλίες παραμένοντας μέσα στην παραζάλη της αποτυχίας τους. Άλλωστε –κι αυτό είναι το χειρότερο – θεωρούν ότι έχουν μπροστά τους μία τριετία για να “ετοιμάσουν” εναλλακτικά στον Μητσοτάκη προγράμματα.

Ο εφησυχασμός αυτός δείχνει δύο πράγματα: Πρώτον, ότι δεν αντιλαμβάνονται ότι αν κερδίσει την τριετία στην οικονομία ο Μητσοτάκης, στις επόμενες εκλογές θα είναι αξιωματική αντιπολίτευση ο Βελόπουλος με τη Λατινοπούλου και ο Κυριάκος βασιλιάς! Δεύτερον, ότι αν πριν την λήξη της τριετίας η οικονομία σκάσει στα χέρια του Μητσοτάκη αυτοί θα πρέπει να αναλάβουν τις ευθύνες τους σε συνθήκες εξαιρετικά πιεστικές. Τρίτον, οι εξωτερικοί παράγοντες, πόλεμος και επαπειλούμενο διεθνές κραχ, θα δημιουργήσουν ασφυκτικές συνθήκες που η κυβέρνηση Μητσοτάκη δεν θα μπορέσει να διαχειριστεί.

Η Κεντροαριστερά και το σενάριο 31+11

Είναι σαφές ότι ο Ανδρουλάκης έχει μια μεγάλη ευκαιρία τώρα, μετά την εκλογική αποδοκιμασία της Νέας Αριστεράς, η οποία τελεί σε υπαρξιακή αγωνία. Να προσκαλέσει να ενωθούν ΠΑΣΟΚ-Νέα Αριστερά, με τις 31+11 έδρες τους αντίστοιχα και να γίνουν αξιωματική αντιπολίτευση έναντι των 36 εδρών του ΣΥΡΙΖΑ. Κάτι τέτοιο μπορεί να είναι εύκολο, γιατί από τη μια η Νέα Αριστερά θα πάρει κατά κάποιο τρόπο το αίμα της πίσω, και ο Ανδρουλάκης θα πάρει αρκετούς πόντους ύψος ως ανασυγκροτών ηγέτης της προοδευτικής παράταξης.

Κι αυτό πρέπει να γίνει άμεσα, όχι μόνο για να ακυρώσει επικοινωνιακά το τρικ του θρυλούμενου ανασχηματισμού, αλλά για να προλάβει μια πιθανή κίνηση του Κασσελάκη προς την Πλεύση Ελευθερίας και το Μέρα25 και άλλους της αριστερής περιφέρειας. Ο Κασσελάκης, αν θέλει να παραμείνει στο παιγνίδι, πρέπει (χτες) να παρουσιάσει ένα σοβαρό αναπτυξιακό πρόγραμμα, πέρα από τις αυτονόητες ανάγκες του κοινωνικού κράτους και μία πατριωτική (μη αμερικανική) εξωτερική και αμυντική πολιτική.

Σε κάθε περίπτωση και πάλι τέτοιες εξελίξεις δεν θα είναι επαρκείς για την ανατροπή της ισχύος του Κυριάκου Μητσοτάκη. Η σύμπραξη ΣΥΡΙΖΑ-ΠΑΣΟΚ είναι αναγκαία. Επίσης, είναι σημαντικό να επισημανθεί πως οι εξελίξεις για να δημιουργηθεί πραγματικό αντιδεξιό τσουνάμι να συντελεστούν σε μεγάλο βαθμό, πριν τη ΔΕΘ του Σεπτεμβρίου. Η Ιστορία δεν περιμένει κανένα, τρέχει…