Θα σώσει τον Μητσοτάκη η έλλειψη εναλλακτικής;

Οι σημερινοί είχαν κάνει το λάθος να λένε για τον Τραμπ (ακόμα και μετά τις εκλογές) όσα έλεγε ο λαγός πριν να καταφθάσει ο τίγρης στην παρέα. Και όχι μόνο αυτό αλλά είχαν στείλει, λένε, και καμιά σαρανταριά “φιλοκυβερνητικούς δημοσιογράφους” (;) στο Αμέρικα όπου αλώνιζαν (λένε) κατά του Τραμπ. Τώρα περιμένουμε όλοι τον λογαριασμό. Που δεν θα αργήσει.

Πριν από αυτά, να θυμηθούμε, ο πρωθυπουργός Κυριάκος Μητσοτάκης αποτόλμησε το ανέκδοτο ότι ο ίδιος, αρχηγός, κατά τον Νόμο, της ΕΥΠ δεν ήξερε πχ για τις παρακολουθήσεις. Οπότε θα όφειλε ή να παραιτηθεί για απόλυτη και επικίνδυνη για την χώρα ανικανότητα ή τουλάχιστον να απολύσει τον αρχηγό της ΕΥΠ που ο ίδιος έχει διορίσει. Αλλά το προσπεράσαμε κι αυτό όπως τόσα άλλα όπως ότι “χάθηκαν”, λέει, κάποια βαγόνια του Συρμού, αντικείμενα ογκώδη, εύκολο να τα βρεις αν η εν λόγω ΕΥΠ είναι υπαρκτή υπηρεσία. Κανείς δεν κουνούσε το δαχτυλάκι του, “για την Ελλάδα ρε γαμώτο”, κατόπιν άνωθεν εντολής όπως ομολόγησε δημοσιογράφος της ΕΡΤ. Τι έχεις Γιάννη…

Συζητήσεις γίνονται πολλές με πολλούς μήπως βρεθεί κατάλληλος που θα κινήσει τη χώρα και τον κόσμο. Σε μια συζήτηση φίλων του με τον κ. Σαμαρά (Έλληνες; Αμερικάνοι;) τον ρώτησαν αν βλέπει κάποιον που θα μπορούσε να βγάλει τη χώρα από το τέλμα. Συμπεραίνω, από τον απραξία, ότι δεν υπήρξε θετική απάντηση. Φαίνεται ότι έχουν αραιώσει οι πρόθυμοι συνομιλητές με τους Τούρκους (όπως το δίδυμο Γεραπετρίτης-Παπαδοπούλου) ακριβώς τη στιγμή που οι κανονιοφόροι της Τουρκίας εμποδίζουν την Ελλάδα να ποντίσει τα καλώδια στην Κρήτη.

Ο Μητσοτάκης δεν έχει αντιπολίτευση

Δεν υπάρχει αντιπολίτευση στην Υφήλιο που να είχε τόσο εύκολη δουλειά. Σε μια χώρα μοναδική παγκοσμίως όπου για όλα φταίει “η κατσίκα του γείτονα”, η αντιπολίτευση θα είχε εύκολες νίκες αν δεν έδινε την αίσθηση ότι πέφτοντας η κυβέρνηση θα είχαμε να μαζεύουμε και τα αλληλοφαγώματα στους κόλπους των αντιπολιτευόμενων διεκδικητών. “Διατί να το κρύψωμεν άλλωστε”; Θα έλεγε ο πατέρας Μητσοτάκης.

Από την εποχή που γέμιζαν “οι πλατείες” έως σήμερα ο κόσμος δείχνει διαθέσιμος αλλά και αδύναμος να αναδείξει νέα ηγεσία. Με άλλα λόγια, κυβέρνηση και αντιπολίτευση έχουν κολλήσει τις ίδιες ή παρόμοιες ασθένειες που τις εμποδίζουν να βγουν από το τέλμα. Αυτό επιτρέπει πχ ένα οργιώδες παρασκήνιο για λύσεις στα εθνικά θέματα που δεν προχωρούν επειδή οι εμπνευστές τρέμουν να αντιμετωπίσουν κατηγορίες προδοσίας κι ας λέει ο κ. Γεραπετρίτης ότι, όπως είπε, «θα προχωρήσω κι ας με πούνε και προδότη» (συνεπικουρούμενος από την κ. Παπαδοπούλου). Τώρα λένε το σκέφτεται πιο φρόνιμα και θέλει να γυρίσει στο Μαξίμου και τη βαριά δουλειά να την αναλάβει άλλος…