Το 20% της κεντροαριστεράς που δεν θα μπει στη Βουλή

Τελικά πλησιάζουν οι εθνικές εκλογές και ο Αλέξης Τσίπρας βλέπει τα ποσοστά του ΣΥΡΙΖΑ να υπερβαίνουν το 20% και συνεπώς η πολιτική κατάρρευση της κυβέρνησης θα αφήσει ένα υπόλοιπο ποσοστό που θα του επιτρέψει να είναι αξιωματική αντιπολίτευση για κάποιο χρονικό διάστημα.

Η πολιτική του συμπεριφορά, η αρχική του μεταμόρφωση στην καλύτερη επιλογή των ξένων δανειστών για να εφαρμόσουν την πολιτική των μνημονίων στην Ελλάδα και η εθνομηδενιστική συνέχεια με την Συμφωνία των Πρεσπών και με την υιοθέτηση της πολιτικής των ανοικτών συνόρων για τη διαχείριση του μεταναστευτικού, δικαιολογεί κατάρρευση μέχρις εσχάτων. Δηλαδή με την εκλογική εγκατάλειψη του ΣΥΡΙΖΑ από κάθε κεντροαριστερό πολίτη, από κάθε πατριώτη, ο οποίος του έδωσε εντολή ακύρωσης των μνημονίων την οποία δεν τίμησε.

Η συγκράτηση των ψήφων πάνω από το ένα εκατομμύριο αγανακτισμένων πολιτών, δεν εξηγείται μόνον από την άσκηση της εξουσίας, η οποία συνεχίζεται. Η άσκηση της εξουσίας επέτρεψε και στο ΠΑΣΟΚ να συγκρατήσει το 12% των ψήφων πριν καταρρεύσει στο 5%. Εδώ ο ΣΥΡΙΖΑ συγκρατεί το διπλάσιο ποσοστό και πρέπει πολιτικά να αναλύσουμε τους λόγους.

Ο κύριος λόγος είναι ότι δεν υπάρχει ένα σοβαρό κόμμα, με πατριωτικές θέσεις, το οποίο να διατηρεί την αξιόπιστη αντιμνημονιακή του πολιτική, στα αριστερά του ΣΥΡΙΖΑ. Ο σημερινός ΣΥΡΙΖΑ, δεν έχει μετακινηθεί σε “σοσιαλδημοκρατικές” θέσεις, εκεί όπου βρισκόταν το 1974-1981 το ΚΟΔΗΣΟ. Έχει μετακινηθεί και σε θέσεις εθνομηδενιστών-εκσυγχρονιστών της ομάδας Σημίτη-Λιάκος-Γιώργος Παπανδρέου-Διαμαντοπούλου της εποχής 1994-2004.

Η πολιτική του είναι πλέον συμβατή με την ατζέντα της λέσχης Μπίλντενμπεργκ, της τριμερούς, του ιδρύματος Τζώρτζ Σόρος και του ιδρύματος Φρήντριχ Έμπερτ. Ακολουθούν τα βήματα του Τόνυ Μπλέρ και του Γκέρχαρτ Σρέντερ με καθυστέρηση 20 ετών, ενώ οι Έλληνες πολίτες προσανατολίστηκαν σαφώς αριστερά το 2015 και σαφώς αντισυστημικά σε ότι αφορά τη νεοφιλελεύθερη παγκοσμιοποίηση που υπηρετεί η σημερινή ΕΕ.

Αυτό εξηγεί και την προσπάθεια του ΣΥΡΙΖΑ να απορροφήσει πλήρως το ΚΙΝΑΛ που διεκδικεί τον ίδιο χώρο με το Ποτάμι, το οποίο διαλύθηκε πρώτο, γιατί δεν είχε τη σφραγίδα με την ιστορία του ΠΑΣΟΚ. Όλοι αυτοί διεκδικούν να γίνουν το δεκανίκι του συστήματος, ενώ οι κεντροαριστεροί ψηφοφόροι, ενδιαφέρονται για πολιτική αλλαγή. Ο Μητσοτάκης, ο Βενιζέλος, ο Τσίπρας, ο Γιώργος και η Φώφη ενδιαφέρονται μόνον για τη διαχείριση του υφιστάμενου συστήματος και για την επίλυση των προβλημάτων του.

Θα τον εγκαταλείψουν

Αυτοί οι κεντροαριστεροί πολίτες έχουν επανειλημμένα ψηφίσει υπέρ της ανατροπής αυτού του συστήματος, από το 2010 μέχρι σήμερα. Έχουν οργανώσει πολλές διαδηλώσεις και έχουν συμμετάσχει σε πολλά συλλαλητήρια διαμαρτυρίας. Μερικοί από αυτούς, όσοι είναι κοντά στην άσκηση της εξουσίας, θα ξαναψηφίσουν τον ΣΥΡΙΖΑ. Θα τον εγκαταλείψουν όταν θα γίνει φανερό ότι δεν θα επιστρέψει ποτέ πια στη διακυβέρνηση της χώρας.

Ένα μέρος αυτών των πολιτών, θα αναγκαστεί να ψηφίσει κόμματα διαμαρτυρίας που δεν είναι η λύση του προβλήματος, όπως τον Βαρουφάκη, ο οποίος δεν προλαβαίνει να εξαερωθεί προεκλογικά. Λιγότεροι τη Ζωή Κωνσταντοπούλου, η οποία επιμένει σε ένα προσωπικό φέουδο μακριά από ισότιμες συνεργασίες, τη ΛΑΕ που κατεβαίνει μόνον για να μην επιδοτήσει τη Ζωή με 0,5% που πήρε στις ευρωεκλογές, το ΕΠΑΜ με τους κτηνοτρόφους και τα άλλα μικρά κόμματα που είναι μέρος του προβλήματος κι όχι η λύση του.

Ο σύντομος χρόνος των εθνικών εκλογών αμέσως μετά τις ευρωεκλογές δεν επέτρεψε ώριμες διαβουλεύσεις μεταξύ των 20 ψηφοδελτίων των ευρωεκλογών, με σκοπό να συγκροτήσουν έναν εκλογικό συνασπισμό. Υπενθυμίζουμε ότι αυτά τα ψηφοδέλτια απέσπασαν αθροιστικά 21% των ψήφων και όλα έμειναν εκτός Ευρωβουλής. Η άρνηση της Ζωής Κωνσταντοπούλου να ηγηθεί μιας τέτοιας ευρύτερης εκλογικής συνεργασίας, ήταν η αιτία που δεν προσανατολίστηκε μαζικά η ψήφος διαμαρτυρίας.

Επομένως, πρέπει να αναμένουμε αύξηση των άκυρων και λευκών ψηφοδελτίων σε αυτές τις εκλογές σε σύγκριση με τις προηγούμενες του 2015, αύξηση της αποχής σε σύγκριση με τις εκλογές του 2015, ως πολιτική επιλογή και αύξηση της εκτός Βουλής ψήφου κοντά στο 10%. Συνολικά τα τρία αυτά νούμερα νομίζω θα φτάσουν στο 20%, λίγο χαμηλότερα από το 21% της εκτός Ευρωβουλής ψήφου.

Νομίζω ότι αυτό το αυθόρμητο, χωρίς ηγεσία και χωρίς οργάνωση μέρος της κεντροαριστεράς έχει απομείνει ορφανό όταν αποχώρησε από τον ΣΥΡΙΖΑ και αναζητά βιώσιμη στρατηγική επιβίωσης. Μόνον αυτή η κονιορτοποίηση της αντισυστημικής αντιπολίτευσης, επιτρέπει στις συστημικές δυνάμεις να κυβερνούν τη χώρα. Το ΚΚΕ περιλαμβάνεται σε αυτές με τον ιδιότυπο τρόπο που μας έχει συνηθίσει, ήδη από το δημοψήφισμα όταν κατάφερε να αυτοεξαιρεθεί από το ΟΧΙ του 62% των πολιτών.